Αλέξης Τσίπρας: Πέρα από τις λέξεις

της Ηρώς Κουνάδη

Ήταν αρχές φθινοπώρου του όχι-τόσο-μακρινού-όσο-φαντάζει-σήμερα 2006. Στις αφίσες που είχαν πλημμυρίσει τους δρόμους της Αθήνας, επερχόμενες δημοτικές εκλογές γαρ, ένας πρωτοεμφανιζόμενος υποψήφιος δήμαρχος κρατούσε ένα χαρτόνι που έγραφε το όνομά του –ή ένα κομμάτι παζλ, σε κάποιες άλλες– και το σύνθημα δίπλα του έλεγε «Μπαίνουμε στο παιχνίδι». Στις καφετέριες γύρω από τις σχολές ήταν που άκουγες κυρίως κόσμο να μιλάει γι’ αυτόν. «Καλά, πόσων χρονών είναι; Μοιάζει εικοσιπεντάρης». Ήταν τριανταδύο, για την ακρίβεια. «Λένε πως συμμετείχε στις καταλήψεις του ‘91». «Εγώ λέω να το ψηφίσω, είναι και ομορφούλι».

Το βράδυ της 15ης Οκτωβρίου του 2006 ήταν το αγαπημένο θέμα των τηλεοπτικών πάνελ, αυτός και το ποσοστό του, που ξεπέρασε το 10%. Κάτι λιγότερο από έξι χρόνια αργότερα, είναι το αγαπημένο θέμα των μέσων μαζικής ενημέρωσης της Ευρώπης. “Greece’s radical new leader” ξεκινά ο τίτλος του Independent που κάνει τον γύρο του κόσμου σε ελάχιστες ώρες, μέσα από τα social networks. Αν όντως γίνει ο «νέος αρχηγός της Ελλάδας», πράγμα που δεν φαίνεται καθόλου απίθανο αν τελικά διενεργηθούν επαναληπτικές εκλογές, θα είναι ο νεότερος αρχηγός ευρωπαϊκού κράτους –αυτή τη στιγμή, την θέση κατέχει ο γεννημένος το 1971 Πρωθυπουργός της Λετονίας, Valdis Dombrovskis.

Τα πρώτα πολιτικά βήματα

Γεννημένος στις 28 Ιουλίου του 1974, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο πρώτος πολιτικός αρχηγός που γεννήθηκε μετά την μεταπολίτευση – τέσσερις μόλις ημέρες μετά την πτώση της χούντας. «Οργανώθηκε στην αριστερά στα μαθητικά του χρόνια από τις γραμμές της ενιαίας τότε ΚΝΕ» διαβάζουμε στο βιογραφικό που είναι αναρτημένο στο site του Συνασπισμού. Συμμετείχε στις μαθητικές κινητοποιήσεις ενάντια στο πολυνομοσχέδιο Κοντογιαννόπουλου το 1990-91, γεγονός που έδωσε τροφή αργότερα στον Άδωνι Γεωργιάδη του ΛΑΟΣ (τον οποίο πιθανώς θα έβρισκαν σύμφωνο τα μέτρα του πειθαρχικού ελέγχου της εξωσχολικής (!) ζωής και της ενιαίας ενδυμασίας των μαθητών που προέβλεπε το νομοσχέδιο) να σχολιάσει ότι του προκαλεί τρόμο η σκέψη πως θα μπορούσε κάποτε να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες ο «καταληψίας Τσίπρας» (sic).

Εν συνεχεία σπούδασε στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, και ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Πολεοδομία και την Χωροταξία. Συμμετείχε ενεργά σε διάφορες φοιτητικές οργανώσεις της αριστεράς, ενώ το 1999 εξελέγη Γραμματέας του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας ΣΥΝ, θέση που διατήρησε έως το 2003. Σε ηλικία 30 ετών, τον Δεκέμβριο του 2004, εξελέγη μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του Συνασπισμού, με το 42% των ψήφων, πέμπτος ανάμεσα στους υποψηφίους.

Στο μεταξύ, συζούσε με την Μπέτυ Μπαζιάνα, την “high school sweetheart” του, όπως θα το έθεταν ενθουσιασμένοι οι ψηφοφόροι του, αν ήταν Αμερικάνος. Οι δυο τους γνωρίστηκαν στο Πολυκλαδικό Λύκειο Αμπελοκήπων, έχουν υπογράψει Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης –καθότι αμφότεροι δηλώνουν κατά του θεσμού του γάμου– και σήμερα περιμένουν τον δεύτερο γιο τους.



Ο Συνασπισμός, ο ΣΥΡΙΖΑ και… οι εχθροί

Στις 10 Φεβρουαρίου του 2008, διαδέχθηκε τον Αλέκο Αλαβάνο, που αποσύρθηκε για αδιευκρίνιστους (;) λόγους από την ηγεσία του Συνασπισμού, και ως εκ τούτου του ΣΥΡΙΖΑ –της συμμαχίας αριστερών κομμάτων και οργανώσεων, της οποίας μεγαλύτερο κόμμα αποτελεί ο Συνασπισμός της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας, όπως είναι η πλήρης ονομασία του. Συνυποψήφιός του για την θέση του αρχηγού του κόμματος ήταν ο Φώτης Κουβέλης, ο οποίος έλαβε 342 ψήφους, έναντι των 840 του Τσίπρα.

Ο δρόμος από την θέση του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι εκείνη του δεύτερου –με μικρή διαφορά– κόμματος των βουλευτικών εκλογών της 6ης Μαΐου 2012 ήταν στρωμένος με παροιμιώδεις αψιμαχίες, πολιτικές διαφωνίες και κατηγορίες… απείρου κάλλους. Πρωτεργάτης των τελευταίων ήταν ο Αντιπρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Θεόδωρος Πάγκαλος, που δυστυχώς θα μείνει στην Ιστορία για το «μαζί τα φάγαμε» και όχι για ατάκες όπως το «βγάλτε επιτέλους τα σορτσάκια», που είχε απευθύνει στους Τσίπρα και Αλαβάνο, το «ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του είναι για πάντα καταδικασμένοι σε ποσοστά της τάξεως του 3%» ή το μνημειώδες «ο Τσίπρας υποκινεί τη δολοφονία μου».

Πολιτικά διαφώνησε και με τον Αλέκο Αλαβάνο, ο οποίος είδε τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ να κατακρημνίζονται στις εκλογές του 2009 μετά τις κατηγορίες που εξαπολύθηκαν εναντίον του για υποκίνηση των επεισοδίων στο κέντρο της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 2008, μετά την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, και κατηγόρησε τον Τσίπρα για το χαμηλό ποσοστό του 4,6%. Ήρθε, επίσης, σε ρήξη και με άλλα στελέχη της κοινοβουλευτικής ομάδας, μεταξύ των οποίων ο Φώτης Κουβέλης, ο οποίος αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο του 2010, μαζί με τον Θανάση Λεβέντη, τον Γρηγόρη Ψαριανό και τον Νίκο Τσούκαλη, για να ιδρύσει, λίγες μέρες αργότερα, την Δημοκρατική Αριστερά. Ο Λεωνίδας Κύρκος δήλωσε επίσης, με επιστολή του, την στήριξή του στο νέο κόμμα.

Αρκετοί πολιτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι η εκτόξευση της δημοφιλίας του στη μεταμνημονιακή εποχή, οφείλεται μεταξύ άλλων και στις τραγελαφικές κατηγορίες των δύο μεγάλων κομμάτων και του ΛΑΟΣ για υποκίνηση κάθε ανεξαιρέτως κρούσματος αποδοκιμασίας, γιαουρτώματος και επεισοδίου σε πορεία –με αποκορύφωμα, φυσικά, την προαναφερθείσα «δολοφονία του Πάγκαλου».

Η εντύπωση ότι το ΠΑΣΟΚ –που ευθυνόταν στη συνείδηση του κόσμου κατά μεγαλύτερο ποσοστό για την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η Ελλάδα τους τελευταίους μήνες πριν τις εκλογές– φοβόταν περισσότερο απ’ όλους τον ΣΥΡΙΖΑ δεν άργησε να σχηματιστεί. Αυτό, σε συνδυασμό με τις πρωτάκουστες προεκλογικές δηλώσεις Τσίπρα περί συγκρότησης αριστερής κυβέρνησης εκτίναξαν τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στο πρωτοφανές 16,78% και στους πηχιαίους τίτλους ξένων εφημερίδων που μιλούν για τον «νέο ηγέτη της Ελλάδας». Αν θα επαληθευτούν, μένει λίγος χρόνος για να το δούμε.