Πεντοζάλης για την Ελληνική Αστυνομία

Με τις καρπαζιές στην Κρήτη η Ελληνική Αστυνομία εμφανίζεται παραπονούμενη για… τη σκληρότητα με την οποία της φέρθηκαν οι αγρότες, οι οποίοι δεν αστειεύτηκαν και ξυλοφόρτωσαν τις δυνάμεις της τάξης που πήγαν να τους ανοίξουν τα μπλόκα.

Βέβαια η Ελληνική Αστυνομία φαίνεται να έχει άλλο ρόλο όταν έχει απέναντί της φοιτητές και μετέχοντες σε ειρηνικές πορείες, όπως αυτή του προηγούμενου Σαββάτου για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Μετά τη λήξη της πορείας και προκειμένου να μην υπάρχουν ενιαία μπλοκ ανθρώπων που μόλις είχαν λάβει μέρος σε αυτήν, η αστυνομία επιτέθηκε με δακρυγόνα και ξύλο, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αφορμή.

Σε εκείνη βέβαια την περίπτωση «η αστυνομία κάνει τη δουλειά της», όχι όπως στην Κρήτη που κάνει κάποιου άλλου τη δουλειά, ε; Ποια είναι η διαφορά; Ότι οι αγρότες είναι απελπισμένοι από την κατάστασή τους, ενώ όσοι κατέβηκαν να θυμίσουν ότι η αστυνομική βία δεν πρέπει να γίνεται αποδεκτή, πήγαν εκεί για το «παντεσπάνι» τους και δεν ήταν έτοιμοι ή πρόθυμοι για μπάχαλα.

Οι θεσμοί λειτουργούν πότε έτσι και πότε γιουβέτσι- ανάλογα με το αν εκείνοι που έχουν απέναντι είναι πολιτικά συμπαθείς στη διοίκηση ή αν αποτελούν πιθανά ψηφαλάκια και καλό είναι να μην είναι δυσαρεστημένοι;

Την ίδια ώρα που η ΕΛ.ΑΣ. ανακάλυψε ξαφνικά την… ευαισθησία της απέναντι στις κρητικές καρπαζιές, στα αστικά κέντρα εξακολουθεί να λειτουργεί ως άτρωτος μηχανισμός επιβολής. Εκεί οι διαδηλωτές δεν έχουν αγροτικά μηχανήματα και δεν θεωρούνται «παραγωγικοί πυλώνες της οικονομίας». Κάπως έτσι το δακρυγόνο ενεργοποιείται με την άνεση με την οποία άλλοι βγάζουν φλας.

Νόμος και η τάξη α λα καρτ, σαν να λέμε. Την μία μέρα βλέπεις «ήρωες» των ΜΑΤ να τρέχουν σαν καρτούν μπροστά στους οργισμένους παραγωγούς, και την άλλη μέρα να ξεδιπλώνουν ολύμπια πυγμή απέναντι σε ειρηνικές πορείες. Κι όταν τολμήσεις να επισημάνεις την αντίφαση, η απάντηση έρχεται αυτόματη: «μην τα ισοπεδώνουμε όλα, η αστυνομία έχει δύσκολο έργο» και άλλα τέτοια. Σωστά. Αλλά το δύσκολο έργο δεν γίνεται πιο εύκολο όταν κάνεις τα στραβά μάτια ανάλογα με το ακροατήριο - κάτι άλλο φταίει εκεί.

Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι αν οι αγρότες «καλά έκαναν» ή αν οι φοιτητές «δεν έπρεπε να διαμαρτύρονται». Το ερώτημα είναι γιατί έχουμε αποδεχτεί ότι ο ίδιος θεσμός μπορεί να συμπεριφέρεται με δύο πρόσωπα - άλλο πρόσωπο για τους «νοικοκυραίους» και άλλο για τους «άπλυτους και αναρχοαυτόνομους».