ΑΠΟΨΕΙΣEDITORIAL

Ενώ ο κόσμος και η ελληνική οικονομία είναι στο χείλος της καταστροφής, σκάμε χαμόγελο και ψάχνουμε τα σημαντικά.   

Η χρονιά ξεκινά τον Σεπτέμβριο και οι Κυριακές είναι στενάχωρες. Όπως όταν ήμασταν πιτσιρικάδες. Πόσο κοστίζει η αθωότητα;    

Ξηλώστε το στρώμα, πάρτε όσα λεφτά θα παίρνατε με το δώρο και φύγετε διακοπές μπας και... αποβλακωθείτε. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι...     

Με τι όρους θα ζήσουμε την κρίση; Μπορούμε να την διαμορφώσουμε ή όχι; Το τηλεοπτικό κοινό μπροστά στην αλήθεια της ζωής του.    

Με παγωμένο χαμόγελο, καθισμένοι στην πολυθρόνα μας περιμένουμε την Ανάσταση να έρθει, όπως την οραματίστηκε η σοσιαλιστική μας Κυβέρνηση.   

Τα σπίτια ξεστολίζονται και μαζί τους ξεστολίζεται και το δέντρο της νέας Κυβέρνησης. Πάλι αυτή η άτιμη η πραγματικότητα θα μας κόψει το βήχα! 

Και ξαφνικά μας έπιασε η αισιοδοξία. Πόσο θα κρατήσει; Νομίζω όσο κρατήσουν οι επικοινωνιακές δάφνες του Γιωργάκη.

Ναι, δεν υπάρχουν. Αλλά εμείς τις φτιάχνουμε. Και όταν "παρασκευαστής" είναι η τηλεόραση, ξεκινούν μπάχαλα και υστερίες.