Οι πατάτες του Καποδίστρια, το φιλότιμο και η εμπιστοσύνη
Με τρεις τρόπους μπορούν να πειστούν οι αρνητές/απρόθυμοι του εμβολίου: Επίκληση στην αλληλεγγύη, εμπιστοσύνη στο κράτος και... έλλειψη εμβολίων.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Να που τα κυβερνητικά σχέδια για το άνοιγμα στον τουρισμό δεν φαίνεται να πήγαν όπως θα περίμεναν οι ιθύνοντες και τώρα είμαστε πάλι μια ανάσα από «κλεισιματάκια» και κλεισίματα.
Προβλέπω ότι, αν οδηγηθούμε σε αυστηρούς περιορισμούς αναφορικά με τις διακοπές, αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα την επίθεση αρκετών εμβολιασμένων κατά των «αρνητών» ή απροθύμων. Για να το πω διαφορετικά, προβλέπω έναν περιορισμένο κοινωνικό διχασμό στη βάση του εμβολιασμού, ο οποίος θα αποτυπώνει όλη αυτή την επικοινωνιακή- και δικαιολογημένη- προσπάθεια να εμβολιαστούν όσο γίνεται περισσότεροι.
Η άρνηση μιας μερίδας ανθρώπων να εμβολιαστούν δεν θα πρέπει να εκπλήσσει- λίγο ως πολύ αυτοί θα υπάρχουν σε κάθε κοινωνία. Δεν είναι όμως αυτό το 5-10% που πρέπει να πειστεί. Είναι ένα ποσοστό 20-30% το οποίο μπορεί να πάει είτε από εδώ, είτε από εκεί και το οποίο στην ουσία θα κρίνει αν θα είναι σε συλλογικό επίπεδο επιτυχημένο το εγχείρημα των εμβολιασμών. Γιατί εδώ δεν μιλάμε για την ατομική ανοσία των ευπαθών ομάδων. Αυτοί με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο τον σοβαρό κίνδυνο φαίνεται να τον γλίτωσαν με το εμβόλιο.
Οι υπόλοιποι όμως πρέπει να εμβολιαστούν για το καλό του συνόλου και αυτό μοιάζει πραγματικά δύσκολη αποστολή για την ελληνική κοινωνία, όπου το μέτρο της αλληλεγγύης το δίνει- στην καλύτερη περίπτωση- το Facebook και τα αντιστοίχου κλίματος ποστ.
Είμαι βέβαιος ότι αν τα εμβόλια εξακολουθούσαν να μην φτάνουν για όλους και γινόταν έτσι σπάνιο είδος, θα ήταν πολύ πιο ποθητά για τους ανεμβολίαστους. Κάτι σαν τις πατάτες του Καποδίστρια δηλαδή. Όμως, η διαφαινόμενη επάρκεια σε δόσεις μάς στερεί αυτή την ‘παράλογη λογική» και μας αφήνει, εκτός από το αίσθημα αλληλεγγύης που λέγαμε, βασικά με ένα και μόνο εφόδιο: την εμπιστοσύνη που έχουμε ως πολίτες στο κράτος μας.
Καλά θα πάει αυτό.
Προβλέπω ότι, αν οδηγηθούμε σε αυστηρούς περιορισμούς αναφορικά με τις διακοπές, αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα την επίθεση αρκετών εμβολιασμένων κατά των «αρνητών» ή απροθύμων. Για να το πω διαφορετικά, προβλέπω έναν περιορισμένο κοινωνικό διχασμό στη βάση του εμβολιασμού, ο οποίος θα αποτυπώνει όλη αυτή την επικοινωνιακή- και δικαιολογημένη- προσπάθεια να εμβολιαστούν όσο γίνεται περισσότεροι.
Η άρνηση μιας μερίδας ανθρώπων να εμβολιαστούν δεν θα πρέπει να εκπλήσσει- λίγο ως πολύ αυτοί θα υπάρχουν σε κάθε κοινωνία. Δεν είναι όμως αυτό το 5-10% που πρέπει να πειστεί. Είναι ένα ποσοστό 20-30% το οποίο μπορεί να πάει είτε από εδώ, είτε από εκεί και το οποίο στην ουσία θα κρίνει αν θα είναι σε συλλογικό επίπεδο επιτυχημένο το εγχείρημα των εμβολιασμών. Γιατί εδώ δεν μιλάμε για την ατομική ανοσία των ευπαθών ομάδων. Αυτοί με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο τον σοβαρό κίνδυνο φαίνεται να τον γλίτωσαν με το εμβόλιο.
Οι υπόλοιποι όμως πρέπει να εμβολιαστούν για το καλό του συνόλου και αυτό μοιάζει πραγματικά δύσκολη αποστολή για την ελληνική κοινωνία, όπου το μέτρο της αλληλεγγύης το δίνει- στην καλύτερη περίπτωση- το Facebook και τα αντιστοίχου κλίματος ποστ.
Είμαι βέβαιος ότι αν τα εμβόλια εξακολουθούσαν να μην φτάνουν για όλους και γινόταν έτσι σπάνιο είδος, θα ήταν πολύ πιο ποθητά για τους ανεμβολίαστους. Κάτι σαν τις πατάτες του Καποδίστρια δηλαδή. Όμως, η διαφαινόμενη επάρκεια σε δόσεις μάς στερεί αυτή την ‘παράλογη λογική» και μας αφήνει, εκτός από το αίσθημα αλληλεγγύης που λέγαμε, βασικά με ένα και μόνο εφόδιο: την εμπιστοσύνη που έχουμε ως πολίτες στο κράτος μας.
Καλά θα πάει αυτό.
