Στην εποχή των φραπέδων δεν φαίνεται να ντρέπεται κανείς

Ο κ. Φραπές είναι σαν να έχει βγει από το παρελθόν της χώρας. Ένα παρελθόν που – μπορεί και λίγο άδικα και λίγο στερεοτυπικά - να έχουμε συνδέσει με τη δεκαετία του 1980 και τις ρεμούλες του εκφυλισμένου σοσιαλιστικού κράτους.

Ήταν μια εποχή που η Ελλάδα ανακάλυπτε την ευμάρεια της καθημερινότητας, και τις κοινοτικές επιδοτήσεις που κατευθύνοντας σε ανύπαρκτο παραγωγικό μοντέλο, βεβαίως-βεβαίως.

Η συμπεριφορά του εν λόγω εμπλεκόμενου στο σκάνδαλου του ΟΠΕΚΕΠΕ δείχνει το τι συμβαίνει όχι σε επίπεδο υπουργών και πρωθυπουργού, αλλά σε επίπεδο κομματικών στελεχών και ημέτερων. Ζούμε την αναβίωση του παλαιού δικομματισμού με τις πελατειακές του σχέσεις και τα κερδοφόρα «πόστα». Ποιος είπε ότι τελείωσαν αυτά; Οι δεκαετίες του χτισίματος ειδικών σχέσεων δεν εξανεμίζονται τόσο εύκολα.

Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, θα πει κάποιος. Εκείνο που εξοργίζει όμως στην περίπτωση «φραπέ» είναι ο τρόπος που κινείται ο ίδιος και η προστασία που του δίνει η κυβέρνηση ώστε να μείνει όσο πιο πολύ γίνεται δημοσίως σιωπηλός. Η άρνησή του να απαντήσει στην εξεταστική επιτροπή τείνει να γίνει μόνιμη πρακτική για όσους κατηγορούνται και έχουν σχέση με τη Νέα Δημοκρατία.

Το χειρότερο είναι ότι βλέπω να επιστρέφουμε στην απάθεια του «έτσι γίνονται αυτά» και του «και τι να κάνουμε;»- και αυτά με την κυβερνητική έγκριση, έτσι;

Σκεφτόμουν αυτές τις ημέρες, ότι αν και πολλά μπορεί να πει κανείς για τις κυβερνήσεις του Σύριζα και την προχειρότητα με την οποία χειρίστηκαν αρκετά θέματα, για τέτοιου τύπου νεοδημοκρατικο-πασοκο βρωμιές δεν έχει κανείς να τους κατηγορήσει. Και -φαντάζομαι- οι προσπάθειες των κυβερνήσεων Μητσοτάκη να βρεθεί κάτι ώστε να τους προσαφθεί θα υπήρξαν εργώδεις…  

Καλά, ας έμεναν και αυτή για δεκαετίες στην εξουσία και θα βλέπαμε πώς θα εξελίσσονταν σαν να ακούω κάποιους να λένε. Πιθανότατα ισχύει, αλλά δεν έχουμε κάτι τέτοιο μπροστά μας  τώρα.

Αυτό που έχουμε μπροστά μας τώρα είναι η ξεδιάντροπη προσπάθεια της κυβέρνησης Μητσοτάκη να βάλει όσο περισσότερα γίνεται κάτω από το χαλί. Και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να το θεωρήσουμε φυσιολογικό.