Χαίρε Νύμφη: Ηλεκτρισμένα σύγχρονος και ακατάλληλος Ξενόπουλος

της Ιωάννας Κλεφτόγιαννη

Η παράσταση του «Χαίρε Νύμφη» του Γρηγορίου Ξενόπουλου στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου έχει το σφρίγος και τη δυναμική να διχάζει το κοινό της. Όλοι ανεξαιρέτως τη συζητάνε. Είτε τους ενθουσίασε, είτε τους εξαγρίωσε. Στην υπόκλιση κάποιοι βρίζουν. Κάποιοι επευφημούν. Τι ακριβώς συμβαίνει στην πρόταση της πολυτάλαντης (ηθοποιού, σκηνοθέτιδας, τραγουδίστριας ρεμπέτικων και βραβευμένης με Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας) Λένας Κιτσοπούλου; Το απολύτως μη αναμενόμενο.

Το σχεδόν άπαιχτο, παντελώς άγνωστο κείμενο του Ξενόπουλου, ένα τετριμμένο κι αναλώσιμο εν ριπή οφθαλμού δράμα για την κάθοδο ενός άβγαλτου κοριτσόπουλου στα άδυτα της πορνείας, δεν άντεχε τη σκηνή. Εμφανώς, δεν άντεξε ούτε στο χρόνο. Δεν έχει τίποτα από τις ακέραιες ποιότητες μιας Στέλλας Βιολάντη, μιας Φωτεινής Σάντρη. Η Λένα Κιτσοπούλου τού έκανε την κατάλληλη, έστω ακραία αισθητικά και σημειολογικά, «επέμβαση» δίνοντάς του όμως φιλί της ζωής. Το έφερε στο σήμερα με τόλμη στο γλωσσικό της κομμάτι. Το ίδιο συνέβη στο αισθητικό κι εννοιολογικό κομμάτι.
 
Η Ρόζα, ένα κορίτσι 16 ετών που καταλήγει πόρνη μετά από βιασμό (από τον άνδρα που έχει ερωτευτεί!), μεταμορφώνεται σε αυτοκαταστροφική Έιμι Γουάινχάουζ, η οποία στο τέλος φυτεύει μια σφαίρα στον κρόταφο. Στο μεταξύ, έχουν σκηνικά συμβεί τα πάντα πίσω από μικρόφωνα, στα πατώματα, πάνω σε κόκκινους δερμάτινους καναπέδες, κι ενώ χοροί και μουσικές όπως το Τραύμα των Βίσση-Καρβέλα το «Νύχτα Στάσου» του Νικολόπουλου σε υψηλά ντεσιμπέλ έχουν ξεσηκώσει την πλατεία.

Παραδόξως χωρίς να αποσυντίθεται μέσα σε αυτή τη «φασαρία», ο πυρήνας του «διακυβεύεται». Τα πάθη του έρωτα. Ο έρως καταστροφέας. Ο κυνισμός που παράγει η ερωτική απογοήτευση. Δεν θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερος σύμμαχος επομένως από την παρεμβολή του «Λαχταρώ» (Crave) της Σάρα Κέιν, μιας άλλης αυτόχειρος. Αυτού του ύμνου στον έρωτα, που καταλήγει στο «Και με κάποιο τρόπο να σου εκφράσω έστω και λίγο/ Τον ακάθεκτο / τον ακατάλυτο/ τον ακατάβεστο/ τον ματαρσιωτικό/ τον ψυχαναλυτικό / τον άνευ όρων/ τον τα πάντα πληρούντα / τον δίχως τέλος κι αρχή/ έρωτά μου για σένα/».

Εξαιρετική σύλληψη, πάνω στην οποία θεμελιώνεται το ριψοκίνδυνο εγχείρημα, η απρόσμενη παρέμβαση της Λένας Κιτσοπούλου. Μια δικής της εμπνεύσεως Παράβαση και καθαρή πράξη σκηνικής αποστασιοποίησης, μεταξύ των δυο σκηνών του έργου, όπου η ίδια με την τριπλή ιδιότητα της σκηνοθέτιδας -ηθοποιού της παράστασης και αναγνώστριας του έργου αναρωτιέται για τα όρια αυτού. Μας λέει κατάμουτρα ότι δεν ξέρει πώς να συνεχίσει αφού κάποτε (όπως στον Ξενόπουλο) ένα φιλί σήμαινε τα πάντα, ενώ σήμερα ακόμη και η ερωτική πράξη δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Αποστομωτική.

Πέρα από την υψηλή τάση που διαπερνά την παράσταση, κέρδος μεγάλο είναι και οι ερμηνείες της: εξαιρετική Ρόζα που στα 16 εκβιάζεται από τον δανδή αμοραλιστή Ζοζό η Μαρία Πρωτόπαπα. Εξίσου καλός Ζοζό ο Γιάννος Περλέγκας. Απρόβλεπτα εύπλαστος Τοτός ο Γιάννης Κότσιφας. Στέρεα κι αυτοσαρκαστική η Ιωάννα Μαυρέα. Με σκηνικό τσαγανό η Ντάνη Γιαννακοπούλου.

Η σκηνική έκθεση της Κιτσοπούλου για άλλη μια φορά καταγράφεται στα σύγχρονα παραστασιολογικά χρονικά. Κι αυτό σε μια παράσταση που δεν απαιτούσε μόνο την τόλμη της σκηνοθέτιδας-διασκευάστριάς της αλλά απαιτεί και προύποθέτει και τολμηρό θεατή. Η παράσταση υποθέτω είναι ακατάλληλη για παιδιά κάτω από τα 12.

INFO:
Θέατρτο Τέχνης, Φρυνίχου 14, Πλάκα, Τηλ.: 2103222464.
Παραστάσεις:
Απόγ: Σάβ. 6.15 μ.μ. Βραδ: Παρ., Σάβ. 9.15 μ.μ., Τετ., Πέμ., Κυρ. 8 μ.μ.
Εισ.: 20€ (Παρ.-Κυρ.), 15€ (Τετ., Πέμ, Σάβ. απογ.), φοιτ.: 15€. Νεανικό κάτω των 25 ετών: 10€.
Διάρκεια: 120'