Πολλοί με ρωτήσατε πριν το Πάσχα τι κρασιά θα σας συμβούλευα να επιλέξετε για το Πασχαλιάτικο τραπέζι. Παρότι σας συμβούλεψα (ελπίζω) όσο πιο καλά μπορούσα, ομολογώ πως μέχρι τελευταία στιγμή δεν είχα αποφασίσει τι κρασιά θα πάρω ο ίδιος μαζί μου στις διακοπές στην Πάρο...
Τώρα που πλέον έχω γυρίσει και οι Πασχαλινές διακοπές αποτελούν μία όμορφη ανάμνηση, με χαρά μοιράζομαι τα κρασιά που στόλισαν το τραπέζι μας τις μέρες που μας πέρασαν (και... δεν είναι λίγα!). Η επιλογή, λοιπόν, είχε ως εξής:
- Για τα θαλασσινά της νηστείας (λέμε τώρα...): Ρομπόλα Gentilini 2007. Όμορφη και δροσερή, γιατί ήθελα να δώσω μία Κεφαλονίτικη νότα στο φετινό τσιμπούσι.
- Για την ultimate γαριδομακαρονάδα: Αυτό που διαβάσατε στο προηγούμενο post, οι Ροζέ Επιλογές 2007 (Grenache Rouge - Syrah) από τον Αμπελώνα Τριανταφυλλοπούλου στην Κω. Μία φίνα, καινούρια γεύση που αγαπήσαμε ήδη.
- Για τα Αναστάσιμα εδέσματα, δύο (ακόμα) εξαιρετικά ροζέ: Ασωπού Χώρα 2007 (Αγιωργίτικο) από τους Αμπελώνες Ζαχαριά και Κτήμα Αβαντίς Ροζέ 2007 (Grenache Rouge - Syrah). Το πρώτο, κομψό και spicy, συνόδευσε τέλεια τη Μαγειρίτσα, το δεύτερο, πιο μυώδες αλλά ταυτόχρονα γαργαλιστικά πιπεράτο, "ήρθε κι έδεσε" όταν έκαναν την εμφάνισή τους στο τραπέζι τα παϊδάκια!
- Για τα λουκάνικα, το κοντοσούβλι και τους λοιπούς μεζέδες που προηγήθηκαν του οβελία: Λευκό εις το Τετράγωνο 2007 (Ασύρτικο - Σκλάβα) από τους Αμπελώνες Ζαχαριά. Δροσιστικό και τραγανό, με ένα όμορφο καπνιστό "κλικ", που πήρε από τη σύντομη παραμονή του σε δρύινο βαρέλι, συνόδευσε τέλεια τους μεζέδες που έβγαιναν καυτοί από τα κάρβουνα!
- Για τον οβελία (εδώ αρχίζει το πάρτυ): Αβαντίς Syrah 2004 (magnum), Escapades Shiraz 2005, και Kanonkop Paul Sauer 2003 (70% Cabernet Sauvignon, 15% Cabernet Franc και 15% Merlot). Το πρώτο από το Ληλάντιο Ευβοίας, τα δύο επόμενα από το Stellenbosch της Νότιας Αφρικής. Ερυθρή θύελλα, ουδέν περαιτέρω σχόλιο!...
- Για τα γλυκά: Viognier Φυσικώς Γλυκύς, από το Κτήμα Κώστα Λαζαρίδη στη Δράμα και Museum Reserve Muscat NV από το οινοποιείο Yalumba στην Νότια Αυστραλία. Καθένα από τα δύο συγκαταλέγεται αδιαμφισβήτητα ανάμεσα στα καλύτερα της κατηγορίας και της χώρας του.
Σημείωση: Αρκετές φορές που φάγαμε εκτός σπιτιού, σε ταβέρνες του νησιού, πήραμε μαζί το κρασί μας - εφαρμόσαμε δηλαδή σύστημα ΒΥΟΒ. Αυτό βέβαια έγινε μόνο στα μέρη όπου ο ιδιοκτήτης ήταν γνωστός και ενημερωμένος (και σύμφωνος) εκ των προτέρων. Όπου δεν ακολουθήσαμε την τακτική αυτή, επιδοθήκαμε στην κατανάλωση του "Κρασιού του Νησιού" από το οινοποιείο του Γιώργου Μωραΐτη. Πρόκειται για ένα συμπαθέστατο καινούριο κρασί, έναν λευκό επιτραπέζιο οίνο με πλούσια φρουτώδη αρώματα, που είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στο νησί. Καθότι επιτραπέζιος, δεν αναγράφει την ποικιλιακή του σύνθεση και ομολογώ ότι δεν πρόλαβα να την ψάξω. Βασική λευκή ποικιλία του νησιού βέβαια είναι η Αιγαιοπελαγίτικη Μονεμβασιά, ωστόσο το συγκεκριμένο κρασί περιέχει σίγουρα και κάποια άλλη που του χαρίζει επιπλέον αρώματα - ενδεχομένως Μαλαγουζιά.
Δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό, αλλά η Πάρος έχει σοβαρή παράδοση στο κρασί. Το καλοκαίρι του 2006, που είχα ξαναβρεθεί στο νησί, είχα επισκεφθεί το οινοποιείο του Μανώλη Μωραΐτη (το παλιό και μεγάλο του νησιού), από το οποίο είχα φύγει με πολύ θετικές εντυπώσεις. Αν ενδιαφέρεστε να διαβάσετε το άρθρο μου σχετικά με εκείνη την επίσκεψη, θα το βρείτε κάνοντας κλικ σε αυτό εδώ το link.
