Για το καλό του Εθνικού μας θεάτρου

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου στο ανέβασμα των Περσών επέλεξε να υπερπροβάλει την προσωπική του πολιτική άποψη.
Για το καλό του Εθνικού μας θεάτρου

Δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να διαφωνεί με την παραδοχή ότι θέσεις όπως αυτή του επικεφαλής του εθνικού Θεάτρου είναι πολιτικές θέσεις. Είναι δηλαδή θέσεις που σχετίζονται στενά ή χαλαρά με την πολιτική εικόνα που επιθυμεί να εκπέμψει κάθε κυβέρνηση.

Στους Πέρσες, που ανέβασε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών το Εθνικό Θέατρο το τριήμερο 24, 25 και 26 Ιουλίου, σκηνοθέτης ήταν ο καλλιτεχνικός του διευθυντής, Δημήτρης Λιγνάδης. Ο κ. Λιγνάδης του οποίου το όνομα ακούστηκε πολύ με αφορμή την προπέρσινη παράσταση Μαθήματα Πολέμου, αλλά και για κάποιες δηλώσεις του σχετικά με το Μακεδονικό φαίνεται να έχει όντως μια τάση προς το επικό· μια κλίση προς το αρχαιοελληνικό μεγαλείο. Από μόνο του αυτό δεν είναι κακό. 

Εγώ δεν πιστεύω ότι είναι μια θέση που ο κ. Λιγνάδης προβάλει για λόγους πολιτικούς.

Θεωρώ ότι όντως εμφορείται από μια αρχαιοελληνική αγάπη η οποία κάποιες φορές ξεχειλίζει. Όπως για παράδειγμα ξεχείλισε στην σκηνή του αγγελιοφόρου, εκεί που για να ακουστεί το «Νυν υπέρ πάντων ο αγών» όσο πιο ηχηρά γινόταν, ο Πέρσης αγγελιοφόρος έμοιαζε να καταλαμβάνεται από φιλελληνικό αμόκ μέσα στο περσικό παλάτι.

Ξεχείλισε επίσης στο τέλος της παράστασης του Σαββάτου όταν ο διευθυντής του Εθνικού μας Θεάτρου και σκηνοθέτης της παράστασης σε μια συμβολική και… μερακλίδικη κίνηση, φίλησε το τουριστίκ ομοίωμα του Παρθενώνα, δείχνοντας ένα πραγματικά νέο πεδίο ταυτόχρονης εξύμνισης των αρχαίων μας προγόνων και της βαριάς μας βιομηχανίας- μια πραγματική γέφυρα παρελθόντος- παρόντος.

Στο ραδιόφωνο άκουσα το σποτ για την συγκεκριμένη παράσταση. Εκτός από τις απαραίτητες πληροφορίες (πού παίζεται,  πότε, ποιος σκηνοθετεί κλπ), το μόνο άλλο μήνυμα που υπήρξε- στην ραδιοφωνική τουλάχιστον εκδοχή του- ήταν το «2.500 χρόνια από την ναυμαχία της Σαλαμίνας». Λες και η επέτειος αυτή πρέπει να τιμηθεί με ένα ανέβασμα που μάλιστα αποδίδει το έργο του Αισχύλου όχι αναστοχαστικά για το λάθος του πολέμου και της αλαζονείας, αλλά λίγο «σας σκίσαμε τότε, έτσι;» (με ταυτόχρονο κλείσιμο του ματιού).

Ασφαλώς και δεν μπορεί να εμποδίσει κανείς τον κ. Λιγνάδη από το να εκφράζει τα εθνικά του αισθήματα, με όποιον τρόπο θέλει- δεν έκανε δα και τίποτα παράνομο, ακόμη και όταν γονάτισε ωσάν λαϊκός βάρδος που «παίρνει τις στροφές» για να προσκυνήσει το ομοίωμα του μνημείου. Η ταπεινή μου όμως γνώμη είναι ότι σε καιρούς πλειοδοσίας εθνικιστικού λόγου, ο ρόλος ενός Εθνικού Θεάτρου και των θεσμικών του εκπροσώπων προέχει να είναι άλλος και δη εκπολιτιστικός. Προέχει να εξηγεί το κρυμμένο πανανθρώπινο νόημα που υπάρχει σε όλη την αρχαία ελληνική γραμματεία και όχι να λειτουργεί σαν πολεμικός παιάνας, έστω για πεπαιδευμένους.

Είναι φορές που κανείς παρασύρεται από την ίδια τη φωνή του, από την εύκολη αποδοχή αυτών που λέει ή ίσως και από κλακαδόρους που πάντα συνοδεύουν μια θέση αξιωματούχου. Είναι μία από τις προκλήσεις που ο εκάστοτε διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου πρέπει να αντιμετωπίσει, για να μην αφήσει τον οργανισμό μικρότερο από ό,τι τον παρέλαβε.

Εγώ να ευχηθώ καλή τύχη.  

 

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v