Θου κύριε

Το δικαίωμα της απαλλαγής από το μάθημα των θρησκευτικών για κάθε μαθητή, ανεξάρτητα από την θρησκεία του, διαβάζω ότι αναγνώρισε η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, ανάβοντας έτσι το πράσινο φως ακόμα και για χριστιανούς ορθόδοξους μαθητές να μην διδάσκονται πια τα θρησκευτικά του αθάνατου ελληνικού σχολείου εάν δεν το επιθυμούν.

Τώρα αυτό είναι βέβαιο πως θα χαιρετιστεί από τους προοδευτικούς κύκλους ως ένα από καιρό χρωστούμενο βήμα προς τον 21ο αιώνα. Και είναι, δεν λέω. Η σχεδόν εθιμοτυπική βάφτιση της πλειοψηφίας των παιδιών ελλήνων γονιών δεν θα έπρεπε να σημαίνει και την υποχρεωτική αποστήθιση των αμφίων του ιερέα στην Ε Δημοτικού, όπως ίσχυε στα 90s και ελπίζω να έχει καταργηθεί αλλά κάτι μου λέει πως όχι.

Το θέμα όμως είναι πως όπως πάντα εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ημίμετρο. Το σύστημα παιδείας διαχωρίζει την θέση του, δηλώνοντας στην ουσία πως «εμείς εδώ αυτά διδάσκουμε, τώρα εσύ αν θες μην τα ακούς» ενώ αυτό που θα έπρεπε να κάνει είναι, αν όχι να βγάλει τα θρησκευτικά από τα σχολεία εντελώς, τουλάχιστον να προσεγγίσει την διδασκαλία τους διαφορετικά, συμπεριλαμβάνοντας για αρχή θρησκείες πέραν του χριστιανορθόδοξου δόγματος, στο πλαίσιο της περιώνυμης ανεξιθρησκείας που πρεσβεύει το Σύνταγμα παρά το γεγονός ότι η χρήση του όρου περιορίζεται πια στις εκθέσεις της Τρίτης Λυκείου.

Τώρα θα μου πείτε, αυτό θα προϋπέθετε έναν διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους που αν κάποια κυβέρνηση υπήρχε ποτέ περίπτωση να κάνει, αυτή σίγουρα δεν είναι η παρούσα. Οπότε θα μείνουμε, όπως πάντα, στο «κάτι είναι κι αυτό».