Τι θα φάμε σήμερα;

του Γιώργου Κόκουβα

«8a trela8oume teleios. paidia lipo8ymane sta sxoleia apo asiteia an8rwpoi trone apo ta skoupidia kai autoi sthn kosmara tous…» Το παραπάνω σχόλιο προσγειώθηκε φαρδύ-πλατύ σε ανορθόγραφα greeklish κάτω από την ανάρτηση του ALPHA στο Facebook, πως «απόψε η Νταϊάν μαγειρεύει ρεβυθοκεφτέδες και φακές με σπανάκι».

Έχει δίκιο ο σχολιαστής; Είναι προκλητική η παρουσία δεκάδων σεφ στην μικρή οθόνη να μαγειρεύουν τις βελουτέ σούπες τους και να ξεφουρνίζουν τα medium rare φιλέτα τους, όταν ο κόσμος (πεινάει, λιμοκτονεί, ψάχνει στα σκουπίδια για μισοτελειωμένες κονσέρβες ή απλώς) χάνεται; Κι αν είναι έτσι, γιατί καταναλώνουμε σαν λιμασμένοι τις εκπομπές μαγειρικής;

Τα μαγειρικά shows στην ελληνική τηλεόραση δεν είναι ένα ή δύο. Master Chef, Τι θα φάμε σήμερα μαμά, Chef στον Αέρα, Εφιάλτης στην Κουζίνα, Oreo Cookieng, Μαγειρεύω Οικονομικά, Γλυκές Αλχημείες, Κάτι Ψήνεται, Jamie’s 30’ Minute Meals, Παρέα στην Κουζίνα είναι μερικές μόνο από τις εκπομπές που ασχολούνται αυτή τη σεζόν με τα της κουζίνας, για να μην αναφέρουμε τους μάγειρες που παρελαύνουν ως «ένθετοι» και στα υπόλοιπα πρωινά και μεσημεριανά shows ή τις παλαιότερες εκπομπές που ενίοτε βλέπουμε ξανά σε επανάληψη (Η κουζίνα της μαμάς, Top Chef, Master Chef Junior, Kitchen’s Nightmares, Μπουκιά και συχώριο κλπ).

Εντάξει, δεν αναφέρουμε άλλους τίτλους, θεωρούμε ότι σας πείσαμε: Η ελληνική τηλεόραση κουζινοκρατείται. Και όχι μόνο αυτό, αλλά τα συγκεκριμένα shows έχουν εξαιρετικά μεγάλη απήχηση, παρ’ ότι, όπως θα έλεγε και ένας άσπονδος φίλος του ALPHA, «edo o kosmos kegete». Γιατί;

Δύο λέξεις: Food porn. Το φαγητό γίνεται μέσα από το γυαλί, αντικείμενο του πόθου, ο οποίος είναι εξ ορισμού καταδικασμένος να μην εκπληρωθεί. Ο Δημήτρης Σκαρμούτσος θα μαγειρέψει τα χειροποίητα ζυμαρικά του, ο Λευτέρης Λαζάρου θα ξεκοκαλίσει το λαυράκι του, η Ελένη Ψυχούλη θα στολίσει τα cupcakes της, η κάμερα θα τα «γλείψει», καλοφωτισμένα και λαχταριστά όπως σερβίρονται στους αψεγάδιαστους πάγκους, αλλά εμείς δεν πρόκειται να γευτούμε τίποτα από αυτά.

Ούτε θα μάθουμε να μαγειρεύουμε καλύτερα, για να προλάβω τα αντεπιχειρήματά σας περί χρηστικότητας. Όπως είπε και ένας Αμερικανός κριτικός, το να παρακολουθείς εκπομπές μαγειρικής δεν πρόκειται να σε κάνει καλύτερο μάγειρα, όπως το να παρακολουθείς ποδόσφαιρο δεν πρόκειται να σε κάνει να παίζεις καλή μπάλα.

Το οφθαλμόλουτρό σου όμως δεν θα το εμποδίσει κανένας. Θα μάθεις τι πάει να πει «κουλί», «ταρτάρ», «νιόκι» και «γκιμόβ», όσο βρίσκεσαι στον καναπέ σου, μασουλώντας τα ταπεινά σου γεμιστά, τα (τι ντροπή) μη χειροποίητα μακαρόνια σου με κέτσαπ ή ένα σουβλάκι με έξτρα τζατζίκι.

Ίσως το κάνουμε επειδή υποσυνείδητα το φαγητό μάς δημιουργεί αισθήματα ασφάλειας και «παρηγοριάς» - κι αυτό δίνει απάντηση στον θιασώτη των greeklish. Ίσως πάλι μας αρέσει το «κίτρινο» στοιχείο του ανταγωνισμού, όταν πρόκειται για μαγειρικό reality. Ίσως, τέλος, απλώς να το απολαμβάνουμε όπως μια καλή τσόντα. Ο φούρνος προθερμαίνεται, τα υλικά ανακατεύονται, οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν, οι σιελογόνοι αδένες κάνουν πάρτι, και στο τέλος… δένει το γλυκό, με μια ικανοποίηση κορύφωσης όταν ο παρουσιαστής τσιμπάει την πρώτη μπουκιά από το έτοιμο πιάτο και αρχίζει να βογκά χαρακτηριστικά.

Άλλωστε, οι διαγωνισμοί τραγουδιού μπορεί να μας ενθουσίασαν για ένα διάστημα, αλλά η πλειοψηφία των θεατών δεν έχει ασχοληθεί ποτέ με το λαρύγγι της. Μπορεί να περάσαμε και από την φάση των χορευτικών reality, αλλά μόλις ένας στους είκοσι ξέρει τα βήματα του tango. Όλοι μας, όμως, έχουμε καθημερινή εμπειρία από κάτι που πάντα θα μας συγκινεί. Κάτι που, κυριολεκτικά, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό. Το φαγάκι.

*Τα νούμερα της εβδομάδας
Tα 10 κορυφαία προγράμματα για την εβδομάδα 4-10/2/2013