Τα "il faut" ενός gourmet

Ας το παραδεχτούμε: η παγκοσμιοποίηση δεν έχει μόνο κακά. Όπως μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν δύσκολο να βρει κανείς οποιοδήποτε προϊόν δεν παραγόταν στη χώρα του ή σε κάποιες από τις βασκά εξαγωγικές χώρες, το ίδιο συνέβαινε και με το φαγητό. 

Πλέον, τόσο η ελληνική αγορά τροφίμων, όσο και τα ελληνικά εστιατόρια παρέχουν τη δυνατότητα στους γευσιγνώστες ή σε αυτούς που έχουν παρόμοια ενδιαφέροντα, να γευτούν εντελώς εξωτικές γεύσεις ή να πειραματιστούν με εντελώς άγνωστες στην παράδοσήμας γεύσεις αναζητώντας, φυσικά, τη μέγιστη απόλαυση για λογαριασμό του ουρανίσκου τους.     

Συγκεντρώσαμε δέκα πράγματα που, αν θέλετε να λέτε ότι έχετε κατακτήσει βασικές "κορυφές" στην ανάβαση προς τη γευστική γνώση, θα πρέπει να έχετε δοκιμάσει.    

Century egg
Το «αιώνιο αυγό», παρά τα όσα μαρτυρά το όνομά του, είναι διατηρημένο όχι περισσότερο από κάποιες εβδομάδες ή μήνες. Πρόκειται για έδεσμα της κινέζικης κουζίνας που φτιάχνεται κυρίως από ορτύκια, πάπια ή κοτόπουλο συντηρημένα για μεγάλο χρονικό διάστημα με άργιλο (!), αλάτι, στάχτη, λάιμ, και ρύζι. Αφού ολοκληρωθεί η διαδικασία, ο κρόκος αποκτά σκούρο πράσινο χρώμα και κρεμώδη υφή με έντονη μυρωδιά αμμωνίας, ενώ το ασπράδι παίρνει χρώμα σκούρο καφέ και ζελεδένια υφή. 

Ιγκουάνα
Ο γλυκύτατος συμπρωταγωνιστής της παλαιότερης τηλεοπτικής σειράς «είσαι το ταίρι μου» αποτελεί εξαίσιο έδεσμα. Στο Σαν Σαλβαντόρ θεωρείται εθνική σπεσιαλιτέ και όχι άδικα. Η φήμη που ακολουθεί το κρέας του ιγκουάνα θέλει η σάρκα του ερπετού να θεραπεύει τα πάντα: από το κρύωμα και τις φουσκάλες, έως την σεξουαλική ανικανότητα. Θα θυμίσει κοτόπουλο, με πολύ πιο ενδιαφέρουσα ωστόσο επίγευση.

Τηγανιτή αράχνη
Αν σας φαίνεται αηδιαστικό, είναι προφανές ότι δεν κατάγεστε από την Καμπότζη, σε αρκετά χωριά της οποίας οι τηγανιτές αράχνες σερβίρονται σαν ένα απλό καθημερινό πιάτο και έχουν τη φήμη ενός από τους καλύτερους μεζέδες στον κόσμο. Όχι όλες οι αράχνες όμως. Η ποικιλία με το ντόπιο όνομα a-ping είναι η κατάλληλη για το τραπέζι μας (λέμε τώρα..). Σε μέγεθος παλάμης, οι αράχνες αυτές αφού θανατωθούν, φυλάσσονται σε μίγμα με αλάτι και ζάχαρη και τηγανίζονται με σκόρδο έως ότου τα πόδια τους να είναι άκαμπτα. Σε εκείνο το σημείο λένε οι ειδικοί το εσωτερικό της αράχνης έχει πάψει να είναι ρευστό. Η διαφορά στη γεύση δεν είναι τόσο μεγάλη από αυτή του αστακού. 

Kobe beef
Πρόκειται για το υψηλότερο επίπεδο στο οποίο μπορεί να φτάσει το κρέας», κατά τη φράση διάσημου- τι άλλο;- Γάλλου σεφ. Είναι βοδινό κρέας από μαύρες αγελάδες της ράτσας Tajima-ushi που στην Ιαπωνία μεγαλώνουν με σακέ και μπύρα, αλλά και με... μασάζ (!) αφού έτσι θεωρείται ότι μαλακώνει το κρέας τους. Μην το καταστρέψετε ανάμεσα σε ψωμάκια. Δοκιμάστε το ωμό σε πολύ λεπτές φέτες ή έστω μαγειρεμένο από ειδικούς. 

Τρούφες
Ίσως ο πιο bon viveur μυκητάς. Αν η φράση δεν ακούγεται οξύμωρη, η τρούφα είναι έτοιμη να σας ανταμείψει. Πρόκειται για σπάνιο είδος υπόγειου μανιταριού που αναπτύσεται στις ρίζες ορισμένων δένδρων ή/ και θάμνων. Η άσπρη τρούφα είναι ο βασιλιάς. Φυόμενη μόνο στην ιταλική Alba και αποτελώντας "διαμάντι" στις δημιουργίες των διασήμων σεφ, η άσπρη τρούφα έφτασε τη χρονιά που μας πέρασε να τιμάται περί τα 5.000 ευρώ το κιλό! "Φτωχός συγγενής" η εικονιζόμενη μαύρη τρούφα. Το μανιτάρι αυτό ήταν γνωστό στους αρχαίους Έλληνες ως «ύδνον».Παράγεται (αλλά και καταναλώνεται) κυρίως στην Ιταλία και τη Γαλλία, παρότι φύεται και στην Ελλάδα. Η αφροδιασιακή του φήμη και η θρεπτική του αξία αυξάξουν σημαντικά τη ζήτησή του με αποτέλεσμα η τιμή του να ξεπερνά- εξαρτάται και από την εποχή- τα 1.000 ευρώ το κιλό. 

Αυγά πίνας
Εδώ είμαστε πιο τυχεροί από άλλους λαούς, αφού τα οστρακοειδή αποτελούν διατροφική συνήθεια των Ελλήνων. Τα αυγά πίνας, σύμφωνα με επιφανείς οδηγούς γαστρονομίας ωστόσο, έχουν την πρωτοκαθεδρία της γεύσης. Η γεύση της πορτοκαλί ουσίας- των αυγών που θα βρείτε στο εσωτερικό τους, μοιάζει λίγο με χαβιάρι, αλλά αναφέρεται ως πιο πνευματώδης. 


Λαγόχορτο
Ανήκει στην οικογένεια των Συνθέτων. Ενώ υπάρχουν περίπου σαράντα είδη του στις Μεσογειακές χώρες, εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι ο λεγόμενος «πρασόφυλλος». Απαντάται σε σκληρά ακαλλιέργητα μέρη και στους αγρούς. Οι ελαφρά πικροί, τρυφεροί βλαστοί και τα φύλλα του τρώγονται ωμά, ενώ βρασμένα με άλλα χόρτα χρησιμοποιούνται για την παρασκευή χορτόπιτας επί το λαϊκότερον ή άλλων πιο σοφιστικέ εδεσμάτων. Η ρίζα του έχει γεύση καρότου αλλά με περισσότερο ενδιαφέρον. 

Ξύδι Μπαλσάμικο (αληθινό)
Πόσα μπορεί να πληρώσει κανείς για ένα ξύδι; Περίπου στα 10- 11 ευρώ στα καταστήματα γαστρονομίας και σε ορισμένα σούπερ μάρκετ θα βρείτε το αυθεντικό μπαλσάμικο ξύδι. Δεν πρόκειται για το επιχρωματισμένο με καραμέλα απλό ξύδι, αλλά για την αυθεντική γεύση που φτιάχνεται μόνο στη Modena και που παλαιώνει για τουλάχιστον τρία έτη σε ξύλινα βαρέλια χάριν της πολυπλοκότητας της γεύσης. Το σωστό μπαλσάμικο θα μοιάζει με σκουρόχρωμα παχύρευστο σιρόπι και θα τρώγεται και... σκέτο. 

Μεδούλι
Στη συνείδηση του λαού μας είναι ταυτόσημο της «ουσίας» κια όχι άδικα, από ό,τι λένε οι διατροφολόγοι και οι γκουρμέ. Τρεμουλιαστό, λιπαρό και ασύγκριτα θρεπτικό. Βράστε μοσχαρίσια κόκκαλα, και «φτυαρίστε» έξω το μεδούλι. Αλείψτε το σε ελαφρά ψημένο ψωμάκι. Προσθέστε άριστης ποιότητας αλάτι, γαλλιστί fleur de sel. 

«Βρώμικο»
Εδώ τα πράγματα είναι απλά. Πηγαίνετε στην καντίνα της Πλατείας Μαβίλη και με στακάτη φωνή πείτε στο παιδί: «Ενα διπλό βραστό με απ΄όλα». Όχι δεν διεκδικεί γαστριμαγικές δάφνες, αλλά σίγουρα έχει θέση σε έναν κατάλογο των όσων βρωσίμων πρέπει να έχει δοκιμάσει κανείς. Για να εκτιμηθεί ιδιαίτερα η γεύση του, προτιμήστε να έχετε από πριν καταναλώσει ποσότητες αλκοόλ.


Ιάσσων Τάπας