"Σέξι" ήθη και έθιμα και σεξισμός
Το νεαρό ζεύγος του Μπάκιγχαμ απασχολεί την (διεθνή) κοινή γνώμη και με αυτή την ευκαιρία φωτίζεται λίγο καλύτερα το πως λειτουργεί ο σεξισμός.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Το εντυπωσιακό με το πριγκιπικό ζεύγος της Μεγάλης Βρετανίας είναι- για μια ακόμη φορά- το πόσο απασχολεί την κοινή γνώμη, το πόσο καιρό το θέμα της αποχώρησής του από το βασιλικό περιβάλλον και τα ανάλογα καθήκοντα μένει στην πρώτη γραμμή της ενημέρωσης.
Οι όροι μάλιστα με τους οποίους προσεγγίζεται το θέμα είναι κανιβαλικοί, σαν να μην έχει κανείς στον πλανήτη το δικαίωμα να κλείσει την πόρτα στην βασιλική του μοίρα- ή άντε σε αυτήν του άντρα του. Και εδώ ακριβώς είναι ένα ακόμη βασικό ζήτημα, μια που η κοινή γνώμη χρεώνει στην νεαρή Μέγκαν την αποκλειστική ευθύνη για το… λοξοδρόμισμα.
Σαν το «πονηρό θηλυκό» να το έβαλε αμέτι-μωχαμέτι να χωρίσει τον άντρα του από την οικογένειά του, να τον βάλει στο βρακί του ή και εγώ δεν ξέρω ποια άλλη σεξιστική αγκύλωση. Παρομοίως για τον εγγονό της βασίλισσας: Ψέγεται που δεν είναι «αρκετά άνδρας» για να αποφασίσει μόνος του τι θα γίνει ή για να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και να πει «εγώ από το Μπάκιγχαμ δεν φεύγω- αν δεν σ’ αρέσει στη μάνα σου».
Θεωρώ πιθανότερο η νύφη να φρίκαρε με το πώς είναι να σε παρακολουθούν συνέχεια μέσα σε ένα χρυσό κλουβί, μια που ο Χάρυ λογικά ήταν συνηθισμένος. Αλλά και τι με αυτό; Σε διάφορες στιγμές της ζωής μας έρχονται τα εναύσματα που μας βοηθούν να κάνουμε πράγματα τα οποία κουβαλάμε μέσα μας. Σκοπός μου δεν είναι να ψυχαναλύσω τους δύο τυχερούς (πρώην) ενοίκους του βρετανικού παλατιού, ούτε να πάρω βάρος από τις γαλαζοαίματες (ή έστω, σχεδόν) πλάτες τους. Τέτοια ανάγκη δεν νιώθω και- είναι σίγουρο- δεν νιώθουν και αυτοί.
Εκείνο που έχει σημασία να δειχθεί είναι πως ορισμένα πολύ δεσμευτικά σεξιστικά πρότυπα προβάλλονται ακόμη και στα «όνειρα», γιατί αυτόν τον ρόλο παίζει η παρακολούθηση της βασιλικής ζωής με νοοτροπία τηλεθεατή σαπουνόπερας. Το πώς κανείς δεν είναι ελεύθερος από τις προκαταλήψεις της κοινωνίας του, που ίσως είναι και χειρότερες από εκείνες του παλατιού.
Αυτή η… διαταξική παρατήρηση δεν φιλοδοξεί να εξισώσει τα βάσανα του διαδόχου Χάρυ με τα όσα, επί παραδείγματι, περνά μια έφηβη σε κάποιο χωριό της ελληνικής επαρχίας. Η διαφορετική τάξη πάντα θα παίζει τον ρόλο της και λίγα μπορούμε να κάνουμε για το αλλάξουμε αυτό, εκτός ίσως από την επανάσταση. Πολιτισμικά όμως οι κινήσεις που μπορούμε να κάνουμε είναι πολλές, απλές και καθημερινές με την βασικότερη από όλες να μην θέλει κανένα κόπο: την ανοχή.
Οι όροι μάλιστα με τους οποίους προσεγγίζεται το θέμα είναι κανιβαλικοί, σαν να μην έχει κανείς στον πλανήτη το δικαίωμα να κλείσει την πόρτα στην βασιλική του μοίρα- ή άντε σε αυτήν του άντρα του. Και εδώ ακριβώς είναι ένα ακόμη βασικό ζήτημα, μια που η κοινή γνώμη χρεώνει στην νεαρή Μέγκαν την αποκλειστική ευθύνη για το… λοξοδρόμισμα.
Σαν το «πονηρό θηλυκό» να το έβαλε αμέτι-μωχαμέτι να χωρίσει τον άντρα του από την οικογένειά του, να τον βάλει στο βρακί του ή και εγώ δεν ξέρω ποια άλλη σεξιστική αγκύλωση. Παρομοίως για τον εγγονό της βασίλισσας: Ψέγεται που δεν είναι «αρκετά άνδρας» για να αποφασίσει μόνος του τι θα γίνει ή για να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και να πει «εγώ από το Μπάκιγχαμ δεν φεύγω- αν δεν σ’ αρέσει στη μάνα σου».
Θεωρώ πιθανότερο η νύφη να φρίκαρε με το πώς είναι να σε παρακολουθούν συνέχεια μέσα σε ένα χρυσό κλουβί, μια που ο Χάρυ λογικά ήταν συνηθισμένος. Αλλά και τι με αυτό; Σε διάφορες στιγμές της ζωής μας έρχονται τα εναύσματα που μας βοηθούν να κάνουμε πράγματα τα οποία κουβαλάμε μέσα μας. Σκοπός μου δεν είναι να ψυχαναλύσω τους δύο τυχερούς (πρώην) ενοίκους του βρετανικού παλατιού, ούτε να πάρω βάρος από τις γαλαζοαίματες (ή έστω, σχεδόν) πλάτες τους. Τέτοια ανάγκη δεν νιώθω και- είναι σίγουρο- δεν νιώθουν και αυτοί.
Εκείνο που έχει σημασία να δειχθεί είναι πως ορισμένα πολύ δεσμευτικά σεξιστικά πρότυπα προβάλλονται ακόμη και στα «όνειρα», γιατί αυτόν τον ρόλο παίζει η παρακολούθηση της βασιλικής ζωής με νοοτροπία τηλεθεατή σαπουνόπερας. Το πώς κανείς δεν είναι ελεύθερος από τις προκαταλήψεις της κοινωνίας του, που ίσως είναι και χειρότερες από εκείνες του παλατιού.
Αυτή η… διαταξική παρατήρηση δεν φιλοδοξεί να εξισώσει τα βάσανα του διαδόχου Χάρυ με τα όσα, επί παραδείγματι, περνά μια έφηβη σε κάποιο χωριό της ελληνικής επαρχίας. Η διαφορετική τάξη πάντα θα παίζει τον ρόλο της και λίγα μπορούμε να κάνουμε για το αλλάξουμε αυτό, εκτός ίσως από την επανάσταση. Πολιτισμικά όμως οι κινήσεις που μπορούμε να κάνουμε είναι πολλές, απλές και καθημερινές με την βασικότερη από όλες να μην θέλει κανένα κόπο: την ανοχή.
