Χωρίς φωτάκια τώρα
Όταν οι γιορτές τελειώνουν, ο καθένας μένει λίγο πιο μόνος του με τις καθημερινότητες και τις προσδοκίες του. Εκτός αν είναι ο Ζαχόπουλος.
Πόσο παιδικό είναι να μη θέλω να βλέπω τους δρόμους ξεστολισμένους και τα πράγματα να έχουν επιστρέψει στην καθημερινή έως και πληκτική τους απλότητα; Αρκετά, θα μου πείτε. Και όμως αυτή η άναρχη και ατακτοποίητη εικόνα με τα διαφόρων ειδών φωτάκια σε κάθε γωνιά να σκορπίζουν σπάταλα την κενόδοξη λάμψη τους, σχεδόν πάντα με προδιέθετε για διαφορετικές των συνηθισμένων, και σαφώς ενήλικες, δραστηριότητες.
Κάθε φορά που ο Ιανουάριος προχωρά λίγο νιώθω αυτή την απογοήτευση της μέγιστης απόστασης από την επόμενη αργία- σύνδρομο του μισθωτού ή κατάλοιπο των σχολικών υποχρεώσεων; Μάλλον δεν έχει και τόση διαφορά όση νομίζαμε κάποτε.
Αν μικροί ζηλεύαμε τους καθηγητές που κατείχαν ήδη όλα όσα οι γονείς μας απαιτούσαν να μάθουμε και που εξουσίαζαν την οικιακή γαλήνη με τα κόκκινα (και καμιά φορά ροζ) βιβλιαράκια του βαθμολογητή, σήμερα τους ζηλεύουμε για τους τρεις μήνες διακοπών ετησίως.
Ενώ, θυμίζω, η μελαγχολία των κυριακάτικων απογευμάτων ισχύει ακόμη για όλους…
Το In2life δεν πτοείται από την πάροδο των εορτών. Επισκέπτεται λιγότερο τουριστικά μέρη της Ελλάδας, όπως η Ξάνθη, το Δέλτα του Έβρου και η Σπερχειάδα, κάνει σκι, ετοιμάζει τις βαλίτσες του για τη Βενετία και το καρναβάλι της, βρίσκει tips για τις εκπτώσεις και κάνει ρεπορτάζ και… γκρίνια για τα κακώς κείμενα της Αθήνας (και όχι μόνο).
Η πολιτική επικαιρότητα είναι στραμμένη στη «Ζαχοπουλιάδα» και σε άλλη μία από αυτές τις περιπτώσεις του εκρηκτικού συνδυασμού που δημιουργούν οι λέξεις «Έλληνας αξιωματούχος του δημοσίου», η οποία έρχεται στο φως. Εξωγαμιαίο σεξ με την υφισταμένη που παρατύπως εντάξαμε στο δυναμικό του υπουργείου, καμιά μίζα και βόλεμα των ημετέρων. Αν δεν ήταν και οι πολιτικές τακτικές να συντηρούν το θέμα στην επικαιρότητα νομίζω ότι δεν θα υπήρχε κανείς να ξαφνιάζεται πια με τέτοιου είδους αποκαλύψεις.
Σε όλο αυτό, μού είναι δύσκολο να μην σκεφτώ το κεντρικό πρόσωπο του σκανδάλου: Ο ατυχής πρώην γ.γ. του υπουργείου Πολιτισμού εντός ολίγου θα βρεθεί αντιμέτωπος με όσα προσπάθησε να αποφύγει αποπειρώμενος να αυτοκτονήσει. Ο άλλοτε «σερ Χάμφρεϋ» του εν Ελλάδι πολιτισμού επιχείρησε τη μεγαλύτερη δυνατή φυγή και αντί αυτής φώτισε τα πεπραγμένα του με τρόπο που πιθανότατα δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ούτε ο πλέον ευφάνταστος Image maker. Τελικά, αν στραβώσει κάτι, στραβώνει για τα καλά.
Και ενώ όπως ψιθυρίζεται, ο κ. Βενιζέλος ετοιμάζει τα μπογαλάκια του για νέο κόμμα, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω έναν διαφορετικό αέρα που φυσά στην πολιτική σκέψη αρκετών από τους Έλληνες. Κατά την ταπεινή μου άποψη πρέπει να αποδοθεί στον απερχόμενο Πρόεδρο του Συνασπισμού, ο οποίος με κάποιο μυστήριο τρόπο καταφέρνει να αναζωογονήσει τις πολιτικές- επί της ουσίας- συζητήσεις. Τουλάχιστον στο πιο παραγωγικό κομμάτι του ελληνικού εκλογικού σώματος, αυτό της ευρύτερης αριστεράς- εντός ή εκτός εισαγωγικών.
Τουλάχιστον να σταματήσει η κλάψα περί των «σημερινών γενιών χωρίς ενδιαφέρον και άποψη για την πολιτική» που ταλαιπωρεί τα αυτιά μας από το ’80 και δώθε.
Είδα περνώντας από τα Εξάρχεια μια αφισσέτα την εκπόνηση της οποίας υπέγραφαν οι πολλά υποσχόμενοι «Προδότες Εθνικής Συνείδησης». Το κυρίως κείμενο έλεγε «σ’ευχαριστούμε cancer που ξέκανες τον πάτερ» ή κάτι παρόμοιο. Μολονότι είμαι εκ πεποιθήσεως αντίθετος με τη δράση και την ισχύ της εν Ελλάδι εκκλησίας και θεωρούσα ανέκαθεν πιο επικίνδυνο τον κ. Χριστόδουλο από τον Γ. Καρατζαφέρη και τους ομοίους του, το θέαμα με χάλασε. Ή η σύλληψή της ιδέας από τους- εικάζω- νεαρούς ήταν δυσάρεστα αλλαζονική ή εγώ μεγαλώνω και οι ευαισθησίες μου για το ζειν πληθαίνουν.
Πριν από λίγες ημέρες έπινα καφέ στο κέντρο. Απέναντι από το τραπέζι μου είχε μια στάση λεωφορείου. Μια γυναίκα, γύρω στα εβδομήντα περίμενε καθισμένη το λεωφορείο της. Ξαφνικά τη βλέπω να σηκώνεται και να κοιτά προς την αντίθετη φορά της κυκλοφορίας. Μαζεύει βιαστικά τις σακούλες του σούπερ μάρκετ και ετοιμάζεται να επιβιβαστεί. Λίγες στιγμές αργότερα το λεωφορείο πλησιάζει, αυτή διαπιστώνει πως δεν είναι αυτό που ήθελε και επιστρέφει στωικά στο κάθισμα της στάσης αφήνοντας τις σακούλες ξανά δίπλα της.
Και που είναι το σπουδαίο, θα μου πείτε.
Πιθανότατα πουθενά. Αυτό που μού έκανε όμως εντύπωση ήταν η έκφρασή της, όταν άπρακτη επέστρεψε ξανά εκεί από όπου ξεκίνησε έχοντας μάταια δραστηριοποιηθεί: Δεν υπήρχε ίχνος απογοήτευσης στο πρόσωπό της. Είχε την έκφραση όχι του παραιτημένου συμβιβασμού με τις καθυστερήσεις των μέσων μεταφοράς, αλλά της εκτίμησης της υπομονής.
Αναρωτήθηκα αν η υπομονή είναι κάτι που κατακτάται με την πάροδο των χρόνων και χαμογέλασα με τη νέα σοφία που σκέφτηκα: Δεν μαθαίνεις την υπομονή- μαθαίνεις από την υπομονή. Και αυτό για τους γνωστικούς, την κάνει απλώς πιο υποφερτή.
Μάλλον δεν ανήκω ακόμη σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων. Ο καφές που έχω παραγγείλει αργεί. Χτυπάω νευρικά τα δάκτυλά μου στο γραφείο. Εϊναι οι αναμονές που διδάσκουν την υπομονή.
Σέ εκ-παιδεύουν.
Δημήτρης Γλύστρας
Υπεύθυνος Έκδοσης
Κάθε φορά που ο Ιανουάριος προχωρά λίγο νιώθω αυτή την απογοήτευση της μέγιστης απόστασης από την επόμενη αργία- σύνδρομο του μισθωτού ή κατάλοιπο των σχολικών υποχρεώσεων; Μάλλον δεν έχει και τόση διαφορά όση νομίζαμε κάποτε.
Αν μικροί ζηλεύαμε τους καθηγητές που κατείχαν ήδη όλα όσα οι γονείς μας απαιτούσαν να μάθουμε και που εξουσίαζαν την οικιακή γαλήνη με τα κόκκινα (και καμιά φορά ροζ) βιβλιαράκια του βαθμολογητή, σήμερα τους ζηλεύουμε για τους τρεις μήνες διακοπών ετησίως.
Ενώ, θυμίζω, η μελαγχολία των κυριακάτικων απογευμάτων ισχύει ακόμη για όλους…
Το In2life δεν πτοείται από την πάροδο των εορτών. Επισκέπτεται λιγότερο τουριστικά μέρη της Ελλάδας, όπως η Ξάνθη, το Δέλτα του Έβρου και η Σπερχειάδα, κάνει σκι, ετοιμάζει τις βαλίτσες του για τη Βενετία και το καρναβάλι της, βρίσκει tips για τις εκπτώσεις και κάνει ρεπορτάζ και… γκρίνια για τα κακώς κείμενα της Αθήνας (και όχι μόνο).
Η πολιτική επικαιρότητα είναι στραμμένη στη «Ζαχοπουλιάδα» και σε άλλη μία από αυτές τις περιπτώσεις του εκρηκτικού συνδυασμού που δημιουργούν οι λέξεις «Έλληνας αξιωματούχος του δημοσίου», η οποία έρχεται στο φως. Εξωγαμιαίο σεξ με την υφισταμένη που παρατύπως εντάξαμε στο δυναμικό του υπουργείου, καμιά μίζα και βόλεμα των ημετέρων. Αν δεν ήταν και οι πολιτικές τακτικές να συντηρούν το θέμα στην επικαιρότητα νομίζω ότι δεν θα υπήρχε κανείς να ξαφνιάζεται πια με τέτοιου είδους αποκαλύψεις.
Σε όλο αυτό, μού είναι δύσκολο να μην σκεφτώ το κεντρικό πρόσωπο του σκανδάλου: Ο ατυχής πρώην γ.γ. του υπουργείου Πολιτισμού εντός ολίγου θα βρεθεί αντιμέτωπος με όσα προσπάθησε να αποφύγει αποπειρώμενος να αυτοκτονήσει. Ο άλλοτε «σερ Χάμφρεϋ» του εν Ελλάδι πολιτισμού επιχείρησε τη μεγαλύτερη δυνατή φυγή και αντί αυτής φώτισε τα πεπραγμένα του με τρόπο που πιθανότατα δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ούτε ο πλέον ευφάνταστος Image maker. Τελικά, αν στραβώσει κάτι, στραβώνει για τα καλά.
Και ενώ όπως ψιθυρίζεται, ο κ. Βενιζέλος ετοιμάζει τα μπογαλάκια του για νέο κόμμα, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω έναν διαφορετικό αέρα που φυσά στην πολιτική σκέψη αρκετών από τους Έλληνες. Κατά την ταπεινή μου άποψη πρέπει να αποδοθεί στον απερχόμενο Πρόεδρο του Συνασπισμού, ο οποίος με κάποιο μυστήριο τρόπο καταφέρνει να αναζωογονήσει τις πολιτικές- επί της ουσίας- συζητήσεις. Τουλάχιστον στο πιο παραγωγικό κομμάτι του ελληνικού εκλογικού σώματος, αυτό της ευρύτερης αριστεράς- εντός ή εκτός εισαγωγικών.
Τουλάχιστον να σταματήσει η κλάψα περί των «σημερινών γενιών χωρίς ενδιαφέρον και άποψη για την πολιτική» που ταλαιπωρεί τα αυτιά μας από το ’80 και δώθε.
Είδα περνώντας από τα Εξάρχεια μια αφισσέτα την εκπόνηση της οποίας υπέγραφαν οι πολλά υποσχόμενοι «Προδότες Εθνικής Συνείδησης». Το κυρίως κείμενο έλεγε «σ’ευχαριστούμε cancer που ξέκανες τον πάτερ» ή κάτι παρόμοιο. Μολονότι είμαι εκ πεποιθήσεως αντίθετος με τη δράση και την ισχύ της εν Ελλάδι εκκλησίας και θεωρούσα ανέκαθεν πιο επικίνδυνο τον κ. Χριστόδουλο από τον Γ. Καρατζαφέρη και τους ομοίους του, το θέαμα με χάλασε. Ή η σύλληψή της ιδέας από τους- εικάζω- νεαρούς ήταν δυσάρεστα αλλαζονική ή εγώ μεγαλώνω και οι ευαισθησίες μου για το ζειν πληθαίνουν.
Πριν από λίγες ημέρες έπινα καφέ στο κέντρο. Απέναντι από το τραπέζι μου είχε μια στάση λεωφορείου. Μια γυναίκα, γύρω στα εβδομήντα περίμενε καθισμένη το λεωφορείο της. Ξαφνικά τη βλέπω να σηκώνεται και να κοιτά προς την αντίθετη φορά της κυκλοφορίας. Μαζεύει βιαστικά τις σακούλες του σούπερ μάρκετ και ετοιμάζεται να επιβιβαστεί. Λίγες στιγμές αργότερα το λεωφορείο πλησιάζει, αυτή διαπιστώνει πως δεν είναι αυτό που ήθελε και επιστρέφει στωικά στο κάθισμα της στάσης αφήνοντας τις σακούλες ξανά δίπλα της.
Και που είναι το σπουδαίο, θα μου πείτε.
Πιθανότατα πουθενά. Αυτό που μού έκανε όμως εντύπωση ήταν η έκφρασή της, όταν άπρακτη επέστρεψε ξανά εκεί από όπου ξεκίνησε έχοντας μάταια δραστηριοποιηθεί: Δεν υπήρχε ίχνος απογοήτευσης στο πρόσωπό της. Είχε την έκφραση όχι του παραιτημένου συμβιβασμού με τις καθυστερήσεις των μέσων μεταφοράς, αλλά της εκτίμησης της υπομονής.
Αναρωτήθηκα αν η υπομονή είναι κάτι που κατακτάται με την πάροδο των χρόνων και χαμογέλασα με τη νέα σοφία που σκέφτηκα: Δεν μαθαίνεις την υπομονή- μαθαίνεις από την υπομονή. Και αυτό για τους γνωστικούς, την κάνει απλώς πιο υποφερτή.
Μάλλον δεν ανήκω ακόμη σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων. Ο καφές που έχω παραγγείλει αργεί. Χτυπάω νευρικά τα δάκτυλά μου στο γραφείο. Εϊναι οι αναμονές που διδάσκουν την υπομονή.
Σέ εκ-παιδεύουν.
Δημήτρης Γλύστρας
Υπεύθυνος Έκδοσης
