Η πραγματικότητα δεν είναι (μόνο) το timeline μας
"Μα ποιος ψηφίζει Νέα Δημοκρατία ρε παιδί μου;". "Είναι δυνατόν κάποιος να πιστεύει τον Τσίπρα και τον Πολάκη;".
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Την εβδομάδα που πέρασε υπήρξαν τουλάχιστον δύο πολιτικά γεγονότα που με προβλημάτισαν για το πως οι περισσότεροι από εμάς επιλέγουμε να ζούμε μέσα σε μια δική μας σφαίρα χωρίς να είμαστε ουσιαστικά ανοικτοί σε άλλες προσλαμβάνουσες. Μάλιστα, τα κοινωνικά δίκτυα μας κάνουν συν-κατασκευαστές της προσωπικής μας σφαίρας, χωρίς να μας επιτρέπουν να το συνειδητοποιήσουμε.
Μετά την επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ, κοίταζα τα ποσταρίσματα φίλων συριζαίων. Πολλά μπορεί να πει κανείς για το τι θα μπορούσε να έχει γίνει διαφορετικά και καλύτερα. Ήταν όμως μια επίσκεψη καλά προετοιμασμένη και πραγματοποιημένη στον σωστό χρόνο. Ήταν μια επιτυχημένη επίσκεψη, όσο επιτυχημένες μπορούν να είναι οι επισκέψεις αυτές. Και όμως, στους συριζαίικους κύκλους ανατροφοτούνταν ως μόνη αξιολόγηση της επίσκεψης τα δύο-τρία σημεία που ξεκινούσαν από την Κουμουνδούρου, φαντάζομαι στο πλαίσιο μιας κριτικής που «πρέπει» να γίνει. Το δε μεγαλύτερο μέρος όσων ανήκουν με κάποιον τρόπο στην ελληνική αριστερά επέμενε να αγνοεί τα όσα συνέβησαν στο ταξίδι του Πρωθυπουργού- πιθανότατα μην μπορώντας καν να τα εξηγήσει.
Αυτή η αφωνία, αυτό το κλείσιμο στο «δικό μας» φάνηκε για λίγες μέρες τόσο αυτόματη διαδικασία, που δεν μπορεί παρά να είναι ανησυχητική: Δεν μου αρέσει η αλήθεια και δεν την παρατηρώ, δεν την σχολιάζω, την αγνοώ.
Παρομοίως, στην άλλη όχθη: Η ήττα της ΔΑΠ ΝΔΦΚ στις φοιτητικές εκλογές μετά από δεκαετίες ήταν κάτι στο οποίο συμφώνησαν όλες οι παρατάξεις πλην… της ΔΑΠ. Αναφέρω το ότι συμφώνησαν όλες οι παρατάξεις, γιατί εδώ και πολλά χρόνια η κάθε μία βγάζει τα δικά της αποτελέσματα και όλοι είναι με κάποιον τρόπο ευτυχισμένοι. Φέτος όμως συμφώνησαν τουλάχιστον σε αυτό: Η ΔΑΠ έχασε την πρωτιά από την ΠΚΣ, την παράταξη του ΚΚΕ.
Εκτός από κάτι τοποθετήσεις του Κυβερνητικού εκπροσώπου και μια-δυό υπουργικές δηλώσεις για το ξεκάρφωμα η σιγή του ιχθύος έδωσε τον τόνο στην σφαίρα της ελληνικής κεντροδεξιάς. «Αν κάνω ότι δεν το βλέπω, μπορεί να πάψει να υπάρχει» ίσως ήταν η σκέψη ορισμένων γύρω από το θέμα.
Αυτές οι συμπεριφορές αναδεικνύουν κάτι: το πόσο οι κομματικές περιχαρακώσεις συνεπάγονται εθελοτυφλία και κατανάλωση πληροφορίας που βοηθά αποκλειστικά στην… αυτοϊκανοποίηση. Αυτό δεν βλάπτει μόνο τους ακόλουθους των κομμάτων εξουσίας- στους κόλπους των οποίων συνήθως αναπτύσσονται αυτές οι συμπεριφορές, αλλά και την ίδια την ποιότητα αντίληψης της κοινής γνώμης και, τελικά, της δημοκρατίας.
Ποια είναι η λύση; Αφενός η κανονική ενημέρωση, όπως παλιά, με την ανάγνωση δύο και τριών Μέσων, ώστε να αναδύεται η σύνθεση της πραγματικότητας- όχι μόνο τους τίτλους των σόσιαλ μίντια. Αφετέρου η επίσκεψη σε προφίλ όλων των τάσεων για να έχουμε εικόνα πως γίνονται δεκτές οι ειδήσεις στα διαφορετικά ακροατήρια. Έτσι θα έχουμε μια πιο πραγματική άποψη για το πως διαμορφώνεται η κοινή γνώμη και δεν θα απορούμε για το «ποιος ψηφίζει δεξιά;»/»ποιοι διαλέγουν τον Τσίπρα για Πρωθυπουργό;» και άλλα τέτοια που απαντώνται μόνα τους. Αρκεί να μην τεμπελιάζουμε.
Μετά την επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ, κοίταζα τα ποσταρίσματα φίλων συριζαίων. Πολλά μπορεί να πει κανείς για το τι θα μπορούσε να έχει γίνει διαφορετικά και καλύτερα. Ήταν όμως μια επίσκεψη καλά προετοιμασμένη και πραγματοποιημένη στον σωστό χρόνο. Ήταν μια επιτυχημένη επίσκεψη, όσο επιτυχημένες μπορούν να είναι οι επισκέψεις αυτές. Και όμως, στους συριζαίικους κύκλους ανατροφοτούνταν ως μόνη αξιολόγηση της επίσκεψης τα δύο-τρία σημεία που ξεκινούσαν από την Κουμουνδούρου, φαντάζομαι στο πλαίσιο μιας κριτικής που «πρέπει» να γίνει. Το δε μεγαλύτερο μέρος όσων ανήκουν με κάποιον τρόπο στην ελληνική αριστερά επέμενε να αγνοεί τα όσα συνέβησαν στο ταξίδι του Πρωθυπουργού- πιθανότατα μην μπορώντας καν να τα εξηγήσει.
Αυτή η αφωνία, αυτό το κλείσιμο στο «δικό μας» φάνηκε για λίγες μέρες τόσο αυτόματη διαδικασία, που δεν μπορεί παρά να είναι ανησυχητική: Δεν μου αρέσει η αλήθεια και δεν την παρατηρώ, δεν την σχολιάζω, την αγνοώ.
Παρομοίως, στην άλλη όχθη: Η ήττα της ΔΑΠ ΝΔΦΚ στις φοιτητικές εκλογές μετά από δεκαετίες ήταν κάτι στο οποίο συμφώνησαν όλες οι παρατάξεις πλην… της ΔΑΠ. Αναφέρω το ότι συμφώνησαν όλες οι παρατάξεις, γιατί εδώ και πολλά χρόνια η κάθε μία βγάζει τα δικά της αποτελέσματα και όλοι είναι με κάποιον τρόπο ευτυχισμένοι. Φέτος όμως συμφώνησαν τουλάχιστον σε αυτό: Η ΔΑΠ έχασε την πρωτιά από την ΠΚΣ, την παράταξη του ΚΚΕ.
Εκτός από κάτι τοποθετήσεις του Κυβερνητικού εκπροσώπου και μια-δυό υπουργικές δηλώσεις για το ξεκάρφωμα η σιγή του ιχθύος έδωσε τον τόνο στην σφαίρα της ελληνικής κεντροδεξιάς. «Αν κάνω ότι δεν το βλέπω, μπορεί να πάψει να υπάρχει» ίσως ήταν η σκέψη ορισμένων γύρω από το θέμα.
Αυτές οι συμπεριφορές αναδεικνύουν κάτι: το πόσο οι κομματικές περιχαρακώσεις συνεπάγονται εθελοτυφλία και κατανάλωση πληροφορίας που βοηθά αποκλειστικά στην… αυτοϊκανοποίηση. Αυτό δεν βλάπτει μόνο τους ακόλουθους των κομμάτων εξουσίας- στους κόλπους των οποίων συνήθως αναπτύσσονται αυτές οι συμπεριφορές, αλλά και την ίδια την ποιότητα αντίληψης της κοινής γνώμης και, τελικά, της δημοκρατίας.
Ποια είναι η λύση; Αφενός η κανονική ενημέρωση, όπως παλιά, με την ανάγνωση δύο και τριών Μέσων, ώστε να αναδύεται η σύνθεση της πραγματικότητας- όχι μόνο τους τίτλους των σόσιαλ μίντια. Αφετέρου η επίσκεψη σε προφίλ όλων των τάσεων για να έχουμε εικόνα πως γίνονται δεκτές οι ειδήσεις στα διαφορετικά ακροατήρια. Έτσι θα έχουμε μια πιο πραγματική άποψη για το πως διαμορφώνεται η κοινή γνώμη και δεν θα απορούμε για το «ποιος ψηφίζει δεξιά;»/»ποιοι διαλέγουν τον Τσίπρα για Πρωθυπουργό;» και άλλα τέτοια που απαντώνται μόνα τους. Αρκεί να μην τεμπελιάζουμε.
