X-Men-First Class: Το prequel του καλοκαιριού

του Λουκά Τσουκνίδα

Με τα δύο πρώτα μέρη, διά χειρός Μπράιαν Σίνγκερ, η σειρά X-Men έγινε μία απ' τις καλύτερες μεταφορές κόμικς στη μεγάλη οθόνη που είχαμε δει έως τότε. Στη συνέχεια, ένα συγκεχυμένο τρίτο σίκουελ απ' τον Μπρετ Ράτνερ και μια μέτρια βιογραφία του Wolverine απ' τον Γκάβιν Χουντ, μας θύμισαν πόσο δύσκολο είναι αυτό που απολαύσαμε στη δουλειά του Σίνγκερ (ο οποίος απέτυχε αντίστοιχα στο “Superman Returns”). Ευτυχώς, πριν το κακό τριτώσει, οι υπεύθυνοι αποφάσισαν να συνεχίσουν με ένα πρίκουελ, στρατολόγησαν τον Μάθιου Βον (Kick Ass) να το υλοποιήσει και τους Τζέιμς Μάκαβοϊ και Μάικλ Φασμπέντερ να πρωταγωνιστήσουν. Το “X-Men: First Class” δεν απογειώνει το είδος, αλλά τουλάχιστον είναι μια καλοφτιαγμένη ταινία δράσης και αντάξια των πρώτων.

Η υπόθεση

Βρισκόμαστε στη δεκαετία του '60, εν μέσω Ψυχρού Πολέμου, όπου συναντούμε τον τηλεπαθητικό Τσαρλς Εξέβιερ (Τζέιμς Μάκαβοϊ) ως καθηγητή στην Οξφόρδη, να ζει μαζί με την παιδική του φίλη και συν-μεταλλαγμένη, Ρέιβεν (Τζένιφερ Λόρενς). Παράλληλα, παρακολουθούμε τον Έρικ Λένσερ (Μάικλ Φασμπέντερ), ικανό να μαγνητίζει οτιδήποτε μεταλλικό, ενώ ψάχνει τον άνθρωπο που σκότωσε τη μητέρα του πριν τον ξεχωρίσει απ' το στρατόπεδο συγκέντρωσης, τον επιζώντα ναζί επιστήμονα Κλάους Σμιντ. Ο Σμιντ, μεταλλαγμένος κι ο ίδιος, κυκλοφορεί πλέον με το όνομα Σεμπάστιαν Σο (Κέβιν Μπέικον) και μαζί με τους τρεις βοηθούς του, Ριπτάιντ, Έμα Φροστ και Αζέιζελ, σχεδιάζει να κατακτήσει τον κόσμο βάζοντας τις δύο πυρηνικές υπερδυνάμεις να αλληλοεξοντωθούν. Το πλάνο τους καταλήγει σε μια τραγική αναμέτρηση στον γνωστό Κόλπο των Χοίρων στ' ανοιχτά της Κούβας.

Εντωμεταξύ, ο Τσαρλς στρατολογείται απ' τη CIA και την όμορφη πράκτορα Μόιρα Μακτάγκερτ ενάντια στη νέα αυτή απειλή, αναλαμβάνοντας να φτιάξει μια ομάδα από μεταλλαγμένους και να τους εκπαιδεύσει ώστε να τιθασεύσουν τις δυνάμεις τους και να τις χαρίσουν στην υπηρεσία του “καλού”. Στην πορεία, ο δρόμος του ενώνεται μ' αυτόν του Έρικ και μπροστά στον κοινό εχθρό γίνονται φίλοι. Όμως, ο καθένας θέλει το κεφάλι του Σο για διαφορετικούς λόγους κι έτσι, μόλις τα πράγματα ξεκαθαρίσουν, ο Έρικ κι ο Τσαρλς παραμένουν φίλοι, αλλά ο Μαγκνέτο κι ο Προφέσορ Εξ είναι αναγκαστικά αντίπαλοι...



Η κριτική

Το διασκεδαστικό με τα πρίκουελ είναι ότι ξέρουμε τι έχουν απογίνει οι ήρωές μας, τους έχουμε γνωρίσει ως χαρακτήρες στη μετέπειτα ζωή τους και όσα βλέπουμε δεν είναι ξεκάρφωτα, αλλά αντιστοιχίζονται διαρκώς με όσα έχουμε ήδη υπ' όψιν. Ο Βον και οι σεναριογράφοι του “X-Men: First Class” ξέρουν πολύ καλά τι ξέρουμε και φροντίζουν να μας κλείνουν το μάτι με διάφορους τρόπους, να μας κρατούν σε εγρήγορση για χιουμοριστικές αναφορές ή λεπτομέρειες που εξηγούν όσα γίνονται στο μέλλον. Συνειδητοποιώντας πλήρως το σκοπό της ταινίας τους, που είναι να μας διασκεδάσει πρωτίστως, αλλά και ν' αναζωογονήσει μια σειρά που έχανε το ενδιαφέρον της, καταφέρνουν τελικά και τα δυο χωρίς να κουράζουν με μακρόσυρτες σκηνές ατελείωτης δράσης ή μελοδραματικές υποπλοκές, καταδικασμένες να μείνουν ανολοκλήρωτες.

Εστιάζουν, όπως ήταν φυσικό, στους δύο εμβληματικούς ήρωες, τον Εξέβιερ και τον Μαγκνέτο, και στο πως έφτασαν να είναι αντίπαλοι, εκπρόσωποι δύο διαφορετικών προσεγγίσεων στο πρόβλημα των μεταλλαγμένων: ειρηνική συμβίωση ή διαρκές αντάρτικο. Με τη συμβολή των δύο εξαιρετικών πρωταγωνιστών, η ιστορία τους υπερβαίνει τα όσα βαρύγδουπα συμβαίνουν γύρω τους και η κόντρα που βράζει διαρκώς δίνει έξτρα ενδιαφέρον σε μια κατά τα άλλα προβλεπόμενη εξέλιξη.

Στο φόντο, οι δευτερεύοντες χαρακτήρες βρίσκουν ο καθένας το χρόνο και το χώρο του. Η Τζένιφερ Λόρενς μπαίνει δυναμικά στο μπλε πετσί της Ρέιβεν/Μιστίκ, ενώ ο Κέβιν Μπέικον αποδίδει τον ψυχροπολεμικού τύπου μονοδιάστατο κακό με μια αισθητική μπι-μούβι και το ταπεραμέντο ενός Έρικ Ρόμπερτς, είναι γλοιώδης και κωμικός ταυτόχρονα, σίγουρος για το θρίαμβό του, μα και απόλυτα έκπληκτος με την ήττα και τον αφανισμό του. Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεται πόσο κωμική είναι πλέον η φυσιογνωμία του, αλλά εδώ, σ' αυτό το κινηματογραφικό φλας-μπακ, ταιριάζει γάντι.

Βεβαίως, η ταινία πιάνει σε αρκετές στιγμές τα φυσικά όριά της, γίνεται απλοϊκή, υπερβολική και προβλέψιμη, αλλά ο Βον σκηνοθετεί δίνοντας πολύ καλό ρυθμό, μοιράζει άψογα τη δράση, το χιούμορ και τις προσωπικές στιγμές και αποφεύγει να μπουκώνει τα πλάνα του με ακατανόητες ποζεριές. Κάνει αυτό που πρέπει και σώζει το αποτέλεσμα.

Το “X-Men: First Class” είναι ένα πρώτης τάξης πρίκουελ, διασκεδαστικό και καλοκαιρινό.


Βγαίνουν ακόμη:

- Η κωμωδίες “From Prada to Nada” και “Prom” και, σε επανέκδοση, το “Yoyo (1965)” του Πιερ Ετέξ, το “If... (1968)” του Λίντσεϊ Άντερσον, το “The Party (1968)” του Μπλέικ Έντουαρντς και η “Συνοικία το όνειρο (1961)” του Αλέκου Αλεξανδράκη.