Ταινιόραμα 2013: Οι καλύτερες ταινίες που θα δούμε στο Άστυ

του Λουκά Τσουκνίδα

Προ λίγων μηνών, έφυγε απ' τη ζωή ένας άνθρωπος του οποίου όλη η πορεία ήταν συνυφασμένη με τα αθηναϊκά σινεμά. Μεταξύ πολλών σινεφίλ περιπετειών που, απ' ό,τι έμαθα από όσα γράφτηκαν για τον Αντώνη Στεργιάκη, είχε ξεκινήσει και αποπερατώσει, ήταν και η ίδρυση ενός κινηματογραφικού θεσμού το 1990, πασίγνωστου και αγαπητού ανάμεσα σε όλους τους κινηματογραφόφιλους της πόλης, του ετήσιου Ταινιοράματος που εδώ και μερικά χρόνια διεξάγεται πλέον στο Άστυ της Πλατείας Κοραή.

Φέτος λοιπόν, το Ταινιόραμα είναι μοιραία αφιερωμένο στον ιδρυτή του και, ξεκινώντας απ' την Πέμπτη 16 Μαΐου, σκοπεύει να μας ξεναγήσει στην αγαπημένη του τέχνη με 147 ταινίες σε 49 ημέρες, κλείνοντας τη χειμερινή περίοδο πανηγυρικά όπως κάθε χρόνο. Κάθε μία απ' αυτές τις ημέρες αποτελεί μία θεματική ενότητα που περιλαμβάνει τρεις διαφορετικές ταινίες, τις οποίες έχουμε μάλλον δει, αλλά πολύ θα θέλαμε να ξαναδούμε, αφού αποτελούν χαρακτηριστικά δείγματα του είδους που εκπροσωπούν ή απλώς, κλασικές περιπτώσεις καλού, διαχρονικού σινεμά.

Επειδή όμως 147 ταινίες είναι πολλές, ορίστε 10 ταινίες μέσα απ' το φετινό Ταινιόραμα που εγώ θα ξανάβλεπα χωρίς δεύτερη σκέψη. 

 
RECONSTRUCTION του Κρίστοφερ Μπόε (2003)


Ένας όμορφος, δανέζικος οπτικοακουστικός γρίφος που δε λύνεται με τίποτα, αλλά καταφέρνει να κρατήσει την προσοχή μας και να ικανοποιήσει τη σινεφίλ ματαιοδοξία μας.

MEN WITH GUNS του Τζον Σέιλς (1997)
Οι “ένοπλοι” είναι εκείνοι που προστάζουν τους “άοπλους”. Ο Τζον Σέιλς μας υπενθυμίζει αριστοτεχνικά πόσο μικρή είναι η απόσταση ανάμεσα σ' αυτές τις δύο “καταστάσεις”.

LOS OLVIDADOS του Λουίς Μπουνιουέλ (1950)


Η ανάγκη για τροφή υπερισχύει της ανάγκης για αγάπη. Ο Λουίς Μπουνιουέλ το κατανοεί πλήρως, σε αντίθεση με τους προστάτες των αδυνάτων.

THREE MONKEYS του Νούρι Μπίλγκε Τζεϋλάν (2008)


Κάτω απ' τη σκιά ενός μικρού εξουσιαστή, τρεις άνθρωποι αποδεικνύονται ιδιαίτερα κοντόφθαλμοι παρά την απεριόριστη θέα στον ορίζοντα που, ανέλπιστα, διαθέτει το φτωχικό τους διαμέρισμα.

THE PROMISE των Αδελφών Νταρντέν (1996)


Κανείς δεν έχει αποτυπώσει τα αντανακλαστικά των τάξεων που υποχρεούνται να αντιμετωπίσουν όσα συνεπάγεται η οικονομική μετανάστευση, όπως οι δύο ιδιοφυείς βέλγοι δημιουργοί.

FESTEN του Τόμας Βίντεμπεργκ (1998)


Μια λαμπερή οικογενειακή γιορτή καταλήγει σε καταστροφή, αλλά και στην καλύτερη ταινία που βγήκε μέσα απ' αυτό που κάποιοι Δανοί ονόμασαν “Δόγμα 95”.

I SERVED THE KING OF ENGLAND του Γίρι Μένζελ (2006)


Μια απ' τις καλύτερες πολιτικές σάτιρες της τελευταίας δεκαετίας μιλά για τους Τσέχους, αλλά απευθύνεται σε όλους μας ανεξαιρέτως.

SECRETS AND LIES του Μάικ Λι (1996)


Ένα εξαιρετικό οικογενειακό δράμα και πιθανότατα η καλύτερη ταινία ενός δημιουργού, που δεν ξέρει να κάνει τίποτε άλλο από καλές ταινίες.

TOKYO STORY του Γιασουχίρο Όζου (1953)


Απλώς και μόνο, το πιο λιτό αριστούργημα όλων των εποχών, μια ιαπωνική ιστορία που απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους απ' όπου —και όποτε— κι αν προέρχονται.

MILLER'S CROSSING των Αδερφών Κοέν (1990)


Μία απ' τις πιο στιλάτες απόπειρες σε σύγχρονο φιλμ-νουάρ με όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τα σενάρια των Αδερφών Κοέν, αλλά χωρίς τις υπερβολές

Δείτε αναλυτικά το πρόγραμμα του φετινού Ταινιοράματος στην σελίδα του κινηματογράφου Άστυ στο Facebook.