Pirates of the Caribbean 4: Ο Τζακ Σπάροου παίρνει... το φιλί της ζωής

του Λουκά Τσουκνίδα 

Ομολογώ ότι το τρίτο μέρος των “Πειρατών της Καραϊβικής” με κούρασε. Χαοτική πλοκή χωρίς καμία ορατή κατάληξη που να κρατά το ενδιαφέρον ζωντανό, πολλοί χαρακτήρες με ελάχιστη εξέλιξη, ατελείωτες σκηνές δράσης που οδηγούσαν απλώς σε νέες σκηνές δράσης κ.ο.κ. Συνεπώς, περίμενα το τέταρτο χωρίς καμία ανυπομονησία, σαν αναγκαίο κακό. Κι όμως, ο Ρομπ Μάρσαλ, που ανέλαβε απ' τον φανερά κουρασμένο Γκορ Βερμπίνσκι, έδωσε στη σειρά το φιλί της ζωής στήνοντας μια ισορροπημένη κωμωδία δράσης που δεν τεστάρει τα όρια της προσοχής και της αντοχής μας. Να έλειπε και το αχρείαστο 3D...

Η υπόθεση

Βρισκόμαστε στο Λονδίνο, όπου συναντούμε τον Τζακ Σπάροου σε μια ακόμη δύσκολη κατάσταση, υπό κράτηση για λογαριασμό της Αυτού Μεγαλειότητας αυτοπροσώπως, ο οποίος επιθυμεί διακαώς να φτάσει στην Πηγή της Νεότητας πριν απ' τους μισητούς Ισπανούς. Στη δούλεψή του, βρίσκεται πλέον και ο Μπαρμπόσα (Τζέφρι Ρας) που έχει χάσει το ένα του πόδι, καθώς και το “Μαύρο Μαργαριτάρι”, απ' τον διαβόητο Μαυρογένη (Ίαν Μακσέιν). Ο Τζακ όμως δεν έχει πια τον χάρτη κι έτσι αναγκάζεται να δραπετεύσει και πάλι με το γνωστό περιπετειώδη τρόπο του πριν μάθει για κάποιον που παριστάνει τον Τζακ Σπάροου και μαζεύει πλήρωμα για ένα ταξίδι στην Πηγή της Ζωής. Όταν εμφανίζεται στο καπηλειό για να διαπιστώσει τι ακριβώς συμβαίνει στ' όνομά του τον περιμένει μια έκπληξη που, όπως ήταν φυσικό, δεν προμηνύει καθόλου εύκολη συνέχεια...

[Το trailer της ταινίας]


Η κριτική

Ο Ρομπ Μάρσαλ, προφανώς λόγω και της απειρίας του στο σινεμά δράσης, ρίχνει τους τόνους και τους ρυθμούς σε σχέση με το προηγούμενο μέρος της σειράς, όπου ο Γκορ Βερμπίνσκι έμοιαζε να θέλει να σπάσει τα κοντέρ, να εξαντλήσει τις δυνατότητες του μέσου με τη μία, με συνέπεια να μας κουράσει και να μας μπουκώσει με ένα σωρό συγκεχυμένες πληροφορίες για το σύμπαν του Τζακ Σπάροου. Εδώ τα πράγματα έχουν μια δική τους αρχή, μέση και τέλος, τα οποία βοηθούν να απολαύσει κανείς την ταινία χωρίς να έχει δει ούτε λεπτό απ' τις προηγούμενες. Η κατάληξη, ελάχιστα μακρόσυρτη, αφήνει ανοιχτή τη συνέχεια χωρίς να σου κόβει την όρεξη.

Οι χαρακτήρες, πάλι, δεν πέφτουν απ' τον ουρανό, απλώς και μόνο για να γεμίσουν την οθόνη, έχουν ρόλους ξεκάθαρους και εύλογη παρουσία στις εξελίξεις. Ναι, είναι σχηματικοί και ελάχιστα αξιομνημόνευτοι, αλλά αυτό είναι εγγενές μειονέκτημα της σειράς και το βάθος των χαρακτήρων δεν αποτελεί ρεαλιστική προσδοκία. Ειδικά από ένα στόρι που βασίστηκε σε βόλτα του λούνα-παρκ.

Ο Τζόνι Ντεπ, με κάποιο μαγικό τρόπο, δεν τραβά όλη την προσοχή σα βδέλλα και ξανακάνει τον Τζακ Σπάροου συμπαθή αντί για ενοχλητικό, και σαρκαστικό πειρατή αντί για ατακαδόρο σούπερ-ήρωα. Η Πενέλοπε Κρουζ λειτουργεί τέλεια σαν το θηλυκό αντίβαρό του, μια τυχοδιώκτρια αντάξιά του με την αντίστοιχη γοητευτικά κυκλοθυμική κι απρόβλεπτη συμπεριφορά. Πέρα απ' την μονομαχία που προβλέπει το σενάριο, ο Τζέφρι Ρας μονομαχεί με τον Ίαν Μακσέιν και για τον καλύτερο δεύτερο ρόλο χωρίς τελικό νικητή. Είναι και οι δύο μεγάλες πολυτέλειες για μια τέτοια ταινία.

Όσο για τη δράση, η δουλειά του σκηνοθέτη δεν έχει και πολύ σχέση μ' εκείνη του προκατόχου του, δεν κάνει επίδειξη δυνατοτήτων ούτε προσπαθεί να μας ζαλίσει εξομοιώνοντας την προαναφερθείσα βόλτα με κινηματογραφικά μέσα. Απλώς, μας δίνει τα κυνηγητά, τις ξιφομαχίες και τις υπόλοιπες εντυπωσιακές σκηνές με τρόπο αρκετά παλιομοδίτικο που μας είναι οικείος και μας αφήνει στη θέση που διαλέξαμε, εκείνη του θεατή. Εμένα, πάντως, καθόλου δε με ενόχλησε αυτό, αν κι έχει σημαντικά αρνητική επίδραση στην 3D θέαση. Βλέπετε, ο Μάρσαλ σχεδόν ακυρώνει αυτό το χαρακτηριστικό, μοιάζει να μην ξέρει πώς να το εκμεταλλευτεί και σε κάνει να θες να πετάξεις τα γυαλιά και ν' απολαύσεις τη φάση με τον συμβατικό τρόπο.

Το “Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides” είναι τελικά μια καλή κωμική περιπέτεια που ίσως ανανεώσει το ενδιαφέρον για μια σειρά που έμοιαζε να έχει ξεζουμιστεί.

Βγαίνουν ακόμη:
- Σε επανέκδοση το “The Meaning of Life (1983)” των Μόντι Πάιθον (και όχι Πάιθον-ς) και η “Νέα Βαβυλώνα (1929)” του Λεονίντ Τράουμπεργκ.