Προζύμενια αρτοσκευάσματα, πίτσα με ζύμη biga, φρεσκοφουρνιστά κρουασάν και χειροποίητα ζυμαρικά έχει ο «μπαξές» του 72Η Εatery που δικαιολογημένα έχει γίνει το talk of the town της πόλης.
γράφει:
Κάθε φορά που βρισκόμαστε στο αθηναϊκό κέντρο και δη στο λεγόμενο εμπορικό τρίγωνο νιώθουμε αυτό το τόσο οικείο για τους ταξιδιώτες αίσθημα να νιώθεις λίγο τουρίστας στην πόλη σου. Άνθρωποι περιφέρονται με μικρές τσάντες ανά χείρας, σταματούν για να βγάλουν φωτογραφίες που θα αποτυπωθούν σε μια αυτοσχέδια κιτρινισμένη εφημερίδα και προσπαθούν να απαθανατίσουν όσο περισσότερες στιγμές τους χαρίσουν οι δρόμοι της Αθήνας. Όσο πλησιάζουμε δε προς τα Χριστούγεννα η πρωτεύουσα φορά τα γιορτινά κι όλα τα καταστήματα μοιάζουν να υπακούν σιωπηλά πια τον άγραφο κανόνα που λέει ότι πρέπει να στολίζουν πριν ξεκινήσει το επίσημο countdown του ενός μήνα για τις γιορτές.
Αν κάτι μοιάζει ασυνήθιστο σε όλη αυτή την ατμόσφαιρα είναι οι ουρές έξω από κάποιον φούρνο ή φαγάδικο, καθώς η πληθώρα των επιλογών δίνει τη δυνατότητα στους foodies της πόλης να δοκιμάσουν κάτι άλλο με λιγότερο κόσμο. Κι όμως έξω από το Ergon Bakehouse Athens ο κόσμος περιμένει στωικά για να δοκιμάσει τα καλούδια που ετοιμάζονται μπροστά στα μάτια μας πριν βρουν περίοπτη θέση στις ξελιγωτικές βιτρίνες ενός καινοτόμου, πολυεπίπεδου project της Ergon που σχεδιάστηκε ακριβώς για να προσφέρει μια πολυαισθητηριακή εμπειρία, γιορτάζοντας την τέχνη της αρτοποιίας σε κάθε πτυχή της φιλοξενίας.
Το 72H Artisanal Bakery είναι αυτό που θα συναντήσεις πρώτο με πλήθος κόσμου να περιμένει υπομονετικά για να δοκιμάσει τις λιχουδιές αυτού του φούρνου νέας γενιάς που ξεκουράζει και ψήνει ψωμιά και αρτοσκευάσματα με προζύμι ωρίμανσης 72 ωρών. Η διαδικασία που ακολουθείται εδώ τιμώντας τις αρτοποιητικές ελληνικές ρίζες είναι ότι φτιάχνουν το δικό τους προζύμι, το αφήνουν να ξεκουραστεί για εβδομήντα δύο ώρες και έπειτα ζυμώνουν με δεξιοτεχνία λογιών, λογιών αρτοσκευάσματα.
Λίγο πιο δίπλα επί της Πατρώου είναι το ανοιχτό στον κόσμο εργαστήριο όπου γινόμαστε μάρτυρες της μετουσίωσης του αλευριού σε ζυμάρι, ξεκινώντας το πρωί από pastries και αργότερα μέσα στην ημέρα φρέσκα, χειροποίητα ζυμαρικά που κόβονται μπροστά στη βιτρίνα και σερβίρονται στο εστιατόριο +2Η στο rooftop. Συνεχίζοντας στην Πατρώου, αμέσως μετά το μικρό retail με προϊόντα αποκλειστικά γύρω από το home baking, βρισκόμαστε στην προέκτασή του, το 72H Eatery. Εκεί έχει στηθεί το ιδανικό σκηνικό για δεκατιανά breaks από τη δουλειά, ελαφριά γεύματα και after-office συναντήσεις μετά φαγητού και ποτού. Αξίζει σίγουρα να δοκιμάσεις για παράδειγμα ένα dirty martini αν είσαι λάτρης των κλασικών γεύσεων ή ένα negroni sbagliato (που φτιάχνεται με Campari, γλυκό βερμούτ και αφρώδη οίνο (π.χ. prosecco), αντί για τζιν που χρησιμοποιείται στο κλασικό Negroni) αν προτιμάς κάτι λίγο πιο εξεζητημένο.
Ο χώρος μοιάζει να ξεπήδησε από κάποια ευρωπαϊκή μεγαλούπολη με industrial πινελιές και φυσικά μια ανοιχτή κουζίνα που επιβεβαιώνει ότι έχει μπει χέρι εξ ολοκλήρου στον κατάλογο. Το μενού βρίθει από προζυμένια ψωμιά, sourdough pastries (είναι γλυκά ή αλμυρά αρτοσκευάσματα φτιαγμένα με φυσικό προζύμι αντί για μαγιά) και ταψιά με ζύμες ημέρας που θα σε βάλλουν σε δίλημμα σχετικά με την παραγγελία σου, αφού όλα κρύβουν κάτι διαφορετικό και αναγνωστικά θέλγουν εκείνο το μέρος του εγκεφάλου που ενεργοποιεί αντανακλαστικά σχεδόν την όρεξη.
Αφού πήραμε πρώτα τη χειροποίητη φρέσκια λεμονάδα μας (5€) διαλέξαμε το κρουασάν με προσούτο cotto, μπεσαμέλ και φυστίκι Αιγίνης (6€) μια ελληνική εκδοχή του διάσημου φραντσέζικου εδέσματος που μας κέρδισε με την πρώτη κιόλας μπουκιά λόγω της τραγανότητάς του και της σωστής ισορροπίας των υλικών του. Συνεχίσαμε ακάθεκτοι και με ανανεωμένη την όρεξή μας επιλέγοντας από το μενού των melts and toasts εκείνο το κολασμένο ψωμένιο πυργάκι Jenga που είχε στην κορφή του ένα τηγανιτό αυγό και τριμμένη φρέσκια τρούφα να στήνει ερωτικό κόρτε στα ρουθούνια μας αφού μοσχοβόλαγε. Το προζυμένιο ψωμί ήταν πεντανόστιμο και πέρα από γραβιέρα, ζαμπόν φουαντρέ και τα προαναφερθέντα (8,5€) ήταν λουσμένο με λαδάκι σχοινόπρασου που έρχεται και νοστιμεύει μέχρι και ρυζογκοφρέτα.
Στη συνέχεια περάσαμε στο μενού με τις πίτσες από όπου κι επιλέξαμε εκείνη με πατάτα, πορκέτα, φασκόμηλο, τυροκαυτερή, ελαιόλαδο και ρίγανη (14€). Εκ των υλικών και μόνο αντιλαμβάνεται κανείς πως κι εδώ η ελληνικότητα πρωτοστατεί γευστικά με το στοίχημα της τυροκατευρής που βρισκόταν σαν μια ευμεγέθη σφαίρα στη μέση να κερδίζεται πανηγυρικά και να στέλνει σίγουρα ταμείο –για να μιλήσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους- τον εμπνευστή της. Εξαιρετική κι η επιλογή της ζύμης biga (η πίτσα με ζύμη biga είναι μια πίτσα που παρασκευάζεται χρησιμοποιώντας την ιταλική τεχνική «biga», η οποία είναι ένα είδος προζυμώματος (ή προζύμι) που φτιάχνεται από αλεύρι, νερό και λίγη μαγιά και ωριμάζει πριν χρησιμοποιηθεί στην τελική ζύμη) που έδωσε έναν έξτρα κρατσανιστό χαρακτήρα στο τελικό αποτέλεσμα προσθέτοντας έξτρα γευστικούς πόντους.
Έφτασε κι η ώρα του γλυκού κι εμείς επιλέξαμε την προζυμένια μπάμπκα με gianduja (5€)καθώς δηλώνουμε απερίφραστα λάτρεις του φημισμένου ανατολικουευρωπαϊκού γλυκού. Εξαιρετικά αφράτο και με όσο πρέπει σοκολάτα για να μην λιγώνει έξτρα βρήκε αγαστή ισορροπία με τα θέλω του ουρανίσκου μας.
