Πόσο «νέο προϊόν» (μπορεί να) είναι ο Τσίπρας;

«Για τ’ Τσίπρα τα καμώματα χάνονται παληκάρια», θα μπορούσε να λέει μια λαϊκή ρήση. Και ποιος θα της έριχνε άδικο (της ρήσης); Ο πρώην Πρωθυπουργός επιδίδεται σε ασκήσεις πολιτικής ετοιμότητας καθώς φουρνίζει το νέο κόμμα.

Είδε κι αποείδε ότι δεν εμφανίζεται κάποιος που να θεωρηθεί σοβαρός αντίπαλος του Μητσοτάκη και κατάλαβε ότι το κενό που άφησε η προσωπικότητά του όταν αποχώρησε καλά κρατεί και περιμένει κάποιον να το γεμίσει. Καλές οι προθέσεις, πώς το κάνεις όμως, όταν έχεις απέναντί σου την νομίζω πρωτόγνωρη για τα ελληνικά χρονικά περίπτωση μιας κυβέρνησης που κυβερνά 6-7 χρόνια και προηγείται με 12-13 μονάδες στις δημοσκοπήσεις από το δεύτερο κόμμα;

Ή για να το πω αλλιώς: έχει κάτι να πει ο Τσίπρας στο εκλογικό σώμα σήμερα; Αμφιβάλλω.

Δεν είναι εύκολο να επανεφεύρεις τον εαυτό σου, όταν έχεις περάσει από την εξουσία και την αντιπολίτευση και έχεις βρεθεί στο στόχαστρο των ΜΜΕ επι σειρά ετών. Όμως ο Υσίπρας δείχνει να το προσπαθεί. Οι τελευταίες του δημόσιες τοποθετήσεις δεν περιέχουν σχεδόν καμία αναφορά στην «Αριστερά», ενώ και απούσες είναι οι αναφορές του και σε ζητήματα που παραδοσιακά φέρνει η Αριστερά απέναντι στην συντηρητική ρητορική, όπως το μεταναστευτικό, οι υπερβολικές εξοπλιστικές δαπάνες και άλλα τέτοια.

Προφανώς το σχέδιο είναι να κάνει το κεντρώο άλμα που οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ δεν του επέτρεπαν. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι δεν θα απευθυνθεί σε μεγάλο μέρος του κόσμου που περιμένει πώς και πώς να επανακάμψει. Θα απευθυνθεί στην μετακινούμενη μάζα που δίνει την εξουσία και μπορεί να ψηφίζει τη μια Νέα Δημοκρατία και την άλλη εναντίον της. Και- σου λέει- οι της ανανεωτικής Αριστεράς θα ακολουθήσουν όταν κληθούν να διαλέξουν «Μητσοτάκης ή όχι Μητσοτάκης».

 Εδώ βρίσκεται μια ακόμη παγίδα για τον Αλέξη. Το λάβαρο του αντιμητσοτακισμού δεν απέδωσε και φαίνεται ότι εκφυλίστηκε ως δυναμική στους αστεϊσμούς των social media περί «ΤΨΡΜ» και στα λαοπρόβλητα αλλά περιθωριακά «Μητσοτάκη γ……». Το πράγμα θέλει όραμα και όχι γκρι για να τραβήξει την πλειοψηφική μάζα του κόσμου και όχι απλώς να καταστήσει τον Αλέξη αρχηγό σε ένα μαγαζάκι που φθίνει (δυστυχώς πανευρωπαϊκά).

Το όραμα για να κάνει γκελ θέλει κάτι νέο και έτσι γυρνάμε πάλι στην αρχή. Μολονότι ο Τσίπρας είναι η καλύτερη ευκαιρία που έχει ο κόσμος της κεντροαριστεράς να αμφισβητήσει την κυριαρχία Μητσοτάκη δεν νομίζω ότι θα είναι αρκετή. Εκτός βέβαια αν ταυτόχρονα υπάρξει κάποια πολύ σοβαρή κρίση, οπότε ο «παλιός» θα αποκτήσει αξία ως «έμπειρος»- περίπου δηλαδή όπως είχε γίνει στις αρχές της δεκαετίας του 1960 όπου ο «γέρος» Παπανδρέου έσπασε τα κοντέρ, στη δύση της καριέρας του.