Τι κάνω λάθος με τα resolutions μου;

Κάπου ανάμεσα στο πρώτο καφεδάκι της χρονιάς και στο «φέτος θα είναι αλλιώς», γεννιούνται τα resolutions. Θα γυμναστώ, θα τρώω καλύτερα, θα δουλεύω λιγότερο, θα κοιμάμαι περισσότερο, θα είμαι πιο ήρεμος/η. Και μετά έρχεται η ζωή: δουλειά, υποχρεώσεις, κούραση, λίγο Netflix παραπάνω, ένα delivery παραπάνω… και ξαφνικά τα resolutions μοιάζουν με εκείνες τις λίστες που ξεχνάς στο συρτάρι. Αν σου συμβαίνει κάθε χρόνο, το πρόβλημα δεν είσαι εσύ. Είναι ο τρόπος που τα φτιάχνουμε.

Θέτεις ευχές αντί για στόχους

Το «θέλω να είμαι πιο υγιής» δεν είναι στόχος, είναι ευχή. Το ίδιο και το «να έχω λιγότερο άγχος» ή «να διαβάζω περισσότερο». Ο εγκέφαλος δεν ξέρει τι να κάνει με αυτά, γιατί δεν έχουν συγκεκριμένο νόημα.

Ένας στόχος πρέπει να απαντά στο πότε, πόσο και πώς. Όχι «θα τρώω καλύτερα», αλλά «τρεις φορές την εβδομάδα θα μαγειρεύω στο σπίτι». Όχι «θα διαβάζω περισσότερο», αλλά «δέκα λεπτά πριν τον ύπνο, πέντε σελίδες βιβλίο αντί για κινητό». Όσο πιο ασαφές το resolution, τόσο πιο εύκολα εγκαταλείπεται.

Ξεκινάς από το 100 αντί από το 5

Κλασικό λάθος: τη Δευτέρα γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Από μηδέν άσκηση πας σε πέντε προπονήσεις την εβδομάδα. Από χάος στο πρόγραμμα πας σε τέλειο ημερήσιο πλάνο. Από νυχτοπούλι σε άνθρωπο που ξυπνά στις 6 το πρωί.

Το σώμα και το μυαλό αντιστέκονται στις απότομες αλλαγές. Όχι από τεμπελιά, αλλά για αυτοπροστασία. Οι συνήθειες χτίζονται σε μικρά, σχεδόν αστεία βήματα. Αν αυτό που γράφεις για στόχο σου φαίνεται λίγο, τότε είναι ακριβώς όσο πρέπει.

Μπερδεύεις την έμπνευση με τη συνέπεια

Ο ενθουσιασμός είναι αυτός που σε κάνει να γράφεις τη λίστα. Η συνέπεια είναι αυτή που τη διατηρεί ζωντανή και τον Μάρτιο. Αυτά τα δύο δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους.

Αν περιμένεις να έχεις όρεξη για να κάνεις αυτό που έχεις αποφασίσει, θα περιμένεις για καιρό. Οι συνήθειες δουλεύουν ανάποδα: πρώτα κάνεις, μετά –κάποιες φορές– έρχεται και η διάθεση. Όχι πάντα, αλλά τουλάχιστον αρκετά συχνά.

Βάζεις στόχους για να «διορθώσεις» τον εαυτό σου

Πολλά resolutions ξεκινούν από αυστηρή αυτοκριτική: «είμαι ανοργάνωτος», «είμαι τεμπέλης», «δεν προσέχω τον εαυτό μου». Όταν ο στόχος κουβαλά από κάτω ντροπή, γίνεται βαρύς. Και οι βαριοί στόχοι δεν αντέχουν.

Δοκίμασε να αλλάξεις οπτική: όχι «πρέπει να γίνω καλύτερος», αλλά «τι θα μου έκανε τη ζωή λίγο πιο εύκολη;». Οι στόχοι που σε φροντίζουν αντί να σε τιμωρούν έχουν πολύ μεγαλύτερη διάρκεια.

Δεν αφήνεις χώρο για την πραγματική ζωή

Αρρώστησες, ξενύχτησες, είχες μια δύσκολη εβδομάδα. Κι αντί να προσαρμόσεις τον στόχο, τον πετάς ολόκληρο. Το «αφού το πράγμα στράβωσε, τα παρατάω μέχρι του χρόνου» είναι ο βασιλιάς της εγκατάλειψης.

Οι στόχοι που αντέχουν είναι ευέλικτοι. Δεν ακυρώνονται με μία στραβή. Συνεχίζονται από εκεί που βρίσκεσαι, όχι από εκεί που θα ήθελες ιδανικά να είσαι.

Προσπαθείς να τα αλλάξεις όλα μαζί

Γυμναστική, διατροφή, ύπνος, οργάνωση, ηρεμία, όλα ταυτόχρονα. Δεν αποτυγχάνεις επειδή δεν μπορείς, αλλά επειδή ζητάς από τον εαυτό σου πάρα πολλά την ίδια στιγμή.

Ένας στόχος τη φορά. Όχι γιατί οι υπόλοιποι δεν είναι σημαντικοί, αλλά γιατί θα έρθει και η σειρά τους. Η αλλαγή δεν είναι λίστα για τσεκάρισμα.

Δεν βλέπεις την πρόοδο (οπότε θεωρείς ότι δεν υπάρχει)

Όταν δεν μετράς τίποτα, είναι εύκολο να πιστέψεις ότι δεν τα πας καλά, ακόμα κι αν στην πραγματικότητα προχωράς. Η πρόοδος δεν είναι πάντα θεαματική. Είναι όμως υπαρκτή: λίγο πιο συχνά, λίγο πιο εύκολα, με λίγη λιγότερη αντίσταση.

Δεν χρειάζεσαι εφαρμογές και πίνακες αν δεν τα θες. Αρκεί ένα απλό «το έκανα σήμερα;». Μερικές φορές αυτό φτάνει.

Πιστεύεις ότι τα resolutions είναι θέμα χαρακτήρα

«Δεν είμαι άνθρωπος των στόχων», «δεν το έχω με τη συνέπεια». Αυτές οι φράσεις λειτουργούν σαν αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Τα resolutions δεν είναι τεστ προσωπικότητας· είναι δεξιότητα που, όπως όλες οι δεξιότητες, μαθαίνεται.

Οπότε, τι να κάνεις φέτος διαφορετικά;

Λιγότερα resolutions. Πιο μικρά. Πιο ανθρώπινα. Στόχους που χωράνε και στις δύσκολες μέρες, όχι μόνο στις καλές. Και κυρίως, στόχους που δεν ξεκινούν από το «πρέπει», αλλά από το «μου αξίζει».

Γιατί οι καλές χρονιές –όπως και οι καλές συνήθειες– δεν χτίζονται με μεγάλες υποσχέσεις. Χτίζονται με μικρές, επαναλαμβανόμενες, καθημερινές επιλογές.