Ο Τσάντλερ και τα δάκρυα για μια παρατεταμένη εφηβεία

Ο θάνατος του Μάθιου Πέρυ, κατά κόσμον Τσάντλερ βύθισε σε θλίψη τους φίλους της σειράς «Τα Φιλαράκια»- του δημοφιλέστερου και πιο επιτυχημένου «sitcom» όλων των εποχών. Είχε όμως ένα ακόμη αποτέλεσμα; να ξεσπάσει μια αντιπαράθεση ανάμεσα σε όσους έβλεπαν και αγαπούσαν τη σειρά, και στους άλλους που δεν ανέπτυξαν ποτέ κάποια ιδιαίτερη σχέση μαζί της.

Αυτοί οι τελευταίοι στάθηκε αδύνατον να κατανοήσουν την στεναχώρια για την απώλεια του ηθοποιού που υποδυόταν τον πιο καλογραμμένο και συμπαθή χαρακτήρα από τους έξι που πρωταγωνιστούσαν. Μάλιστα αναδρομικά θυμήθηκαν ότι ήταν αδύνατο να καταλάβουν και το γιατί κάποιος θα έβλεπε αυτή τη σειρά.

Θα μιλήσω ως κάποιος που πέρασε και από τις δύο φάσεις. Όταν η σειρά προβάλλονταν ποτέ δεν την είχα δει. Με χαλούσαν τα γέλια ανάμεσα στις ατάκες των ηθοποιών που με παρέπεμπαν σε χαζοαμερικανική κωμωδία από αυτές που οι «εναλλακτικοί» γόνοι εναλλακτικών γονιών έμαθαν να σνομπάρουν. Εξάλλου, η μαζική αποδοχή της σειράς δεν βοηθούσε- αντιθέτως, επίρρωνε την εντύπωση πως επρόκειτο περί ενός «εύκολου» θεάματος και άρα δικαίωνε ακόμη περισσότερο αυτούς που δεν το έβλεπαν.

Με τα χρόνια έπεσα πάνω στην σειρά και με την παρότρυνση φίλου ξεκίνησα να την βλέπω- όχι φανατικά και όχι ενθουσιασμένος, αλλά έχοντας όλο και περισσότερο την αίσθηση οικειότητας που σου αφήνουν αυτού του τύπου οι σειρές, όπως και οι παλιές ελληνικές ταινίες. Αφέθηκα να παρασυρθώ και είδα όλα τα επεισόδια και τις δέκα σεζόν- χωρίς να έχω έκτοτε ξαναδεί περισσότερα από 10-15 επεισόδια οποιαδήποτε σειράς.     

 Παρά το ότι εκτίμησα το πώς μπορεί ένα δημοφιλές θέαμα να είναι ταυτόχρονα μια χαρά ποιοτικό, δεν κόλλησα με την σειρά και δεν επέστρεφα σε αυτήν συνειδητά, όπως έκαναν και κάνουν πλήστοι όσοι θαυμαστές της νεοϋορκέζικης παρέας.   

Όμως δεν μπόρεσα να μην αναγνωρίσω ότι Τα Φιλαράκια είναι εδώ και πολλά χρόνια μέρος της ποπ κουλτούρας, τόσο της εγχώριας όσο και- θα τολμούσα να πω- του δυτικού κόσμου γενικότερα. Καταλαμβάνουν ένα κομμάτι στο λαϊκό φαντασιακό που κερδίζει έτσι αυτόνομα την αξία του.

Ο θάνατος του «Τσάντλερ» ήταν στην ουσία μια αφορμή να πενθήσουν τα Φιλαράκια όσοι δεν το έκαναν όταν τελείωσε η σειρά. Και μάλλον ήταν οι περισσότεροι από όσους την αγαπούσαν, γιατί σχεδόν όλοι χάρηκαν που την είδαν να τελειώνει πλήρης ημερών, αλλά χωρίς να κουράσει και να ευτελιστεί. Η απώλεια ενός βασικού συντελεστή της ήταν το οριστικό τέλος στην πιθανότητα να υπάρξει αναβίωση της σειράς- μια αναβίωση που πιθανότατα θα ήταν θλιβερή και όχι αντάξια των προσδοκιών (σκληρό πράγμα οι υψηλές προσδοκίες).

Ήταν όμως και μια ευκαιρία για ανθρώπους αυτής της γενιάς να θρηνήσουν το τέλος μια παρελθούσας νεότητάς τους- μιας νεότητας συνομήλικης με τους 25άρηδες και κάτι πρωταγωνιστές της σειράς. Να θρηνήσουν μια εφηβεία που ήταν επιεικής (ως παρατεταμένη) και που έγινε 40.