Οι αμόρφωτοι παίζουν ξύλο σε παιδικό αγώνα
Κάτι κάφροι μπαμπάδες δίνουν το παράδειγμα. Το παράδειγμα του τι ζώον γίνεσαι όταν δεν έχεις παιδεία και κουλτούρα άθλησης.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Το περασμένο Σαββατοκύριακο στον Βόλο διεξήχθη ο τελικός του πανελληνίου πρωταθλήματος μπάσκετ των κορασίδων. Κατά την απονομή των μεταλλίων μπαμπάδες των κοριτσιών έκριναν ότι ο καλύτερος τρόπος για να γιορτάσουν τη λήξη του πρωταθλήματος είναι να παίξουν ένα καλό, αντρίκειο ξύλο. Και στις κερκίδες έγινε ο χαμός.
Τα πιτσιρίκια κοίταζαν τρομαγμένα αρχικά και μετά κλαίγοντας τον καυγά, ενώ διάφορα από αυτά προσπαθούσαν συχνά- πυκνά να απεμπλέξουν τον γονιό τους από την κλωτσοπατινάδα. Τι ωραίο παράδειγμα πήραν αυτά τα παιδιά! Κατάλαβαν την ουσία του αθλητισμού στην Ελλάδα στην πιο αυθεντική μορφή του. Χωρίς παράγοντες και επαγγελματικά συμβόλαια. Μόνο βία για τη βία. Έτσι, για να ξαλαφρώσουμε εμείς οι οπαδοί. Για να το βγάλουμε από μέσα μας βρε αδελφέ!
Πίσω από την κοινωνική σαπίλα που δείχνουν τέτοιες συμπεριφορές βρίσκεται η έλλειψη κουλτούρας άθλησης που έχουμε ως λαός. Η παρακολούθηση των σόου του επαγγελματικού αθλητισμού, όπου η ήττα σημαίνει απώλεια κέρδους και λαϊκής αποδοχής, δεν βοηθά. Προσεγγίζουμε τον αθλητισμό σαν ένα στίβο όπου θα κριθεί το αν είμαστε ή όχι καλύτεροι από τον απέναντι, από το αν θα μπορούμε να του φωνάξουμε στη μούρη ότι τον ρουμπώσαμε. Η λογική του «εγώ αγωνίζομαι/ αθλούμαι για την “πρωτιά”» δείχνει ένδεια παιδείας- και όχι μόνο της αθλητικής.
Το συσχετίζω με το θέμα της αριστείας για το οποίο έχει άδικα επικριθεί ένας γενικά μέτριος υπουργός Παιδείας, ο Αλέξης Μπαλτάς. Η αριστεία όντως δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός για ένα μαθητή, όπως δεν μπορεί να είναι και για έναν αθλητή. Ο σκοπός του πρέπει να είναι η πορεία, το καβαφικό «ταξίδι» αν θέλετε. Και επειδή είναι εύκολο οι πιο άγουροι να πάνε για το «καρότο» χρειάζεται να υπάρχει ένα σύστημα που θα τους αποθαρρύνει από το να κυνηγούν σώνει και καλά την πρώτη θέση .Γιατί η παιδεία- και εδώ συμπεριλαμβάνω και τον αθλητισμό- δεν είναι ο προθάλαμος της επαγγελματικής σταδιοδρομίας. Είναι κάτι πιο δομικό: Σε συγκροτεί σαν άνθρωπο και σου δίνει ηθική ακεραιότητα, ακόμη και αν τελικά επιλέξεις να ζεις άστεγος και φιλοσοφών, σαν ένας σύγχρονος Διογένης.
Αυτοί οι μπαμπάδες- και άλλοι, καθώς το φαινόμενο δεν είναι σπάνιο σε παιδικούς αγώνες, λένε καθηγητές γυμνασίων και λυκείων- έχουν έλλειμμα παιδείας. Ίσως γιατί κάποιος τους έμαθε ότι πρέπει να είναι «νικητές», αλλιώς…
Ο ερασιτεχνικός και ο σχολικός αθλητισμός πρέπει να στηριχθούν και ο κόσμος να αποθαρρύνεται από τον επαγγελματικό αθλητισμό των σώου και των ηθικών εκπτώσεων εν ονόματι της νίκης. Γήπεδα σε κάθε γειτονιά. Είναι τόσο ικανά να αλλάξουν την κοινωνία, όσο και οι βιβλιοθήκες.
Τα πιτσιρίκια κοίταζαν τρομαγμένα αρχικά και μετά κλαίγοντας τον καυγά, ενώ διάφορα από αυτά προσπαθούσαν συχνά- πυκνά να απεμπλέξουν τον γονιό τους από την κλωτσοπατινάδα. Τι ωραίο παράδειγμα πήραν αυτά τα παιδιά! Κατάλαβαν την ουσία του αθλητισμού στην Ελλάδα στην πιο αυθεντική μορφή του. Χωρίς παράγοντες και επαγγελματικά συμβόλαια. Μόνο βία για τη βία. Έτσι, για να ξαλαφρώσουμε εμείς οι οπαδοί. Για να το βγάλουμε από μέσα μας βρε αδελφέ!
Πίσω από την κοινωνική σαπίλα που δείχνουν τέτοιες συμπεριφορές βρίσκεται η έλλειψη κουλτούρας άθλησης που έχουμε ως λαός. Η παρακολούθηση των σόου του επαγγελματικού αθλητισμού, όπου η ήττα σημαίνει απώλεια κέρδους και λαϊκής αποδοχής, δεν βοηθά. Προσεγγίζουμε τον αθλητισμό σαν ένα στίβο όπου θα κριθεί το αν είμαστε ή όχι καλύτεροι από τον απέναντι, από το αν θα μπορούμε να του φωνάξουμε στη μούρη ότι τον ρουμπώσαμε. Η λογική του «εγώ αγωνίζομαι/ αθλούμαι για την “πρωτιά”» δείχνει ένδεια παιδείας- και όχι μόνο της αθλητικής.
Το συσχετίζω με το θέμα της αριστείας για το οποίο έχει άδικα επικριθεί ένας γενικά μέτριος υπουργός Παιδείας, ο Αλέξης Μπαλτάς. Η αριστεία όντως δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός για ένα μαθητή, όπως δεν μπορεί να είναι και για έναν αθλητή. Ο σκοπός του πρέπει να είναι η πορεία, το καβαφικό «ταξίδι» αν θέλετε. Και επειδή είναι εύκολο οι πιο άγουροι να πάνε για το «καρότο» χρειάζεται να υπάρχει ένα σύστημα που θα τους αποθαρρύνει από το να κυνηγούν σώνει και καλά την πρώτη θέση .Γιατί η παιδεία- και εδώ συμπεριλαμβάνω και τον αθλητισμό- δεν είναι ο προθάλαμος της επαγγελματικής σταδιοδρομίας. Είναι κάτι πιο δομικό: Σε συγκροτεί σαν άνθρωπο και σου δίνει ηθική ακεραιότητα, ακόμη και αν τελικά επιλέξεις να ζεις άστεγος και φιλοσοφών, σαν ένας σύγχρονος Διογένης.
Αυτοί οι μπαμπάδες- και άλλοι, καθώς το φαινόμενο δεν είναι σπάνιο σε παιδικούς αγώνες, λένε καθηγητές γυμνασίων και λυκείων- έχουν έλλειμμα παιδείας. Ίσως γιατί κάποιος τους έμαθε ότι πρέπει να είναι «νικητές», αλλιώς…
Ο ερασιτεχνικός και ο σχολικός αθλητισμός πρέπει να στηριχθούν και ο κόσμος να αποθαρρύνεται από τον επαγγελματικό αθλητισμό των σώου και των ηθικών εκπτώσεων εν ονόματι της νίκης. Γήπεδα σε κάθε γειτονιά. Είναι τόσο ικανά να αλλάξουν την κοινωνία, όσο και οι βιβλιοθήκες.
