Ποια πήγε και άπλωσε τα ρούχα στην (δεξιά) ταράτσα; Ε;

Το μαλλιοτράβηγμα της αρκούδας λαμβάνει χώρα στον χώρο που θα αποκαλούσαμε «ακροδεξιά» ή εν πάση περιπτώσει στον πολιτικό χώρο δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας. Μετά την απαγόρευση καθόδου στις εκλογές του κόμματος κασιδιάρη και την διαφαινόμενη απαγόρευση του μορφώματος με τον εισαγγελέα-αχυράνθρωπο, μετά ακόμη και από την απαγόρευση καθόδου των Τζήμερου-Εμφιετζόγλου η απαγόρευση χτύπησε και το κόμμα της «άτριχης» Λατινοπούλου, όπως έγινε γνωστό το μεσημέρι της Παρασκευής.

Προς τι όμως όλος αυτός ο χαμός; Το διακύβευμα είναι ένα υπολογίσιμο ποσοστό της τάξης του 3-5% που υπάρχει στο τοπίο «αδέσποτο» από την δύση της Χρυσής Αυγής και έπειτα. Αν κοιτάξουμε προσεκτικά θα δούμε ότι το ποσοστό αυτό δεν πρωτοεμφανίστηκε με την μορφή του Μιχαλολιάκου και της εγκληματικής παρέας του. Από την μεταπολίτευση και έπειτα ποσοστό που κυμαινόταν γύρω στο 2-3% παρέμενε δεξιά της ΝΔ ευαγγελιζόμενο την παλινόρθωση της βασιλείας, της Χούντας, την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης και άλλα τέτοια ωραία.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 ο χώρος αυτός διευρύνθηκε καθώς όλο και περισσότερο ο εθνικιστικός λόγος αναζητούσε ηθοποιούς στο πολιτικό σκηνικό για να τους αναθέσει την εκπροσώπησή του. Δεν χρειαζόταν μάλιστα να έχουν και κανένα θεωρητικό υπόβαθρο. Αρκούσε να φωνάζουν υπέρ της πατρίδος, να βρίζουν ως εχθρούς του ελληνισμού τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που πλήθυναν μετά το 1990, να «μην φαίνονται ίδιοι με τους άλλους τέλος πάντων.

Διάφοροι καιροσκόποι λιγουρεύτηκαν το μέρος αυτό του εκλογικού σώματος, έχοντας εκτιμήσει σωστά την σημασία του για να διαπραγματευτούν σε κάποια μεταγενέστερη φάση την είσοδο (ή την επανείσοδο) στη Νέα Δημοκρατία. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης και ο Πάνος Καμμένος είναι χαρακτηριστικά δείγματα αυτής της τάσης, στην οποία φαίνεται ξεκάθαρα ότι ανήκει και ο Κυριάκος Βελόπουλος, του οποίου το κόμμα διασπάστηκε πρόσφατα. Είναι πολιτικοί τύποι που το παίζουν εναλλακτικοί και αδιάλλακτοι υπέρ της πατρίδας, μέχρι να τους τάξουν ένα υπουργείο. Μετά γίνονται του καναπέ και λένε και ένα τραγούδι.

Αν και αυτό το πάρε δώσε με τους ακροδεξιούς ψηφοφόρους υπάρχει εδώ και πενήντα χρόνια, γιατί τον τελευταίο καιρό γίνεται χαμός; Πρώτον, γιατί καθώς αυξάνονται οι εθνικές και εθνικιστικές φωνές ο χώρος αυτός διογκώνεται (όπως είδαμε με το 8% της Χρυσής Αυγής πριν αρχίσει να τρώει θεσμικές καρπαζιές), πράγμα το οποίο σημαίνει ότι υπάρχει ψωμί εκεί. Δεύτερον, γιατί η Νέα Δημοκρατία έχει πάρει χαμπάρι ότι την συμφέρει πιο πολύ να «αντιμετωπίζει» αυτές τις δεξιές παραφυάδες πριν τις κάλπες παρά να αναγκάζεται εκ των υστέρων να τους δίνει μετρικό από την ισχύ που απέκτησε στις κάλπες.

Άσχετα όμως με το αν οι απαγορεύσεις συμμετοχής των διαφόρων αυτών σχηματισμών καταλήξουν σε εκλογικό όφελος για την Νέα Δημοκρατία ή όχι, παρακολουθούμε να τίθενται θεσμικές προδιαγραφές και όρια στο πόσο μπορεί ένα υποψήφιο για εκλογή κόμμα να παίζει με τα εθνικιστικά αντανακλαστικά του εκλογικού σώματος. Κάτι είναι και αυτό.