Το δίκιο του Σερβετάλη
Μπορεί να διαφωνούμε, αλλά αυτό δεν σημαινει ότι δεν έχει δίκιο να παραιτηθεί- πολλώ μάλλον για λόγους συνειδησιακούς.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Η απόφαση tου ηθοποιού Άρη Σερβετάλη να σταματήσει την συμμετοχή του στις παραστάσεις του έργου στο οποίο συμμετείχε ξεσήκωσε θύελλα συζητήσεων. Αυτό γιατί ο λόγος που προέβαλε ο ηθοποιός για την απόφασή του αυτή, σχετίζεται με το «καυτό» δίλημμα «εμβολιασμένος ή ανεμβολίαστος», αφού, όπως δήλωσε, αρνείται να παίζει μόνο για εμβολιασμένο κοινό και να προωθεί έτσι τον διαχωρισμό του πληθυσμού.
Στον κυκεώνα της αντιπαράθεσης βρέθηκε έτσι μια προσωπική απόφαση ενός αναγνωρίσιμου ηθοποιού, η οποία λειτούργησε και λειτουργεί σαν πεδίο για την αντιπαράθεση που λέγαμε. Κατά τη γνώμη μου δεν τίθεται θέμα ποια πλευρά θα πρέπει να υποστηρίξει κάποιος. Από τη μια έχουμε την λογική και την επιστήμη και από την άλλη τις φοβίες ή/και τους ψεκασμούς.
Όμως εδώ το θέμα δεν είναι να διαλέξουμε πλευρά ή να κράξουμε το «λάθος κίνητρο». Το θέμα είναι ότι στον καθένα πρέπει να αναγνωρίζεται το δικαίωμα να παραιτείται και πολύ περισσότερο για συνειδησιακούς λόγους, Βλαξ; Φοβικός; Δεισιδαίμων; Θρησκόληπτος; Ανθρωπιστής; Δικαιωματιστής σε ανελεύθερο περιβάλλον; Όποια και αν είναι τα κίνητρα ενός ανθρώπου πρέπει να εξασφαλίσουμε την πανανθρώπινη αξία της αυτοδιάθεσης. Επί της αρχής αυτό πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτο.
Επί της διαδικασίας, από την άλλη, υπάρχει περιθώριο για κριτική. Όταν κάποιος ηθοποιός «κλείνει» μια συμφωνία για εργασία ένα από τα πράγματα που συνυπολογίζει στην αξιολόγηση του πόσο εξασφαλισμένη θα είναι η αμοιβή του- πιθανότατα το σημαντικότερο- είναι πόσο δημοφιλής είναι ο πρωταγωνιστής της, ώστε η παράσταση ή η σειρά (λιγότερο η ταινία) να έχει επιτυχία, να «πάει», όπως λέγεται.
Για τον λόγο αυτό η απόφαση του «τηλεοπτικού» Σερβετάλη να σταματήσει την συνεργασία πιθανότατα σήμαινε την διακινδύνευση της απασχόλησης των άλλων. Οπότε δεν θα έπρεπε να σκεφτεί να παραιτηθεί; Όχι, θα αρκούσε μια συνεννόηση με τους συναδέλφους του, μια έγκαιρη προειδοποίησή τους και της παραγωγής ώστε να είναι ηθικά κατοχυρωμένος (ειρήσθω εν παρόδω είναι μια κίνηση που από ό,τι μαθαίνω, ο Σερβετάλης έκανε).
Άλλωστε, η δουλειά του ηθοποιού είναι τόσο στενά συνδεδεμένη με την φυσική παρουσία του συγκεκριμένου προσώπου, που περιστατικά αδυναμίας συμμετοχής ηθοποιών θα πρέπει να θεωρούνται «μέσα στο πρόγραμμα», όπως φερ΄ ειπείν στην περίπτωση που ένας ηθοποιός σπάσει το πόδι του. Εγώ λέω ότι αν είμαστε έτοιμοι να το δεχθούμε για το σπασμένο πόδι, είναι δική μας ανηθικότητα να μην το δεχθούμε λόγω μιας -οποιασδήποτε- εσωτερικής σύγκρουσης,
Η παραγωγή της παράστασης έχει την υποχρέωση (σίγουρα ηθική, πιθανότατα και δικαιοπρακτική, δεν το γνωρίζω) να βρει αντικαταστάτη για να συνεχιστεί η παράσταση. Άλλωστε, με τον ντόρο των ημερών, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα βγει ζημιωμένη από την λήξη της συνεργασίας με τον Άγιο Νεκτάριο.
Στον κυκεώνα της αντιπαράθεσης βρέθηκε έτσι μια προσωπική απόφαση ενός αναγνωρίσιμου ηθοποιού, η οποία λειτούργησε και λειτουργεί σαν πεδίο για την αντιπαράθεση που λέγαμε. Κατά τη γνώμη μου δεν τίθεται θέμα ποια πλευρά θα πρέπει να υποστηρίξει κάποιος. Από τη μια έχουμε την λογική και την επιστήμη και από την άλλη τις φοβίες ή/και τους ψεκασμούς.
Όμως εδώ το θέμα δεν είναι να διαλέξουμε πλευρά ή να κράξουμε το «λάθος κίνητρο». Το θέμα είναι ότι στον καθένα πρέπει να αναγνωρίζεται το δικαίωμα να παραιτείται και πολύ περισσότερο για συνειδησιακούς λόγους, Βλαξ; Φοβικός; Δεισιδαίμων; Θρησκόληπτος; Ανθρωπιστής; Δικαιωματιστής σε ανελεύθερο περιβάλλον; Όποια και αν είναι τα κίνητρα ενός ανθρώπου πρέπει να εξασφαλίσουμε την πανανθρώπινη αξία της αυτοδιάθεσης. Επί της αρχής αυτό πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτο.
Επί της διαδικασίας, από την άλλη, υπάρχει περιθώριο για κριτική. Όταν κάποιος ηθοποιός «κλείνει» μια συμφωνία για εργασία ένα από τα πράγματα που συνυπολογίζει στην αξιολόγηση του πόσο εξασφαλισμένη θα είναι η αμοιβή του- πιθανότατα το σημαντικότερο- είναι πόσο δημοφιλής είναι ο πρωταγωνιστής της, ώστε η παράσταση ή η σειρά (λιγότερο η ταινία) να έχει επιτυχία, να «πάει», όπως λέγεται.
Για τον λόγο αυτό η απόφαση του «τηλεοπτικού» Σερβετάλη να σταματήσει την συνεργασία πιθανότατα σήμαινε την διακινδύνευση της απασχόλησης των άλλων. Οπότε δεν θα έπρεπε να σκεφτεί να παραιτηθεί; Όχι, θα αρκούσε μια συνεννόηση με τους συναδέλφους του, μια έγκαιρη προειδοποίησή τους και της παραγωγής ώστε να είναι ηθικά κατοχυρωμένος (ειρήσθω εν παρόδω είναι μια κίνηση που από ό,τι μαθαίνω, ο Σερβετάλης έκανε).
Άλλωστε, η δουλειά του ηθοποιού είναι τόσο στενά συνδεδεμένη με την φυσική παρουσία του συγκεκριμένου προσώπου, που περιστατικά αδυναμίας συμμετοχής ηθοποιών θα πρέπει να θεωρούνται «μέσα στο πρόγραμμα», όπως φερ΄ ειπείν στην περίπτωση που ένας ηθοποιός σπάσει το πόδι του. Εγώ λέω ότι αν είμαστε έτοιμοι να το δεχθούμε για το σπασμένο πόδι, είναι δική μας ανηθικότητα να μην το δεχθούμε λόγω μιας -οποιασδήποτε- εσωτερικής σύγκρουσης,
Η παραγωγή της παράστασης έχει την υποχρέωση (σίγουρα ηθική, πιθανότατα και δικαιοπρακτική, δεν το γνωρίζω) να βρει αντικαταστάτη για να συνεχιστεί η παράσταση. Άλλωστε, με τον ντόρο των ημερών, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα βγει ζημιωμένη από την λήξη της συνεργασίας με τον Άγιο Νεκτάριο.
