Ε λοιπόν θυμάμαι που η αδελφή μου κι εγώ ήμαστε ακόμη παιδάκια, και περιμέναμε πώς και πώς να ανέβει η μητέρα μας από το Παλαιό Φάληρο στο Κέντρο για δουλειές, γιατί ξέραμε ότι γυρνώντας θα μας έφερνε ολόφρεσκες και πεντανόστιμες τυρόπιττες από το Άριστον, του Λομποτέση! Αισθάνομαι ότι θυμάμαι τόσο έντονα και χαρακτηριστικά τη γεύση τους, λες και ήταν χτες...
... Μα τί λέω; Ήταν χτες! Βλέπετε, μπορεί να έχουν περάσει και 3 δεκαετίες έκτοτε, αλλά το Άριστον παραμένει εκεί που ήταν ακλόνητο, από το 1910. Και επειδή αρκετές φορές έχω βρεθεί στο Κέντρο απογευματάκι νηστικός (χτες, καλή ώρα...) λόγω συναντήσεων, έντονου προγράμματος, κλπ, προκειμένου να είμαι désagreable (όπως συμβαίνει πάντα όταν είμαι πεινασμένος) κάνω μία απαραίτητη πλην απολαυστικότατη στάση στο Άριστον.
Βέβαια πρέπει να ομολογήσω ότι πλέον δεν περιορίζομαι στις τυρόπιττες. Άλλωστε η επιλογή στις πίττες είναι τόσο μεγάλη που κάθε φορά δυσκολεύομαι να διαλέξω: Μπέικον-πιπεριά, μπιφτέκι με σάλτσα ντομάτα, διάφορα λαχανικά, αλλάντικά και λουκάνικα, διάφορα τυριά ή μανιτάρια... Όλες νοστιμότατες, φρεσκότατες και χορταστικότατες.
Αν λοιπόν βρεθείτε στην περιοχή και σας έρθει κάποια λιγούρα, ή ακόμα και για να ξανα-απολαύσετε γεύσεις που νομίζατε πως έχουν ξεχαστεί στα ανέμελα χρόνια της νιότης μας, κάντε μία στάση στο Άριστον του Λομποτέση και θα με θυμηθείτε... Ακολουθούν τα ακριβή στοιχεία:
