Φιλαράκι, μήπως σου περισσεύει λίγος χρόνος;
Πόσοι μπορούν να δουν κάτι απο το παρελθόν και να μην απορήσουν με την αλλαγή που επέφερε ο χρόνος; Τα Φιλαράκια θα ξέφευγαν;
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Το επεισόδιο του reunion από τα Φιλαράκια ήταν μια πρώτης τάξεως αφορμή για να σκεφτεί κανείς τον χρόνο που περνά, την ζημιά που κάνει στους ανθρώπους και το πώς ο καθένας επιχειρεί να συμβιβαστεί με αυτή τη ζημιά.
Το να παρακολουθεί κάποιος μια ομάδα διασήμων είκοσι χρόνια μετά την σωματική τους ακμή, τον οδηγεί αναπόφευκτα σε τέτοιες σκέψεις. Οι πλαστικές εγχειρίσεις μπορεί να κρύβουν λίγο ή πολύ τα αποτελέσματα του πανδαμάτωρα, αλλά αποκαλύπτουν κάτι άλλο: Το πόσο- λίγο ή πολύ- άτσαλα παλεύει ο καθένας μέχρι να αποδεχθεί την φθορά. Οι πλαστικές επεμβάσεις έχουν λοιπόν δύο επίπεδα μέτρησης. Το ένα είναι το «πόσο πέτυχε» η επέμβαση, το πόσο επιτυχώς δηλαδή κατόρθωσε κάποιος να διατηρήσει για λίγο ακόμη χρόνο την εξωτερική του εμφάνιση απαράλλακτη. Εκεί το αποτέλεσμα κρίνεται με όρους καθαρά τεχνικούς «άλλαξε η μύτη της πολύ», «καλέ δεν ήταν έτσι το χείλος της» και λοιπά τέτοια ωραία.
Στο άλλο επίπεδο μετριέται η ματαιοδοξία. Ανθρώπινη, κατανοητή, αγέραστη και επίμονη η ματαιοδοξία είναι δυστυχώς πολύ πιο μετρήσιμη από όσο θα θέλαμε όλοι- όχι μόνο όσοι κάνουν πλαστικές επεμβάσεις στο σώμα τους.
Δεν τα λέω αυτά για να δαιμονοποιήσω τις πλαστικές επεμβάσεις. Ας κάνει ο καθένας ό,τι τον κάνει να νιώθει καλά. Η συνειδητοποίηση της φθοράς που λέγαμε είναι σκληρό πράγμα και από το να πάθει κανείς καμιά κατάθλιψη, ας κρύψει καμιά ρυτίδα- δεν έγινε και τίποτα. Δεν μπορώ όμως να μην καμαρώσω και όσους γερνούν απλά και ωραία, απολύτως συμβιβασμένοι με τα όσα τους μένουν να κάνουν, αλλά και από την ικανοποίηση που πήραν μέχρι τώρα για όσα ήδη έκαναν. Μου φαίνονται ευτυχέστεροι, γιατί δεν κυνηγούν χίμαιρες.
Οι χαρακτήρες από την δημοφιλή αμερικανική σειρά έκαναν ένα άλμα στον χρόνο. Ένα κομμάτι μας ήθελε να είναι ίδιοι- όπως τότε. Γιατί, ακόμη και αν μπορέσουμε να δεχτούμε ότι ο εαυτός μας γέρασε, είναι πολύ πιο επώδυνο να αναγνωρίσουμε ότι γέρασε «η εποχή μας», «τα καλύτερά μας χρόνια». Ακόμη και αν κάποιος είναι έτοιμος να δεχθεί το δικό του τέλος, είναι σχεδόν πάντα ανέτοιμος να δεχθεί το τέλος των αναμνήσεών του.
Αυτές τις έχει σε προθήκη αεροστεγή, φυλαγμένες σαν το πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίη: Αμα γεράσει, γέρασες. Όσοι γερνούν χαρούμενοι- οι μακάριοι που λέγαμε- φροντίζουν να ποντάρουν σε αναμνήσεις που δεν γερνούν εύκολα.
Το να παρακολουθεί κάποιος μια ομάδα διασήμων είκοσι χρόνια μετά την σωματική τους ακμή, τον οδηγεί αναπόφευκτα σε τέτοιες σκέψεις. Οι πλαστικές εγχειρίσεις μπορεί να κρύβουν λίγο ή πολύ τα αποτελέσματα του πανδαμάτωρα, αλλά αποκαλύπτουν κάτι άλλο: Το πόσο- λίγο ή πολύ- άτσαλα παλεύει ο καθένας μέχρι να αποδεχθεί την φθορά. Οι πλαστικές επεμβάσεις έχουν λοιπόν δύο επίπεδα μέτρησης. Το ένα είναι το «πόσο πέτυχε» η επέμβαση, το πόσο επιτυχώς δηλαδή κατόρθωσε κάποιος να διατηρήσει για λίγο ακόμη χρόνο την εξωτερική του εμφάνιση απαράλλακτη. Εκεί το αποτέλεσμα κρίνεται με όρους καθαρά τεχνικούς «άλλαξε η μύτη της πολύ», «καλέ δεν ήταν έτσι το χείλος της» και λοιπά τέτοια ωραία.
Στο άλλο επίπεδο μετριέται η ματαιοδοξία. Ανθρώπινη, κατανοητή, αγέραστη και επίμονη η ματαιοδοξία είναι δυστυχώς πολύ πιο μετρήσιμη από όσο θα θέλαμε όλοι- όχι μόνο όσοι κάνουν πλαστικές επεμβάσεις στο σώμα τους.
Δεν τα λέω αυτά για να δαιμονοποιήσω τις πλαστικές επεμβάσεις. Ας κάνει ο καθένας ό,τι τον κάνει να νιώθει καλά. Η συνειδητοποίηση της φθοράς που λέγαμε είναι σκληρό πράγμα και από το να πάθει κανείς καμιά κατάθλιψη, ας κρύψει καμιά ρυτίδα- δεν έγινε και τίποτα. Δεν μπορώ όμως να μην καμαρώσω και όσους γερνούν απλά και ωραία, απολύτως συμβιβασμένοι με τα όσα τους μένουν να κάνουν, αλλά και από την ικανοποίηση που πήραν μέχρι τώρα για όσα ήδη έκαναν. Μου φαίνονται ευτυχέστεροι, γιατί δεν κυνηγούν χίμαιρες.
Οι χαρακτήρες από την δημοφιλή αμερικανική σειρά έκαναν ένα άλμα στον χρόνο. Ένα κομμάτι μας ήθελε να είναι ίδιοι- όπως τότε. Γιατί, ακόμη και αν μπορέσουμε να δεχτούμε ότι ο εαυτός μας γέρασε, είναι πολύ πιο επώδυνο να αναγνωρίσουμε ότι γέρασε «η εποχή μας», «τα καλύτερά μας χρόνια». Ακόμη και αν κάποιος είναι έτοιμος να δεχθεί το δικό του τέλος, είναι σχεδόν πάντα ανέτοιμος να δεχθεί το τέλος των αναμνήσεών του.
Αυτές τις έχει σε προθήκη αεροστεγή, φυλαγμένες σαν το πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίη: Αμα γεράσει, γέρασες. Όσοι γερνούν χαρούμενοι- οι μακάριοι που λέγαμε- φροντίζουν να ποντάρουν σε αναμνήσεις που δεν γερνούν εύκολα.
