Κάνε μου λιγάκι... Τραμπ

Μπορεί να μοιάζει διαδικαστικό, αλλά δεν είναι. Το ποιος θα έχει την αρμοδιότητα ενός δημόσιου χώρου και δη ενός μνημείου ανεξαρτησίας έχει το συμβολικό του χαρακτήρα. Και πώς θα μπορούσε να ισχύει κάτι άλλο αφού αυτή είναι η βασική δουλειά των μνημείων; Να συμβολίζουν.

Επίσης, το μνημείο δεν ανήκει στον στρατό αλλά στο έθνος και στους πολίτες.

Με τα χρόνια το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη έπαψε να έχει την στρατιωτικοηρωική σημασία που είχε εν τη γενέσει του και έγινε τόπος φιλοξενίας λαϊκών διεκδικήσεων, ήδη από τον 19ο αιώνα - τότε που μιλούσαμε όχι για Βουλή αλλά για ανάκτορα. Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι η ιστορική του σημασία αντιστοιχεί σήμερα στην έκφραση της κοινής γνώμης πιο πολύ από σε οτιδήποτε άλλο.    

Η ανάθεση της φύλαξης του χώρου στον στρατό βάζει στο παιχνίδι άλλες λογικές που δεν έχουν να κάνουν με τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης αλλά της «επιβολής της τάξεως» με κάθε μέσο. Δεν μπορώ, ας πούμε, να σκεφτώ την εικόνα ενός μεγάλου πλήθους στο Σύνταγμα σε κάποια διαδήλωση, και την παρουσία τεθωρακισμένων μονάδων του στρατού στον χώρο ανάμεσά στον κόσμο και στο μνημείο ή τη Βουλή.

Η κυβερνητική κίνηση εκπέμπει… τραμπισμό και πολύ σκόπιμα, μια που είναι της μόδας στην νέου τύπου λαϊκή δεξαμενή της Δεξιάς όπου ψαρεύον πολλοί. Το να εμπλέκεις στην επιβολή της τάξης στο εσωτερικό σου και λίγο τις ένοπλες δυνάμεις, ενώ είσαι δυτική δημοκρατία είναι σημείο των καιρών.

Θα καταστραφεί η δημοκρατία από τον ελέγχει ο στρατός το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη; Πιθανότατα όχι, αλλά στη θέση της (της δημοκρατίας) δεν θα χαιρόμουν κιόλας.   

Είναι όμως και κάτι ακόμη που εκπέμπει η κίνηση αυτή της Κυβέρνησης, λόγω του ότι έρχεται αμέσως μετά την υπόθεση Ρούτσι και τη δημόσια πίεση που άσκησε στην Κυβέρνηση η παραμονή του στον συγκεκριμένο χώρο για σχεδόν ένα μήνα. Εκπέμπει την δυσαρέσκεια ενός μηχανισμού που νικήθηκε επικοινωνιακά και σύρθηκε σε μια απόφαση που δεν ήθελε να πάρει.  

Μου μοιάζει δε λίγο σαν εκδίκηση απέναντι σε όσους νομίζουν ότι μπορούν να «εκβιάζουν» την κυβέρνηση με δημόσιες παραστάσεις διαμαρτυρίας και απέναντι σε αιτήματα που μπορεί να κάνουν τους κυβερνώντες να φαίνονται ανάλγητοι ή -ακόμη χειρότερα- ενδοτικοί.

Είναι μια κακή και λανθασμένη απόφαση που κανονικά δεν θα πρέπει να έχει ούτε τη στήριξη των λεγόμενων «νοικοκυραίων» ή εν πάση περιπτώσει εκείνων που θεωρούν τις διεκδικήσεις ίδιον απολίτιστων και ημιάγριων.