Αγρότη πολέμα μας πίνουμε το αίμα

Τις 20 μέρες κλείνουν στους δρόμους οι αγρότες που φαίνονται αποφασισμένοι να κάνουν Χριστούγεννα στα μπλόκα, διεκδικώντας καταβολή των οφειλόμενων από την κυβέρνηση, φθηνότερο ρεύμα για την αγροτική παραγωγή και – τέλος πάντων- έχοντας μια σειρά από οικονομικά βασικά αιτήματα.

Η πορεία των διαπραγματεύσεών τους με την Κυβέρνηση είναι αυτή που είναι και πιθανότατα θα καταλήξει με την ικανοποίηση των αγροτικών αιτημάτων- δεν είναι όμως αυτή η εικασία το πιο εντυπωσιακό σε όλο αυτό.     

Εκείνο που με εντυπωσιάζει είναι η ανοχή που φαίνεται να δείχνει η ελληνική κοινή γνώμη απέναντι στην κινητοποίηση μιας παραγωγικής ομάδας που είναι συνδεδεμένη με επιδοτήσεις, κατασπατάληση κοινοτικών πόρων και άλλες ιστορίες από τα «δικά μας» ’80s.    

Για την ακρίβεια, πρέπει να είναι η πιο καλοδεχούμενη αγροτική κινητοποίηση που θα μπορούσα να θυμηθώ, πράγμα που με ωθεί σε αναρωτήσεις. Μην είναι αλληλεγγύη αυτό που μαλακώνει την κοινή γνώμη έναντι των μπλόκων; Σε ένα βαθμό είναι. Σε έναν άλλον μοιάζει να είναι απλώς μια ευκαιρία να φάει καμιά καρπαζιά η Κυβέρνηση- κάτι που θεωρώ ότι εύχονται όλο και περισσότεροι, μεταξύ των οποίων και ορισμένοι που ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία.

Πιθανότατα αυτή η κατανόηση να σχετίζεται και με την ακρίβεια. Οι καταγγελίες για τις διαδικασίες με τις οποίες τα αγροτικά προϊόντα φεύγουν από τον παραγωγό με ευτελή αντίτιμα και καταλήγουν στη λιανική δέκα και είκοσι φορές ακριβότερα έχει φέρει πιο κοντά τον πρωτογενή τομές της οικονομίας και τους καταναλωτές.

Άλλωστε οι αγρότες έχουν τα δικά τους εμπόδια από την ακρίβεια, τα οποία προβάλλουν, και τα οποία μιλούν απευθείας στην ψυχή των καταναλωτών. Οι αγρότες έχουν πάψει να θεωρούνται από την ελληνική κοινωνία «ευνοημένοι» και αυτό φέρνει υποστήριξη στον αγώνα τους.            

Ας το πούμε καθαρά: Φαίνεται ότι τα μπλόκα ενοχλούν λιγότερο από την αίσθηση ότι όλα βαδίζουν στραβά και κανείς δεν σταματά για να το φωνάξει.

Και γι’ αυτό τα τρακτέρ στις εθνικές δεν μοιάζουν με εκβιασμό, αλλά με υπενθύμιση. Ότι κάπου ανάμεσα στα δημοσιονομικά μεγέθη, στις πράσινες μεταβάσεις και στις «αντοχές της οικονομίας», υπάρχει μια πραγματική οικονομία που ιδρώνει, παγώνει, χρεώνεται και τελικά βγαίνει στον δρόμο.

Είναι μια κάποια αντιπολίτευσις που θα έλεγε και ο αλεξανδρινός. Που αλλού να την βρούμε αν όχι στις κλαδικές κινητοποιήσεις;