Αυτό το Όσκαρ ποιος θα το πάρει;

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Έφτασε και πάλι η μαγική ώρα των Όσκαρς, η μέρα του κόκκινου χαλιού και των ευτυχισμένων σελέμπριτιζ, η νύχτα που οι καλύτεροι χειροκροτούν τους πιο καλύτερους, η μοναδική περίπτωση που ο Μπίλι Κρίσταλ μπορεί να βάλει ένα κιλό μέικ-απ και να επιστρέψει ως σωτήρας στη θέση του Έντι Μέρφι.

Βλέπετε, η παιγνιώδης διάθεση του πρώην-σκηνοθέτη του φετινού σόου, Μπρετ Ράτνερ (χαλάρωσε υπερβολικά κι είπε ότι οι πρόβες είναι για “ντιντήδες”), τον έθεσε εκτός, κάτι που έκανε τον πρώην-παρουσιαστή Έντι Μέρφι να παραιτηθεί μιας και τα στάνταρ με τα οποία διαλέγει συνεργάτες είναι εξαιρετικά υψηλά και δε χωρούν συμβιβασμούς. Ας είναι, σ' ένα πανηγύρι όπου το “Bridesmaids” προτείνεται για καλύτερο “πρωτότυπο” σενάριο μπορούμε υποθέτω να δεχτούμε να απολύεται ο σκηνοθέτης για λόγους πολιτικής ορθότητας... Όπως και να μένει εντελώς έξω από κάθε κατηγορία το “Take Shelter” του Τζεφ Νίκολς.

Απ' τις εννέα φετινές υποψήφιες για Όσκαρ καλύτερης ταινίας, ξεχωρίζουν σίγουρα το “Hugo” του Μάρτιν Σκορτσέζε και το “War Horse” του Στίβεν Σπίλμπεργκ, δύο ταινίες οικογενειακές και εξαιρετικά καλοφτιαγμένες που σε άλλες εποχές δε θα είχαν αντίπαλο. Τώρα, θα κονταροχτυπηθούν πιθανότατα με το αδικαιολόγητο “Tree Of Life” του Τέρενς Μάλικ, το άνευ έμπνευσης “The Artist” του Μισέλ Χαζαναβισιούς και το μονοδιάστατο “Extremely Loud & Incredibly Close” του Στίβεν Ντάλντρι. Λιγότερη τύχη θα έδινα στις πολύ καλές, αλλά θεματικά ιδιόμορφες δουλειές των Αλεξάντερ Πέιν (The Descendants) και Μπένετ Μίλερ (Moneyball) ή ακόμα και στο καλό, παλιομοδίτικο αντιρατσιστικό δράμα “The Help” του Τέιτ Τέιλορ. Όσο για το “Midnight in Paris”, απλώς συμπληρώνει την εννιάδα.

Γιατί όμως δεν είναι δέκα οι υποψήφιες φέτος; Ίσως για να μείνει έξω η καλύτερη και πιο επίκαιρη αγγλόφωνη ταινία της χρονιάς, το “Take Shelter” του Τζεφ Νίκολς ώστε να μη διαλύσει κάθε πιθανό σασπένς σ' αυτή τη νύχτα των αστέρων.



Περνώντας στα βραβεία των ηθοποιών, βλέπει κανείς ότι η μάχη είναι είτε εξαιρετικά αμφίρροπη, όπως συμβαίνει και στις δύο κατηγορίες των αντρών (απόντος και του καλύτερου όλων Μάικλ Σάνον, πρωταγωνιστή στο “Take Shelter” του Τζεφ Νίκολς), είτε εντελώς μονόπαντη, όπως συμβαίνει και στις δύο κατηγορίες των γυναικών.

Κατά τη γνώμη μου, η Βαιόλα Ντέιβις (The Help) ερμηνεύει υπέροχα και φέρνει πολύ κοντά μας έναν αληθοφανή χαρακτήρα με ένα τεράστιο φορτίο στις πλάτες, αντίθετα με τις αβανταδόρικες μιμήσεις ή τις ερμηνευτικές ακροβασίες των υπόλοιπων υποψηφίων. Το ίδιο ισχύει και για τις συμπρωταγωνίστριές της, Οκτάβια Σπένσερ και Τζέσικα Τσαστέιν, που θα χτυπηθούν για το αγαλματάκι του δεύτερου ρόλου με την εκπληκτική Τζάνετ Μακτίρ που επισκιάζει τη Γκλεν Κλόουζ στο “Albert Nobbs”. Στους άντρες βλέπω Μπραντ Πιτ (Moneyball) εναντίον Γκάρι Όλντμαν (Tinker Tailor Soldier Spy) και για το δεύτερο ρόλο, μάχη παππούδων μεταξύ Κρίστοφερ Πλάμερ (Beginners) και Μαξ Φον Σίντοφ (Extremely Loud & Incredibly Close).

Στη σκηνοθεσία τώρα, νομίζω ότι ο Σκορτσέζε θα επικρατήσει με το “Hugo”, εκτός κι αν έχει πραγματικά συγκινηθεί κανείς απ' τους δεινόσαυρους του Μάλικ (The Tree Of Life) και τους “δεινόσαυρους” του Χαζαναβισιούς (The Artist). Ο Γούντι Άλεν (Midnight in Paris) είναι και πάλι διακοσμητικός, ενώ ο Αλεξάντερ Πέιν (The Descendants) πολύ δύσκολα θα κλέψει το αγαλματίδιο παρά την πολύ καλή δουλειά του. Πού είναι ο Τζεφ Νίκολς και το “Take Shelter”; Ειλικρινά απορώ...



Στις ξενόγλωσσες ταινίες, αν και δεν έχω δει τις υπόλοιπες, δεσπόζει δίχως άλλο το “A Separation” του Ασγκάρ Φαράντι που, πιθανότατα, θα πάρει και το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου όπου, απόντος του “Take Shelter” του Τζεφ Νίκολς, συναντά μόνο την αντίσταση του “Margin Call”. Α ναι! Και εκείνη του “Bridesmaids”...

Στην κατηγορία του διασκευασμένου σεναρίου αντιθέτως, η κόντρα μεταξύ των πέντε υποψηφίων (The Descendants, Hugo, The Ides of March, Moneyball, Tinker Tailor Soldier Spy) είναι ίσως η πιο αμφίρροπη όλου του σόου. Όσο για τη μουσική επένδυση, παραδέχομαι ότι το “The Artist” (σώζεται ουσιαστικά απ' τη μουσική του Λουντοβίκ Μπουρς) είναι το φαβορί, αν και η ατμόσφαιρα του “Tinker Tailor Soldier Spy” χρωστά επίσης πολλά στη δουλειά του Αλμπέρτο Ιγκλέσιας. Τέλος, για την καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων ποντάρω στο “Rango” με κλειστά μάτια.

Εντάξει, το “Bridesmaids” δεν ήταν καθόλου κακό, όμως ο λόγος που μια χονδροειδής κωμωδία προτείνεται για βραβείο πρωτότυπου σεναρίου και δεύτερου γυναικείου ρόλου (η πληθωρική κωμικός Μελίσα Μακάρθι) είναι τόσο απροκάλυπτα σεξιστικός και συγκαταβατικός (γράφτηκε από γυναίκες και πρωταγωνιστούν γυναίκες που κάνουν χοντράδες όπως κάνουν συνήθως οι άντρες) που οποιοσδήποτε κι αν ήταν ο σκοπός του εγχειρήματος υπονομεύεται αυτομάτως και ανεπανόρθωτα. Μπράβο Ακάντεμι! Έδωσες ακόμη ένα ηχηρό χτύπημα στις προκαταλήψεις και στις διακρίσεις απανταχού.

Άντε λοιπόν, και με τη νίκη οι στοιχηματάκηδες.