The Winter Soldier: Χορταστικός Captain America

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Μετά την πρώτη του σύγχρονη κινηματογραφική εμφάνιση, διά χειρός Τζο Τζόνστον, αλλά και την παρουσία του στο πρώτο συλλογικό “Avengers” ως μέλος της SHIELD, ο Κάπτεν Αμέρικα επιστρέφει για να αντιμετωπίσει έναν βιονικό στρατιώτη, σαν τον ίδιο, και να εξουδετερώσει τα σκιώδη αφεντικά του. Στο τιμόνι αυτή τη φορά είναι οι αδερφοί Ρούσο, οι οποίοι, αν και άπειροι από σινεμά δράσης, καταφέρνουν να μας δώσουν μια ισορροπημένη, όσο και χορταστική σουπερηρωϊκή ταινία με αιχμή του δόρατος τους πρωταγωνιστές τους: τον εξαιρετικό Κρις Έβανς, την υπέροχη Σκάρλετ Γιόχανσον και τον πάντα άψογο Άντονι Μάκι.

Η υπόθεση

Λίγο μετά από μία ακόμη αποστολή καλυμμένη από πέπλο αοριστίας και ημιτελών πληροφοριών, ο Στιβ Ρότζερς ζητά τα ρέστα από τον αρχηγό της οργάνωσης SHIELD Νικ Φιούρι για την ψυχροπολεμική νοοτροπία του. Όμως εκείνος έχει μεγαλύτερα προβλήματα να λύσει, τα οποία σύντομα έρχονται στην επιφάνεια, τόσο με τη δολοφονία του, όσο και με την επικήρυξη από τον προϊστάμενο τους, Αλεξάντερ Πιρς, των δύο πιο σημαντικών πρακτόρων του, του Κάπτεν Αμέρικα και της Μπλακ Γουίντοου. Κινούμενοι σαν φυγάδες και με τη βοήθεια του απόστρατου Σαμ Γουίλσον, οι δύο συνάδελφοι θα ανακαλύψουν ότι η απειλή, αυτή τη φορά, είναι εσωτερική και θα σπεύσουν να την εξουδετερώσουν...



Η κριτική

Όπως και να το κάνουμε, σε μια ταινία που ονομάζεται “Captain America”, όλα ξεκινούν και τελειώνουν στον ομώνυμο χαρακτήρα - κατά κόσμον Στιβ Ρότζερς - και στον ηθοποιό που καλείται να τον ερμηνεύσει. Ο Κρις Έβανς δεν έχει πια τίποτε να αποδείξει κι έτσι μπαίνει για ακόμη μία φορά στα παπούτσια του χαρακτήρα-σύμβολο για την ιστορία της Μάρβελ με εξαιρετική άνεση και διάθεση να το διασκεδάσει. Οι αδερφοί Ρούσο, γαλουχημένοι στην κωμωδία παρά στην περιπέτεια, του δίνουν πάρα πολλές ευκαιρίες συνδυάζοντας όμορφα το χιούμορ με τη δράση, πετυχαίνοντας παράλληλα να μην επισκιάσουν τους υπόλοιπους και ειδικά τους “καλούς”.

Έτσι, η Σκάρλετ Γιόχανσον ως Μπλακ Γουίντοου περιφέρεται στην οθόνη σα να πρόκειται για τη δική της ταινία κρατώντας, κατά μία έννοια, τις ισορροπίες απέναντι στον φύσει πατριωτικό και ηθικολογικό χαρακτήρα του Έβανς με τη δική της κυνική και αμφιλεγόμενη ιδιοσυγκρασία, αλλά και το βεβαρυμένο ηθικά παρελθόν. Δίπλα τους στέκεται πολύ καλά ο Άντονι Μάκι, ένας ηθοποιός με μεγάλο μεν ρεπερτόριο, αλλά και κομμένος και ραμμένος για ρόλους σαν αυτόν του Σαμ Γουίλσον ή Φάλκον, που είναι λιγότερο εξωπραγματικός από τους νέους φίλους του και σαφώς πιο κοντά σε “κανονικό”, καθημερινό άνθρωπο. Κι αν ο Σάμουελ Τζάκσον παίζει, αναμενόμενα, στα δάχτυλα το διευρυμένο ρόλο του Νίκ Φιούρι, τα βλέμματα τραβά αθόρυβα η Κόμπι Σμόλντερς στο ρόλο της Μαρία Χιλ, της όμορφης και δυναμικής πρακτόρισσας που είναι πια το δεξί χέρι του Φιούρι.

Μόνη παραφωνία στο καλοεπιλεγμένο σύνολο, ο γερασμένος Ρόμπερτ Ρέντφορντ, ο οποίος διαθέτει πλέον λιγότερες εκφράσεις κι από τον Στίβεν Σιγκάλ και αδυνατεί να πείσει στον ρόλο που του έχει ανατεθεί. Ανάμεσα σ' όλους αυτούς βέβαια, υπάρχει και ο Σεμπάστιαν Σταν που ενσαρκώνει τον αντίπαλο του τίτλου, τον Στρατιώτη του Χειμώνα. Χαλκέντερος σαν τον Κάπτεν Αμέρικα και παλιός του γνώριμος, αφού πρόκειται για μια βιονική εκδοχή του παλιόφιλού του, Μπάκι Μπαρνς, τον οποίο είχε χάσει στον Δεύτερο Παγκόσμιο, ο Γουίντερ Σόλντιερ είναι περισσότερο σούπερ-υποχείριο παρά σούπερ-κακός, αλλά πρέπει να ηττηθεί πάραυτα. Η μονομαχία του με τον Κάπτεν Αμέρικα είναι αναπόφευκτη, όπως και η χρησιμοποίησή του σαν “γέφυρα” για ένα επόμενο σίκουελ.

Μια από τις επιτυχίες των αδερφών Ρούσο είναι ότι, παρ' ότι η πρόθεση να συνεχιστεί η σειρά ταινιών είναι παραπάνω από προφανής, το “Captain America: The Winter Soldier” δε μοιάζει ποτέ με “γέφυρα”. Μπορεί να σταθεί από μόνη της ως μια αρχετυπική ταινία δράσης με ό,τι συνεπάγεται αυτό σε σεναριακό και σκηνοθετικό επίπεδο. Αυτό δίνει στην ταινία τη δυναμική της, αλλά υποδεικνύει και τις, αναπόφευκτες κατά τη γνώμη μου, αδυναμίες της, τις οποίες οι δημιουργοί ξεπερνούν με όπλα το ρυθμό και την παλιομοδίτικη μίξη χιούμορ, δράσης και αυθυπονόμευσης. Κλασικές συνταγές οδηγούν σε προβλέψιμες ανατροπές και ατάκες που “τις βλέπεις να έρχονται”, αλλά όλα αυτά συνδέονται τόσο φυσικά που σπανίως ξενίζουν, ενώ και η δράση δεν τραβάει ποτέ τόσο που να αφήσει περιθώριο στον θεατή να βαρεθεί και να λεπτολογήσει.

Επίσης, ο Κάπτεν Αμέρικα είναι πια ένας χαρακτήρας “γραμμένος” για να υπηρετεί το κοινό καλό κι ακολουθεί εμφανώς το δρόμο του ήρωα που έχει δική του άποψη για το πώς γίνονται τα πράγματα, ενός ανθρώπου που πολέμησε κάποτε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού για το ιδεώδες της ελευθερίας κι αδυνατεί να μη σνομπάρει τον “μοντέρνο” κόσμο με τους παρεμβατικούς, “ανήθικους” κατά κανόνα πολέμους του. Το σχόλιο δεν είναι φυσικά πρωτότυπο, αλλά είναι ευπρόσδεκτο δεδομένης της αμφιλεγόμενης φύσης του συγκεκριμένου χαρακτήρα και των “υπερπατριωτικών” αποχρώσεών του σε μια εποχή -εντός του χρονικού πλαισίου της ταινίας πάντα- που τα πραγματικά μεγέθη των εννοιών δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, ευδιάκριτα.

Το “Captain America: The Winter Soldier” είναι μια πολύ καλή ταινία υπερηρωϊκής δράσης.

Βγαίνουν ακόμη:
Το δράμα του Ντάνις Τάνοβιτς “An Episode in the Life of an Iron Picker”, το αστυνομικό θρίλερ “ Zulu ” και η ιταλική σάτιρα “Viva la Liberta”.