Γύρω-γύρω σκάρτοι και στη μέση;

Εγώ πάντως, αν είχα μια συνεργασία που τελείωσε, μετά δεν θα τους έβγαζα όλους σκάρτους και ανεπαρκείς.

Αν τους είχα διαλέξει εγώ αυτό θα σήμαινε ότι τα κακά λόγια θα επέστρεφαν σε εμένα - δεν είναι μόνο τέτοια η περίπτωση Τσίπρα και ας φαίνεται διαφορετικά. Ο Τσίπρας αναγκάστηκε να συμπορευτεί με αρκετούς ανθρώπους γιατί έτσι επέτασσαν οι ενδοργανωσιακές ισορροπίες, με άλλους γιατί ήταν κοντινοί του συνεργάτες και με άλλους γιατί απλούστατα δεν υπήρχε δοκιμασμένο ανθρώπινο δυναμικό για να κυβερνήσει.

Υπό αυτό το πρίσμα δεν είναι παράλογο κάνοντας έναν απολογισμό να έχεις παράπονα από το πώς λειτούργησαν οι «άλλοι». Δεν βγαίνεις όμως να το πεις με τη μέγιστη δημοσιότητα. Δεν βγαίνεις να το φωνάξεις. Το λες στη γυναίκα σου και σε έναν-δυο κολλητούς σου και το καταπίνεις. Ήταν μέρος της συνθήκης που ζούσες. Αν κάτι δεν σου άρεσε έπρεπε να το πεις τότε. Μετά, και με διάφορες ήττες στην πλάτη, δεν δικαιούσαι.   

Και εδώ είναι το σημαντικό, Πρόκειται, αν θέλετε, για ζήτημα ηθικής, προσωπικής αλλά και πολιτικής. Είναι μια έλλειψη γενναιότητας και μια γκρίνια για τη ζωή που σε αδίκησε. Είναι αυτό ήθος ανθρώπου που θέλει να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας;

Είναι αντιληπτό ότι ο Τσίπρας, αν θέλει να έχει ελπίδες θα πρέπει -σε συνθήκες ομαλότητας- να κάνει ένα rebranding του εαυτού του που όμοιό του δεν έχει δει η πολιτική σκηνή από τότε που πατήρ Μητσοτάκης επιχειρούσε να γίνει αρχηγός της Ν.Δ. Ένας από τους λόγους που στην περίπτωση Τσίπρα αυτό είναι τόσο δύσκολο είναι το ότι η διακυβέρνησή του και η αντιπολιτευτική του δράση είναι ακόμη πρόσφατες.

Νομίζω ότι σκοπός της συγγραφής του βιβλίου διπλός. Αφενός να αφήσει οριστικά πίσω του την περίοδο που κατέληξε στις ήττες, για την οποία των ρωτούν πάντα στις δημόσιες εμφανίσεις του. Μόλις τελειώσει με παρουσιάσεις και με τα σχετικά, θα παραπέμπει για όλες τις ερωτήσεις που σχετίζονται με το παρελθόν, στο βιβλίο και θα μιλάει μόνο για τα παρακάτω. Το άλλο σμπάρο είναι ότι με τις αιχμηρές κριτικές ξεμπερδεύει με τις ατομικές βλέψεις των προσώπων του παρελθόντος και τα «δεν γίνεται να μην πάρει αυτόν!». Το βιβλίο -πιο πολύ από μια μεγάλη συνέντευξη τύπου ας πούμε- του λύνει αυτά τα προβλήματα ώστε να μπορεί καθαρός πια να προχωρήσει.   

Βέβαια τι ποιότητας συνεργάτες θα βρει για τη συνέχεια είναι ένα ζήτημα. Δεν είναι εύκολο να σε εμπιστευτούν άνθρωποι όταν ξέρουν πώς για ό,τι κάνουν εσύ μπορεί αύριο-μεθαύριο να τους βγάλεις στη σέντρα.

Οι πολιτικές της εξουσίας δεν πολυέχουν ηθική, είναι η αλήθεια. Υπάρχουν λίγο ή πολύ διαδρομές και σκοτεινά σημεία που δεν σε αφήνουν να αγιάσεις. Όμως το να επιλέγεις συνειδητά όλο αυτό το πλέγμα, λέει κάτι και για τα σκόντα που είσαι έτοιμος να κάνεις, και άρα και για εσένα τον ίδιο.