Πόσο καταπληκτικός είναι ο κορεάτικος κινηματογράφος;
Αν έπρεπε να απαντήσουμε με μια λέξη στην ερώτηση του τίτλου, αυτή θα ήταν «εντελώς». Κι έχουμε πέντε ταινίες για να το αποδείξουμε.
της Ηρώς Κουνάδη
Από τότε που ο Μπονγκ Τζουν Χο τα πήρε όλα κι έφυγε με τα αριστουργηματικά Παράσιτά του από την τελετή των Όσκαρ το 2020, όλο και περισσότερος κόσμος ανακαλύπτει την μαγεία του κορεάτικου κινηματογράφου εδώ στα καθ’ ημάς. Αν είσαι από τους τελευταίους που έχουν μείνει μακριά από την χαρά αυτής της σπουδαίας κινηματογραφικής ανακάλυψης, σου έχουμε πέντε ταινίες για να ξεκινήσεις –ή βασικά για να συνεχίσεις, θεωρούμε δεδομένο ότι τα Παράσιτα τα έχεις δει.
Silenced (Do-ga-ni) του Χουάνγκ Ντονγκ-Χιουκ (2011)
Δε σου λέει κάτι το όνομα του σκηνοθέτη; Τώρα θα σου πει: Είναι αυτός που έκανε άλλον έναν κορεάτικο χαμό το 2021, με το Παιχνίδι του Καλαμαριού. Και τώρα που σου ανοίξαμε την όρεξη, μπορούμε να σου πούμε ότι αυτό εδώ το διαμαντάκι ήταν η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του. Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, η ταινία αφηγείται την ιστορία της σεξουαλικής κακοποίησης κωφών μαθητών από μέλη του προσωπικού στο σχολείο ειδικής αγωγής όπου φοιτούν. Τη βρίσκεις στο Netflix, μαζί με δύο ακόμα από τις ταινίες του.
The Handmaiden (Ah-ga-ssi) του Παρκ Τσαν-Γουκ (2016)
Πολύ πριν τον οσκαρικό θρίαμβο του Μπονγκ Τζουν Χο, το μακρινό 2004, ο Παρκ Τσαν Γουκ σήκωνε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες με το αριστουργηματικό Old Boy του. Αν μας ρωτάς, εμείς λέμε ότι 12 χρόνια μετά, ξεπέρασε τον εαυτό του με αυτήν εδώ την ταινία, που είναι ένα πανηγύρι των αισθήσεων (ναι, όλων των αισθήσεων, το κάνει αυτό ο κινηματογράφος –σπάνια, αλλά το κάνει) και των σεναριακών ανατροπών που θα σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Τη βρίσκεις στο Cinobo. Για την υπόθεση, το τρέιλερ δεν θα σου πει και πολλά, είναι όμως κι αυτό ένα μικρό έργο τέχνης, δες:
Burning (Beoning) του Λι Τσανγκ-Ντονγκ
Βασισμένη σε ένα διήγημα του Χαρούκι Μουρακάμι, και με μια συγκεκριμένη σκηνή ανθολογίας που θα θυμάσαι για καιρό ακόμα και αν δεν είσαι απ’ αυτούς που θυμούνται συγκεκριμένες σκηνές από ταινίες, η ταινία του Λι Τσανγκ-Ντονγκ είναι στην επιφάνεια ένα ερωτικό/ ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου. Κάτω από αυτή την επιφάνεια, είναι ένας πολύ εύστοχος, στα όρια του σοκαριστικού, σχολιασμός για τις ταξικές διαφορές και την βία που γεννάνε στις σύγχρονες κοινωνίες. Τη βρίσκεις στο Cinobo.
Memories of Murder (Salinui chueok) του Μπονγκ Τζουν-Χο (2003)
Δεν θέλουμε να σε σοκάρουμε, αλλά το μεγαλείο του Μπονγκ Τζουν-Χο είχε ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας του πολλά χρόνια πριν τα Παράσιτα. Για αυτήν εδώ την ταινία, ας πούμε, είχε πάρει δικαίως στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν το βραβείο του καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη. Το Μνήμες Φόνων, όπως είναι ο ελληνικός του τίτλος, αφηγείται την αληθινή ιστορία του πρώτου κατά συρροή δολοφόνου της Κορέας που, σαν τον Zodiac, δεν πιάστηκε ποτέ. Μην ξεγελιέσαι, όμως: Πολύ περισσότερο από ένα ακόμη αστυνομικό, εδώ έχουμε κυρίως ένα δριμύ κατηγορώ για τους πολιτικούς λόγους που σε κάποιες χώρες η αστυνομία αδυνατεί να προστατέψει τους πολίτες της. Και αν αυτό το τελευταίο σου θυμίζει κάτι, μέσα είσαι. Τη βρίσκεις στο Cinobo, μαζί με τρεις ακόμα ταινίες του Μπονγκ Τζουν-Χο –των Παρασίτων περιλαμβανομένων, εννοείται.
The Net (Geumul) του Κιμ Κι-Ντουκ (2016)
Γνωστή στα ελληνικά και ως Το Δίχτυ, η ταινία του σκηνοθέτη που αγαπήθηκε πολύ και στην Ελλάδα κυρίως για το Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας... και άνοιξη αφηγείται την ιστορία ενός ψαρά από τη Βόρεια Κορέα που βρίσκεται κατά λάθος στα νερά των άσπονδων γειτόνων, οι οποίοι σπεύδουν να τον κατηγορήσουν φυσικά για κατασκοπεία. Κι εδώ έχουμε μια σπάνια ματιά στις σχέσεις των δύο χωρών και κυρίως των ανθρώπων τους, οι οποίες εν πολλοίς παραμένουν ένα μεγάλο αφηγηματικό ταμπού –όπως ίσως σκέφτηκες για πρώτη φορά πέρυσι, από εκείνο το κάτι που μόλις και μετά βίας ψέλλισε το Παιχνίδι του Καλαμαριού. Τη βρίσκεις στο Cinobo.
Από τότε που ο Μπονγκ Τζουν Χο τα πήρε όλα κι έφυγε με τα αριστουργηματικά Παράσιτά του από την τελετή των Όσκαρ το 2020, όλο και περισσότερος κόσμος ανακαλύπτει την μαγεία του κορεάτικου κινηματογράφου εδώ στα καθ’ ημάς. Αν είσαι από τους τελευταίους που έχουν μείνει μακριά από την χαρά αυτής της σπουδαίας κινηματογραφικής ανακάλυψης, σου έχουμε πέντε ταινίες για να ξεκινήσεις –ή βασικά για να συνεχίσεις, θεωρούμε δεδομένο ότι τα Παράσιτα τα έχεις δει.
Silenced (Do-ga-ni) του Χουάνγκ Ντονγκ-Χιουκ (2011)
Δε σου λέει κάτι το όνομα του σκηνοθέτη; Τώρα θα σου πει: Είναι αυτός που έκανε άλλον έναν κορεάτικο χαμό το 2021, με το Παιχνίδι του Καλαμαριού. Και τώρα που σου ανοίξαμε την όρεξη, μπορούμε να σου πούμε ότι αυτό εδώ το διαμαντάκι ήταν η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του. Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, η ταινία αφηγείται την ιστορία της σεξουαλικής κακοποίησης κωφών μαθητών από μέλη του προσωπικού στο σχολείο ειδικής αγωγής όπου φοιτούν. Τη βρίσκεις στο Netflix, μαζί με δύο ακόμα από τις ταινίες του.
The Handmaiden (Ah-ga-ssi) του Παρκ Τσαν-Γουκ (2016)
Πολύ πριν τον οσκαρικό θρίαμβο του Μπονγκ Τζουν Χο, το μακρινό 2004, ο Παρκ Τσαν Γουκ σήκωνε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες με το αριστουργηματικό Old Boy του. Αν μας ρωτάς, εμείς λέμε ότι 12 χρόνια μετά, ξεπέρασε τον εαυτό του με αυτήν εδώ την ταινία, που είναι ένα πανηγύρι των αισθήσεων (ναι, όλων των αισθήσεων, το κάνει αυτό ο κινηματογράφος –σπάνια, αλλά το κάνει) και των σεναριακών ανατροπών που θα σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Τη βρίσκεις στο Cinobo. Για την υπόθεση, το τρέιλερ δεν θα σου πει και πολλά, είναι όμως κι αυτό ένα μικρό έργο τέχνης, δες:
Burning (Beoning) του Λι Τσανγκ-Ντονγκ
Βασισμένη σε ένα διήγημα του Χαρούκι Μουρακάμι, και με μια συγκεκριμένη σκηνή ανθολογίας που θα θυμάσαι για καιρό ακόμα και αν δεν είσαι απ’ αυτούς που θυμούνται συγκεκριμένες σκηνές από ταινίες, η ταινία του Λι Τσανγκ-Ντονγκ είναι στην επιφάνεια ένα ερωτικό/ ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου. Κάτω από αυτή την επιφάνεια, είναι ένας πολύ εύστοχος, στα όρια του σοκαριστικού, σχολιασμός για τις ταξικές διαφορές και την βία που γεννάνε στις σύγχρονες κοινωνίες. Τη βρίσκεις στο Cinobo.
Memories of Murder (Salinui chueok) του Μπονγκ Τζουν-Χο (2003)
Δεν θέλουμε να σε σοκάρουμε, αλλά το μεγαλείο του Μπονγκ Τζουν-Χο είχε ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας του πολλά χρόνια πριν τα Παράσιτα. Για αυτήν εδώ την ταινία, ας πούμε, είχε πάρει δικαίως στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν το βραβείο του καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη. Το Μνήμες Φόνων, όπως είναι ο ελληνικός του τίτλος, αφηγείται την αληθινή ιστορία του πρώτου κατά συρροή δολοφόνου της Κορέας που, σαν τον Zodiac, δεν πιάστηκε ποτέ. Μην ξεγελιέσαι, όμως: Πολύ περισσότερο από ένα ακόμη αστυνομικό, εδώ έχουμε κυρίως ένα δριμύ κατηγορώ για τους πολιτικούς λόγους που σε κάποιες χώρες η αστυνομία αδυνατεί να προστατέψει τους πολίτες της. Και αν αυτό το τελευταίο σου θυμίζει κάτι, μέσα είσαι. Τη βρίσκεις στο Cinobo, μαζί με τρεις ακόμα ταινίες του Μπονγκ Τζουν-Χο –των Παρασίτων περιλαμβανομένων, εννοείται.
The Net (Geumul) του Κιμ Κι-Ντουκ (2016)
Γνωστή στα ελληνικά και ως Το Δίχτυ, η ταινία του σκηνοθέτη που αγαπήθηκε πολύ και στην Ελλάδα κυρίως για το Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας... και άνοιξη αφηγείται την ιστορία ενός ψαρά από τη Βόρεια Κορέα που βρίσκεται κατά λάθος στα νερά των άσπονδων γειτόνων, οι οποίοι σπεύδουν να τον κατηγορήσουν φυσικά για κατασκοπεία. Κι εδώ έχουμε μια σπάνια ματιά στις σχέσεις των δύο χωρών και κυρίως των ανθρώπων τους, οι οποίες εν πολλοίς παραμένουν ένα μεγάλο αφηγηματικό ταμπού –όπως ίσως σκέφτηκες για πρώτη φορά πέρυσι, από εκείνο το κάτι που μόλις και μετά βίας ψέλλισε το Παιχνίδι του Καλαμαριού. Τη βρίσκεις στο Cinobo.
