Αν πεθάνει μια αγάπη

Η Χαρούλα Αλεξίου αποφάσισε να ανακοινώσει την αποχώρησή της από το τραγούδι και το ελληνικό ίντερνετ είπε να την "κλάψει".
Αν πεθάνει μια αγάπη
Από χθες νιώθω λίγο αμήχανα παρακολουθώντας την ιδιότυπη… νεκρολογία της Χαρούλας Αλεξίου, που δεν αφορά το σώμα αλλά την καριέρα της. Και είμαι σίγουρος ότι η ίδια δεν έκανε τις δηλώσεις αυτές με τέτοια πρόθεση- με πρόθεση δηλαδή να τραβήξει την προσοχή, αλλά μάλλον να απολογηθεί για την απουσία της,

Την είχα παρακολουθήσει προ ετών στο πρόγραμμα που παρουσίαζαν με την Τάνια Τσανακλίδου, κάπου στη Συγγρού, όπου ήταν προφανές ότι η Τσανακλίδου έπαιζε τον ρόλο του «κόουτς» και του υποστηρικτή. Μετά το τέλος ενός τραγουδιού (δεν θυμάμαι τώρα ποιου) η Αλεξίου έσκυψε εκτός μικροφώνου και υπό τον ήχο των χειροκροτημάτων και δυσανασχετώντας είπε στην Τσανακλίδου «να αυτό τώρα δεν ήταν καλό». Για να εισπράξει την αμέριστη υποστήριξη από την συνάδελφο «Μια χαρά ήταν παιδί μου!».

Δυστυχώς (ή ευτυχώς) και η πνευματική παραγωγή, όπως όλα, φαίνεται να έχει ηλικιακό όριο. Είτε πρόκειται για τέχνη, είτε για επιστήμη, δεν μπορεί κανείς να συνεχίσει για πολύ να πρωτοπορεί ή να έχει αξιοσημείωτες επιδόσεις. Αυτό έχει συνειδητοποιήσει εδώ και καιρό η Αλεξίου και πολύ καλά κάνει και δεν ενδιαφέρεται να «κυνηγήσει το τρένο» μπας και το προλάβει με έξτρα δουλειά ή, έστω, με κόλπα.

Ο καλλιτεχνικός θάνατος «στη μέση της ζωής» που έγραψε και ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο οποίος επίσης απώλεσε εν ζωή το χάρισμα της δημιουργίας, είναι κάτι δύσκολο να συμβιβαστείς μαζί του όταν έχεις συνηθίσει την άπλετη αποδοχή από το κοινό. Όμως μου μοιάζει περισσότερο σαν ένα προσωπικό θέμα, παρά σαν κάτι άξιο να υπάρχει ως trend «σχολιάζουμε live την αποχώρηση της Αλεξίου από το τραγούδι».

Να όμως που και εγώ υποκύπτω σε αυτό που κατηγορώ. Ίσως γιατί οι συνεπείς στάσεις ζωής είναι πάντα γοητευτικές, ακριβώς επειδή είναι σπάνιες.   

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v