Συνηθίζεται τελικά η αβεβαιότητα;

Ένα μήνα μετά τη λήξη της καραντίνας, διαπιστώνουμε πως ίσως, λέμε ίσως, να μάθαμε να ζούμε μια μέρα τη φορά.
Συνηθίζεται τελικά η αβεβαιότητα;
της Ηρώς Κουνάδη

Πέρυσι τέτοια εποχή στο γραφείο είχαμε πινακάκια excel με τις μέρες της καλοκαιρινής άδειας του καθενός μαρκαρισμένες σε χρωματιστά κουτάκια. Είχαμε και σχέδια, πολύ συγκεκριμένα, κάποιοι κομπλέ με κλεισμένα εισιτήρια και ξενοδοχεία, που τα συζητούσαμε στα διαλείμματα στο μπαλκόνι.

Φέτος, οι περισσότεροι έχουμε μόνο μια γενική ιδέα για το αν θα πάμε ή δεν θα πάμε διακοπές –ούτε συγκεκριμένο προορισμό, ούτε βέβαια οποιασδήποτε μορφής κράτηση.

Το παράξενο ξέρεις ποιο είναι; Ότι αυτό δε μοιάζει τρομακτικό. Ούτε περίεργο. Ούτε απαίσιο.

Υπάρχουν διάφορα εκνευριστικά κλισέ γύρω από το σύμπαν που γελάει όταν κάνουμε σχέδια, τα οποία θυμήθηκαν όσοι είχαν σχέδια που τινάχτηκαν στον αέρα τους μήνες που πέρασαν. Κλισέ τα οποία μισοασπάζεσαι, χωρίς να τολμάς να το ομολογήσεις, όταν είσαι 25 χρονών και το βλέπεις να επιβεβαιώνεται ξανά και ξανά, πως τα ωραιότερα σου βράδια και τα καλύτερά σου καλοκαίρια είναι αυτά που δεν είχες προγραμματίσει.

Μετά έρχονται και πέφτουν πάνω σου δουλειές, υποχρεώσεις, άνθρωποι το πρόγραμμα των οποίων εξαρτάται από σένα, πίνακες excel με χρωματιστά κουτάκια, και ξαφνικά πρέπει να διαλέξεις τον Απρίλη τι θα θέλεις να κάνεις τον Αύγουστο.

Και δεν είναι, προφανώς, μόνο οι διακοπές το θέμα μας εδώ: Όλη μας η ζωή πριν από την πανδημία ήταν μαρκαρισμένη σε ημερολόγια, σε μέρες, σε εβδομάδες, σε ωράρια και σε ημερομηνίες, σε χρωματιστά κουτάκια μέσα στα οποία κανείς δεν ένιωθε να ασφυκτιά, επειδή είναι καθησυχαστικά αυτοματοποιημένο το να λειτουργείς βάσει προγράμματος, να τα έχεις όλα οργανωμένα και σε τάξη, να έχεις τον έλεγχο. Μέχρι να χρειαστεί να τον χάσεις. Και να ανακαλύψεις, μετά το αρχικό σοκ (που μπορεί να είναι και αρκετά γερό αναλόγως πόσο μανιώδης με τον έλεγχο άνθρωπος είσαι) πως ίσως δεν τον χρειάζεσαι τελικά και τόσο πολύ.

Μπορεί να ακούγεται κομμάτι εφηβική, για να μην πούμε χίπικη, η προσέγγιση «καλύτερα να μην ξέρουμε τι μας ξημερώνει» γιατί όσο μεγαλώνουμε η ασφάλεια γίνεται η πρώτη μας ανάγκη –αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι γίνονται μεγαλώνοντας συντηρητικοί. Είναι, όμως, από τα πιο αξιοθαύμαστα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης η ικανότητά της να προσαρμόζεται σε νέες καταστάσεις. Χρειάστηκε μια πανδημία, και μια παρατεταμένη παύση της ζωής όπως την ξέραμε, για να το θυμηθούμε αυτό. Θα μπορούσε να είναι κάτι πολύ χειρότερο –μη ρωτάς τι είναι χειρότερο, ένας πόλεμος θα σου πούμε, ο μισός πλανήτης ήταν με το δάχτυλο στη σκανδάλη λίγους μήνες πριν.

Και αν τελικά έτσι μάθαμε να ζούμε κατά το άλλο επαίσχυντο κλισέ «μια μέρα τη φορά», να δαμάζουμε τον φόβο που προκαλεί η αβεβαιότητα στον ανθρώπινο εγκέφαλο και να εστιάζουμε περισσότερο στο εδώ, στο τώρα, στο μέσα, στο εμείς, ίσως, λέμε ίσως, να βγήκε και κάτι καλό απ’ όλο αυτό. Αυτό, και το ότι συνηθίσαμε να πλένουμε περισσότερο τα χέρια μας.

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v