Εσύ πας συνοικιακό σινεμά ή multiplex;
Πέντε λόγοι να αγαπάς λίγο περισσότερο τα συνοικιακά τα σινεμά… και άλλοι τόσοι για τα multiplex. Και στο τέλος μια ψηφοφορία, για να μας πεις κι εσύ.
της Ηρώς Κουνάδη
Έχετε και στις δικές σας παρέες εκείνο τον παράξενο, που κάθε φορά πριν κλείσετε εισιτήρια για την νέα ταινία του Τζέιμς Μποντ/ του Ντενί Βιλνέβ σπεύδει να θέσει βέτο ότι «δεν πάει σε multiplex» ή το ανάποδο, «δεν πάει σε συνοικιακά, έχουν χάλια ήχο»; Με βάση την ελάχιστα αξιόπιστη προσωπική μας στατιστική, κάθε παρέα έχει από έναν. Και κάθε ένας έχει τους λόγους του. Όλους αυτούς τους λόγους σου συγκεντρώσαμε εδώ, για να σε βάλουμε κι εσένα να διαλέξεις στρατόπεδο, και να μας πεις στην ψηφοφορία στο τέλος του κειμένου τι από τα δύο προτιμάς.
Στα σινεμαδάκια της γειτονιάς γιατί…
- Είναι οικεία, είναι νοσταλγικά, είναι ίδια κι απαράλλαχτα όπως ήταν στα παιδικά μας χρόνια, τότε που μας πήγαιναν οι γονείς να δούμε Jurassic Park (τους νεότερους) ή Indiana Jones (τους γηραιότερους). Και με τις παιδικές αναμνήσεις δεν τα βάζει κανείς και τίποτα.
- Το σινεμά είναι σινεμά. Αυτόνομο κι αυθύπαρκτο. Το να το βάζεις μέσα σε έναν χώρο που έχει κι άλλα σινεμά, και fast food, και ηλεκτρονικά παιχνίδια και –θου κύριε− μαγαζιά με ρούχα, είναι μια πράξη καπιταλιστικής ιεροσυλίας.
- Παίζουν τα multiplex ανεξάρτητο ευρωπαϊκό κινηματογράφο; Θα σου πούμε εμείς: Δεν παίζουν.
- Τα multiplex, όπως και τα εμπορικά κέντρα εν γένει, κάνουν κάποιους εξ ημών να αισθάνονται αποκομμένοι από τον αστικό ιστό. Μοιάζουν σαν φούσκες που επιπλέουν σε ένα δικό τους, αυτόνομο σύμπαν, μακριά από εκεί που συμβαίνει η υπόλοιπη ζωή. Σε μια πόλη σαν την Αθήνα, αυτή η αίσθηση είναι οριακά απόκοσμη.
- Σε αρκετές περιπτώσεις, πληρώνοντας εισιτήριο σε ένα συνοικιακό σινεμά στηρίζεις έναν ή περισσότερους ανεξάρτητους επιχειρηματίες, και όχι μια πολυεθνική.
Στα multiplex γιατί…
- Έχουν καλύτερο ήχο. Σίγουρα, τα συνοικιακά σινεμά έχουν βελτιωθεί δραστικά την τελευταία δεκαετία στον τομέα αυτό. Αλλά Dolby Atmos δεν είναι.
- Κάποιοι βαριόμαστε το πάρκαρε/ ξεπάρκαρε, τραβήξου αλλού πριν για φαγητό κι αλλού μετά για ποτό. Όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα, και με υπόγειο πάρκινγκ –εξαιρετικά βολικό αν ας πούμε βρέχει, ή αν έχεις μαζί σου πιτσιρίκια.
- Έχουν προβολές όλη μέρα. Ναι, γουστάρω να δω Dune στις 16.00 Κυριακή μεσημέρι, γιατί να περιμένω να σκοτεινιάσει, κύριος;
- Δεν θεωρούν όλοι το σινεμά ιερό χώρο, δεν είναι εκκλησία. Μια χαρά ψηνόμαστε κάποιοι να χαζέψουμε βιτρίνες, να πάμε κανονικά για ψώνια, να φάμε κάτι και μετά να μπούμε στη διπλανή πόρτα και να δούμε μια ταινία.
- Σχεδόν σε κανένα συνοικιακό σινεμά δεν έχεις τη δυνατότητα να διαλέξεις από πριν τις θέσεις σου όταν κλείνεις ηλεκτρονικά εισιτήρια.
Έχετε και στις δικές σας παρέες εκείνο τον παράξενο, που κάθε φορά πριν κλείσετε εισιτήρια για την νέα ταινία του Τζέιμς Μποντ/ του Ντενί Βιλνέβ σπεύδει να θέσει βέτο ότι «δεν πάει σε multiplex» ή το ανάποδο, «δεν πάει σε συνοικιακά, έχουν χάλια ήχο»; Με βάση την ελάχιστα αξιόπιστη προσωπική μας στατιστική, κάθε παρέα έχει από έναν. Και κάθε ένας έχει τους λόγους του. Όλους αυτούς τους λόγους σου συγκεντρώσαμε εδώ, για να σε βάλουμε κι εσένα να διαλέξεις στρατόπεδο, και να μας πεις στην ψηφοφορία στο τέλος του κειμένου τι από τα δύο προτιμάς.
Στα σινεμαδάκια της γειτονιάς γιατί…
- Είναι οικεία, είναι νοσταλγικά, είναι ίδια κι απαράλλαχτα όπως ήταν στα παιδικά μας χρόνια, τότε που μας πήγαιναν οι γονείς να δούμε Jurassic Park (τους νεότερους) ή Indiana Jones (τους γηραιότερους). Και με τις παιδικές αναμνήσεις δεν τα βάζει κανείς και τίποτα.
- Το σινεμά είναι σινεμά. Αυτόνομο κι αυθύπαρκτο. Το να το βάζεις μέσα σε έναν χώρο που έχει κι άλλα σινεμά, και fast food, και ηλεκτρονικά παιχνίδια και –θου κύριε− μαγαζιά με ρούχα, είναι μια πράξη καπιταλιστικής ιεροσυλίας.
- Παίζουν τα multiplex ανεξάρτητο ευρωπαϊκό κινηματογράφο; Θα σου πούμε εμείς: Δεν παίζουν.
- Τα multiplex, όπως και τα εμπορικά κέντρα εν γένει, κάνουν κάποιους εξ ημών να αισθάνονται αποκομμένοι από τον αστικό ιστό. Μοιάζουν σαν φούσκες που επιπλέουν σε ένα δικό τους, αυτόνομο σύμπαν, μακριά από εκεί που συμβαίνει η υπόλοιπη ζωή. Σε μια πόλη σαν την Αθήνα, αυτή η αίσθηση είναι οριακά απόκοσμη.
- Σε αρκετές περιπτώσεις, πληρώνοντας εισιτήριο σε ένα συνοικιακό σινεμά στηρίζεις έναν ή περισσότερους ανεξάρτητους επιχειρηματίες, και όχι μια πολυεθνική.
Στα multiplex γιατί…
- Έχουν καλύτερο ήχο. Σίγουρα, τα συνοικιακά σινεμά έχουν βελτιωθεί δραστικά την τελευταία δεκαετία στον τομέα αυτό. Αλλά Dolby Atmos δεν είναι.
- Κάποιοι βαριόμαστε το πάρκαρε/ ξεπάρκαρε, τραβήξου αλλού πριν για φαγητό κι αλλού μετά για ποτό. Όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα, και με υπόγειο πάρκινγκ –εξαιρετικά βολικό αν ας πούμε βρέχει, ή αν έχεις μαζί σου πιτσιρίκια.
- Έχουν προβολές όλη μέρα. Ναι, γουστάρω να δω Dune στις 16.00 Κυριακή μεσημέρι, γιατί να περιμένω να σκοτεινιάσει, κύριος;
- Δεν θεωρούν όλοι το σινεμά ιερό χώρο, δεν είναι εκκλησία. Μια χαρά ψηνόμαστε κάποιοι να χαζέψουμε βιτρίνες, να πάμε κανονικά για ψώνια, να φάμε κάτι και μετά να μπούμε στη διπλανή πόρτα και να δούμε μια ταινία.
- Σχεδόν σε κανένα συνοικιακό σινεμά δεν έχεις τη δυνατότητα να διαλέξεις από πριν τις θέσεις σου όταν κλείνεις ηλεκτρονικά εισιτήρια.
Δημιουργός Δημοσκόπησης - παρέχεται από Riddle
