Να κάνουμε έκτρωση το «δυτικό σύστημα αξιών»
Θέλουμε να λέμε ότι έχουμε "κοινές αξίες" με αυτούς που πηγαίνουν τα δικαιώματα των ανθρώπων 50 χρόνια πίσω;
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Αποφάσεις σαν αυτή τους ανώτατου δικαστηρίου των ΗΠΑ για την έκτρωση και το σχετικό δικαίωμα των γυναικών βάζουν πιθανότατα τέλος σε αυτό το παραμύθι περί «δυτικών αξιών», περί «κόσμου ελευθεριών» και περί «τριτοκοσμικών σφαιρών επιρροής».
Θα μου πεις αυτό περίμενες; Η θανατική ποινή σε τόσες πολιτείες δεν σου έφτανε; Σκέφτεται όμως κανείς ότι τα πράγματα είναι λογικό να πηγαίνουν προς το καλύτερο και όχι προς το χειρότερο, ειδικά ότνα έχει γίνει τόση συζήτηση για την Κυβέρνηση τραμπ και την φιλελευθερη Κυβέρνηση Μπάιντεν που την αντικατέστησε και νιώσαμε ότι ανασάναμε.
Να λοιπόν που εδώ υπάρχει ένα πισωγύρισμα δεκαετιών πρώτης τάξης που δεν μπορεί να το αγνοήσει κανείς. Μάλλον το πιθανότερο είναι να συλλογιστούμε ότι αυτό που γίνεται όλο και συντηρητικότερο δεν είναι οι κυβερνήσεις, αλλά οι κοινωνίες. Οι ακροδεξιές και οι λαϊκοδεξιές πολιτικές επιλογές είναι απλώς το σύμπτωμα αυτής της πραγματικότητας όχι ο πραγματικός αντίπαλος.
Η συμπερίληψη των ΗΠΑ μαζί με την Ευρώπη σε ένα υποτίθεται ενιαίο σύστημα αξιών είναι κατάλοιπο πολιτικών επιλογών που ανήκουν σε προηγούμενες δεκαετίες και έχουν να κάνουν με τον φόβο του κομμουνισμού. Όχι δεν θέλουμε έχουμε συνάφεια πολιτικού πολιτισμού με εκείνη της οπλοκατοχής, της δημιουργίας δικτατορικών καθεστώτων, των ηθικών πανικών και των επεμβάσεων παντού στον κόσμο.
Η Ευρώπη και οι αξίες της είναι μία ακόμη «θεωρητική κατασκευή» πολιτικής έμπνευσης- πιο νεοπαγής από εκείνη που αφορά τις ΗΠΑ, αλλά ίδιας ακριβώς λογικής. Ε λοιπόν ούτε η Ευρώπη αποτλεεί καταφύγιο τέτοιων ελευθεριών της προσωπικότητας. Γιατί πολύ απλά δεν γίνεται αυτές να γίνοντα ιανρικείμενο επίπλησης μόνο όταν μας βολεύει για να κουνήσουμε το δάχτυλο ως ανώτεροι πολιτισμικά σε αναπτυσσόμενες χώρες και κατά τα λοιπά να επιτρέπουμε ανθρωπιστικές κρίσεις όπως αυτές που είδαμε με την μετανάστευση από την νότια Ασία, αλλά και στην αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης του κορωνοϊού.
Γιατί λοιπόν δεν ξεσηκώνεται η «Ευρώπη» για να κάνει ένα διάβημα στις ΗΠΑ του Μπάιντεν για τα δικαιώματα των γυναικών στα σώματά τους; Γιατί δεν κουνάμε το δάχτυλο και εκεί; Πώς; Γιατί; «Είναι περίπλοκες οι συμμαχικές σχέσεις»; «Αυτά δεν γίνονται έτσι»; Και όμως. Έτσι ακριβώς γίνονται αν θέλεις να γίνουν.
Η αλήθεια είναι ότι η Ευρωπαίοι, όπως και οι ΗΠΑ, θέλουν το προφίλ της δημοκρατίας και του προστάτη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ως σύμβολο αυτού του προφίλ κοτσάρουν από δίπλα και τα ιδανικά της αρχαίας Ελλάδας, εμάς «που δώσαμε το φως σε όλο τον κόσμο» και άλλα τέτοια θαμπωτικά έτσι που δεν βλέπουμε ότι τα διαμάντια της παράδοσής μας κάνουν εδώ και δεκαετίες τουρνέ στους βάλτους της διεθνούς πολιτικής σκοπιμότητας.
Θα μου πεις αυτό περίμενες; Η θανατική ποινή σε τόσες πολιτείες δεν σου έφτανε; Σκέφτεται όμως κανείς ότι τα πράγματα είναι λογικό να πηγαίνουν προς το καλύτερο και όχι προς το χειρότερο, ειδικά ότνα έχει γίνει τόση συζήτηση για την Κυβέρνηση τραμπ και την φιλελευθερη Κυβέρνηση Μπάιντεν που την αντικατέστησε και νιώσαμε ότι ανασάναμε.
Να λοιπόν που εδώ υπάρχει ένα πισωγύρισμα δεκαετιών πρώτης τάξης που δεν μπορεί να το αγνοήσει κανείς. Μάλλον το πιθανότερο είναι να συλλογιστούμε ότι αυτό που γίνεται όλο και συντηρητικότερο δεν είναι οι κυβερνήσεις, αλλά οι κοινωνίες. Οι ακροδεξιές και οι λαϊκοδεξιές πολιτικές επιλογές είναι απλώς το σύμπτωμα αυτής της πραγματικότητας όχι ο πραγματικός αντίπαλος.
Η συμπερίληψη των ΗΠΑ μαζί με την Ευρώπη σε ένα υποτίθεται ενιαίο σύστημα αξιών είναι κατάλοιπο πολιτικών επιλογών που ανήκουν σε προηγούμενες δεκαετίες και έχουν να κάνουν με τον φόβο του κομμουνισμού. Όχι δεν θέλουμε έχουμε συνάφεια πολιτικού πολιτισμού με εκείνη της οπλοκατοχής, της δημιουργίας δικτατορικών καθεστώτων, των ηθικών πανικών και των επεμβάσεων παντού στον κόσμο.
Η Ευρώπη και οι αξίες της είναι μία ακόμη «θεωρητική κατασκευή» πολιτικής έμπνευσης- πιο νεοπαγής από εκείνη που αφορά τις ΗΠΑ, αλλά ίδιας ακριβώς λογικής. Ε λοιπόν ούτε η Ευρώπη αποτλεεί καταφύγιο τέτοιων ελευθεριών της προσωπικότητας. Γιατί πολύ απλά δεν γίνεται αυτές να γίνοντα ιανρικείμενο επίπλησης μόνο όταν μας βολεύει για να κουνήσουμε το δάχτυλο ως ανώτεροι πολιτισμικά σε αναπτυσσόμενες χώρες και κατά τα λοιπά να επιτρέπουμε ανθρωπιστικές κρίσεις όπως αυτές που είδαμε με την μετανάστευση από την νότια Ασία, αλλά και στην αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης του κορωνοϊού.
Γιατί λοιπόν δεν ξεσηκώνεται η «Ευρώπη» για να κάνει ένα διάβημα στις ΗΠΑ του Μπάιντεν για τα δικαιώματα των γυναικών στα σώματά τους; Γιατί δεν κουνάμε το δάχτυλο και εκεί; Πώς; Γιατί; «Είναι περίπλοκες οι συμμαχικές σχέσεις»; «Αυτά δεν γίνονται έτσι»; Και όμως. Έτσι ακριβώς γίνονται αν θέλεις να γίνουν.
Η αλήθεια είναι ότι η Ευρωπαίοι, όπως και οι ΗΠΑ, θέλουν το προφίλ της δημοκρατίας και του προστάτη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ως σύμβολο αυτού του προφίλ κοτσάρουν από δίπλα και τα ιδανικά της αρχαίας Ελλάδας, εμάς «που δώσαμε το φως σε όλο τον κόσμο» και άλλα τέτοια θαμπωτικά έτσι που δεν βλέπουμε ότι τα διαμάντια της παράδοσής μας κάνουν εδώ και δεκαετίες τουρνέ στους βάλτους της διεθνούς πολιτικής σκοπιμότητας.
