Η δικαιοσύνη και η γυναίκα του Καίσαρα

Η δικαιοσύνη τσακώνεται με την κυβέρνηση, εις βάρος του κύρους της. Το κύρος της δικαιοσύνης όμως είναι σημαντικό για όλη την κοινωνία.
Η δικαιοσύνη και η γυναίκα του Καίσαρα
Περίεργη είναι η κατάσταση με την ένταση που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στην δικαιοσύνη και την κυβέρνηση. Κυβερνητικά στελέχη επικρίνουν αποφάσεις δικαστών, ενώ δικαστικές ενώσεις και αξιωματούχοι τους καταγγέλλουν στην πράξη αυτή της κυβέρνησης, «παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη».

Δεν δικαιούται καμία κυβέρνηση να διατυπώνει τις επιθυμίες της σχετικά με την έκβαση των δικαστικών αποφάσεων, λένε, καθώς αυτό μπορεί να σημάνει πίεση προς το δικαστικό σώμα, η οποία προκύπτει και από τη θέση των κυβερνητικών μελών στην ιεραρχία. Σωστό, θα πει κάποιος. Είναι πυλώνας της δημοκρατίας μας η διάκριση των αρμοδιοτήτων της εκτελεστικής από την δικαστική εξουσία. Και αυτό ισχύει ώστε να μπορούν και οι πολιτικοί να ελέγχονται- και πως θα μπορούσε να γίνει αυτό αν δεν ήταν εξασφαλισμένη η ανεξαρτησία;  

Πέρα από εγκεφαλικά θα ήμουν και συναισθηματικά πιο κοντά στη σκέψη του απυρόβλητου των δικαστών, αν οι ίδιοι επεδείκνυαν αυτοπεριοριστικές και αυτοκριτικές προθέσεις σε διάφορες περιστάσεις, όπως οι μισθολογικές τους εξελίξεις, η υποχρέωσή τους να καταθέτουν πόθεν έσχες και λοιπά τέτοια. Όταν δε αυτή η απροθυμία τους να αυτοπειθαρχηθούν επισημαίνεται, επικρίνεται με το επιχείρημα των «παρεμβάσεων» που λέγαμε πιο πριν.        

Η δυσκολία να αποφασίσει κανείς που βρίσκεται το δίκαιο προκύπτει από την επιθυμία του νομοθέτη να μην ορίσει το τι αποτελεί παρέμβαση στο έργο της δικαιοσύνης. Είναι η δημόσια κριτική «παρέμβαση» ή για να υπάρχει παρέμβαση θα πρέπει να απειληθεί το επαγγελματικό στάτους ενός δικαστικού;

Δυστυχώς νομίζω πως από όλη αυτή την εμπλοκή δίνεται στον πολύ κόσμο η εντύπωση ότι και οι δικαστές μετέχουν σε ένα παιχνίδι διαπραγμάτευσης- όχι αναγκαστικά ανίερης- με την εκτελεστική εξουσία. Αυτή η «γρήγορη» εντύπωση που αποκομίζει η κοινή γνώμη είναι καταστροφική για το κύρος των θεσμών και ειδικά του δικαστικού κλάδου. Εδώ μπαίνουν στο πεδίο οι «συμβολικές κινήσεις». Οι κινήσεις που μπορεί να μην διεκδικούν δάφνες ουσίας αλλά που εξασφαλίζουν ότι η γυναίκα του Καίσαρα φαίνεται (τουλάχιστον) όσο τίμια είναι.

Αν μάλιστα φανεί τίμια με δική της πρωτοβουλία, χωρίς να την προγκήξει κανείς, τόσο το καλύτερο και για εκείνη και για την κοινωνία.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v