Οι απαγορεύσεις δεν είναι λύση –ποτέ δεν ήταν
Τα λοκντάουν της πανδημίας άφησαν πίσω τους πολύ κακό προηγούμενο
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Τα λοκντάουν της πανδημίας άφησαν πίσω τους πολύ κακό προηγούμενο. Η απαγόρευση κυκλοφορίας είναι μια φτηνή, σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις απολύτως ανέξοδη, λύση και ταυτόχρονα ένας έξοχος τρόπος μετακύλισης της ευθύνης για οποιοδήποτε πρόβλημα στον πολίτη.
Τι λέει, λοιπόν, η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τον νόμο 4926/2022 που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης τον περασμένο Απρίλιο, και τέθηκε σε εφαρμογή και σήμερα, λόγω αυξημένου κινδύνου πυρκαγιάς στη μισή Ελλάδα; Πως για να προστατεύσουμε το δάσος, απαγορεύουμε την είσοδο στο δάσος, επί προστίμου 300€ και οποιαδήποτε ομοιότητα με προηγούμενα πρόστιμα είναι καθαρά (α)συμπτωματική. Γιατί αν δεν πας, αγαπητέ τυχαίε σουλατσαδόρε, στο δάσος, το δάσος δεν θα καεί.
Τι και αν το φετινό καλοκαίρι μας βρήκε με 3.600 οργανικές θέσεις κενές στην Πυροσβεστική, απαρχαιωμένο στόλο με την πλειοψηφία των οχημάτων να μετρά 30 συναπτά χρόνια ζωής και μάχης με τις φωτιές, και τον μέσο όρο ηλικίας των πυροσβεστών να ξεπερνά τα 45 έτη; Αν το δάσος καεί, θα φταις εσύ που πήγες.
Τι και αν τα περισσότερα δασαρχεία δεν μπορούν δύο χρόνια τώρα να προχωρήσουν στους απαραίτητους καθαρισμούς εκτάσεων από ξερά κλαδιά στα δάση, λόγω καθυστερημένης και μειωμένης χρηματοδότησης από την Πολιτεία (κι αυτό δεν το λένε τίποτα παλιοσυριζαίοι, το λέει το φιλοκυβερνητικό Έθνος, εδώ); Αν εσύ δεν πας στο δάσος, δεν θα καεί το δάσος.
Τι και αν κυκλοφορούν αμέτρητες ιστορίες σαν αυτή εδώ που μιλούν για κόσμο που ειδοποιεί έγκαιρα την Πυροσβεστική, εντοπίζοντας εστίες φωτιάς στο δάσος, και αποδεικνύουν ότι πολύ περισσότερο από απειλή, η ανθρώπινη παρουσία είναι προστασία; Όχι, δεν εμπιστευόμαστε κανέναν.
Ακριβώς εδώ, στο «δεν εμπιστευόμαστε κανένα» και στην αντιμετώπιση του κάθε πολίτη ως δυνάμει εγκληματία (έστω και εξ αμελείας) βρίσκεται όλη η παθογένεια και η αδυναμία διαχείρισης κρίσεων της τωρινής κυβέρνησης. Και αυτό δεν μπορεί πια να κρυφτεί πίσω από κανένα αισχρά γηπεδικό «εμείς μετράμε στρέμματα κι εσείς μετράτε φέρετρα» που ακούστηκε πέρυσι διά στόματος Πρωθυπουργού μέσα στην Βουλή.
Τι λέει, λοιπόν, η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τον νόμο 4926/2022 που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης τον περασμένο Απρίλιο, και τέθηκε σε εφαρμογή και σήμερα, λόγω αυξημένου κινδύνου πυρκαγιάς στη μισή Ελλάδα; Πως για να προστατεύσουμε το δάσος, απαγορεύουμε την είσοδο στο δάσος, επί προστίμου 300€ και οποιαδήποτε ομοιότητα με προηγούμενα πρόστιμα είναι καθαρά (α)συμπτωματική. Γιατί αν δεν πας, αγαπητέ τυχαίε σουλατσαδόρε, στο δάσος, το δάσος δεν θα καεί.
Τι και αν το φετινό καλοκαίρι μας βρήκε με 3.600 οργανικές θέσεις κενές στην Πυροσβεστική, απαρχαιωμένο στόλο με την πλειοψηφία των οχημάτων να μετρά 30 συναπτά χρόνια ζωής και μάχης με τις φωτιές, και τον μέσο όρο ηλικίας των πυροσβεστών να ξεπερνά τα 45 έτη; Αν το δάσος καεί, θα φταις εσύ που πήγες.
Τι και αν τα περισσότερα δασαρχεία δεν μπορούν δύο χρόνια τώρα να προχωρήσουν στους απαραίτητους καθαρισμούς εκτάσεων από ξερά κλαδιά στα δάση, λόγω καθυστερημένης και μειωμένης χρηματοδότησης από την Πολιτεία (κι αυτό δεν το λένε τίποτα παλιοσυριζαίοι, το λέει το φιλοκυβερνητικό Έθνος, εδώ); Αν εσύ δεν πας στο δάσος, δεν θα καεί το δάσος.
Τι και αν κυκλοφορούν αμέτρητες ιστορίες σαν αυτή εδώ που μιλούν για κόσμο που ειδοποιεί έγκαιρα την Πυροσβεστική, εντοπίζοντας εστίες φωτιάς στο δάσος, και αποδεικνύουν ότι πολύ περισσότερο από απειλή, η ανθρώπινη παρουσία είναι προστασία; Όχι, δεν εμπιστευόμαστε κανέναν.
Ακριβώς εδώ, στο «δεν εμπιστευόμαστε κανένα» και στην αντιμετώπιση του κάθε πολίτη ως δυνάμει εγκληματία (έστω και εξ αμελείας) βρίσκεται όλη η παθογένεια και η αδυναμία διαχείρισης κρίσεων της τωρινής κυβέρνησης. Και αυτό δεν μπορεί πια να κρυφτεί πίσω από κανένα αισχρά γηπεδικό «εμείς μετράμε στρέμματα κι εσείς μετράτε φέρετρα» που ακούστηκε πέρυσι διά στόματος Πρωθυπουργού μέσα στην Βουλή.
