Ο Χρήστος Ζαρίφης στις σελίδες του ουρανού

Και μετά ο άλλος φεύγει και σταματάει να υπάρχει και σου μένει στα αυτιά η χροιά της φωνής του, ο τρόπος που άνοιγε την πόρτα, ο βήχας του στις σκάλες, τα απαλά του βήματα.

Και μετά;

Μετά, αμήχανα κείμενα σαν κι αυτό που θέλουν να σπάσουν τη σιωπή του τίποτα. Εικόνες, ήχοι, συναισθήματα -μικρά και μεγαλύτερα πράγματα που στο μυαλό του καθενός συνθέτουν τον άλλο. Είναι συστατικά που δεν τα σκέφτεσαι όσο θεωρείς την ύπαρξή τους δεδομένη και τη λειτουργία τους αυτονόητη. Και ξαφνικά είναι τα μόνα που σου μένουν από έναν άνθρωπο. Μήπως έπρεπε να τους είχες δώσει μεγαλύτερη σημασία; Μήπως αν το κάνεις θα παλεύεται η απουσία; 

Ο Χρήστος Ζαρίφης που έφυγε ξαφνικά την Πέμπτη 22 Μαΐου ήταν από εκείνους που στελέχωσαν τη Media2day, τον όμιλο στον οποίο ανήκει και το In2life, από την πρώτη ημέρα της λειτουργίας της. Ήταν ο άνθρωπος που αθόρυβα και μεθοδικά είχε την ευθύνη όλων των εντύπων: από τον ιστορικό «Μέτοχο» μέχρι τις κοινές εκδόσεις του Euro2day και των New York Times (Turning Points, World Review και Business Review) και πολλά ακόμη -όλα περνούσαν από την αγάπη του Χρήστου για το τυπωμένο χαρτί.

Ήταν μια αγάπη που δεν περιοριζόταν στα δημοσιογραφικά έντυπα, αλλά απλωνόταν και στον χώρο των βιβλίων, το πραγματικό πάθος του Χρήστου.

Ο Χρήστος Ζαρίφης ήταν ένας καταπληκτικός και ακούραστος αναγνώστης. Διάβαζε διαρκώς: λογοτεχνία, δοκίμια, κόμικς και κάθε τι που υποπτευόταν ότι μπορεί να του χαρίσει μια διανοητική ή συναισθηματική περιπέτεια. Αποτέλεσμα της αγάπης του για το διάβασμα ήταν ο Χρήστος να είναι πραγματικός πομπός γνώσης για νέες και παλιότερες εκδόσεις. Βουτούσε στον ωκεανό των εκδόσεων και έβγαινε στην επιφάνεια με μια εξαιρετική πρόταση (πώς τις ανακάλυπτε άραγε;), κάποιο «διαμάντι» που ανακάλυπτε πριν γίνει της (αναγνωστικής) μόδας.

«Αυτό το έχεις διαβάσει;» ήταν μια από τις πιο συνηθισμένες φράσεις του. Κάπως έτσι, αυτονόητα, βρέθηκε να μας δίνει κείμενα για βιβλία στο In2life. «Δεν θέλω να υπογράφω» μου έλεγε με συστολή. «Μα πώς θα ξέρει ο άλλος ότι είσαι ο ίδιος που του είχε προτείνει το προηγούμενο;», τον πίεζα. Τελικά, φύσηξε-ξεφύσηξε και ψέλλισε: «καλά».  

Ήταν μια συνεργασία που ξεκίνησε από τον πρώτο καιρό του In2life, το μακρινό 2005, και, με αυξομειούμενη ένταση, δεν σταμάτησε ποτέ. Στα κείμενα αυτά είναι η ματιά του Χρήστου, και στις κριτικές του είναι τα λόγια του. Χαμηλών τόνων ο ίδιος, δεν ήταν συχνό να μιλήσει ευθέως για πράγματα που σκεφτόταν και τον απασχολούσαν.

Εκεί όμως, μέσα από τη ματιά του σε μια νέα έκδοση, μέσα από τον θαυμασμό του για την απλότητα ή το συναίσθημα μιας γραφής έβλεπες όσα ο ίδιος έλεγε χαμηλόφωνα, διακριτικά.

Διακριτικά και μακριά από τα φώτα.

Όπως ο Ρατατούης, ο αρουραίος της Disney με το εκλεπτυσμένο γούστο, που το βράδυ της μεγάλης επιτυχίας του δεν βγήκε στη σάλα με τους πελάτες, αλλά σκαρφαλωμένος σε ένα σκαμνί κοιτούσε κρυφά από ένα φινιστρίνι τους ανθρώπους να διασκεδάζουν με εκείνα που είχε φτιάξει ο ίδιος. «Με συγκινεί βαθιά αυτή η σκηνή» μου είχε πει με υγρή φωνή ο Χρήστος σε ανύποπτο χρόνο. Δεν ήταν ανάγκη να εξηγήσει γιατί.

Τα τελευταία δύο-τρία χρόνια ο Χρήστος μετακόμισε στην αγαπημένη του Κυπαρισσία, στο νοτιοδυτικό άκρο της Πελοποννήσου. Η ζωή στην επαρχία τού ταίριαζε καλύτερα, η πόλη έχει μια σκληράδα που τον ανάγκαζε να κλείνεται για να την αντέχει. Στην Κυπαρισσία βρήκε αυτό που έψαχνε: ανεπιτήδευτες και ειλικρινείς σχέσεις, χρόνο για φωτογραφία – την κρυφή του αγάπη- περπάτημα και φυσικά βιβλία. Νομίζω έφυγε σε ωραία φάση της ζωής του και δεν ξέρω αν αυτό είναι καλύτερο ή χειρότερο. Είναι όμως σίγουρα πρόωρο.      

Έγραφε για τον Στόουνερ του John Williams ο Χρήστος Ζαρίφης:

 «(…) Η αφήγηση αφορά μια ζωή ολόκληρη, αλλά δεν υπάρχουν διδάγματα, κάποιο συγκεκριμένο νόημα. (…) Αλλά η αριστουργηματική περιγραφή του θανάτου του Στόουνερ βάζει τα πράγματα στη θέση τους και δίνει στη ζωή του τη διάσταση που της αρμόζει –για όσους το αντιλαμβάνονται ή νοιάζονται να το αντιληφθούν. Γιατί αναδεικνύεται ότι ο Στόουνερ είναι ένας βαθιά ρομαντικός πρωταγωνιστής της ζωής του και των ζωών μερικών ακόμα, ευλογημένος και εγκλωβισμένος παράλληλα, σ' αυτό που έχει επιλέξει να αγαπά, στον σκοπό της ζωής του (…) απ’ τον οποίο ο κόσμος του πνεύματος δεν έχει να του προσφέρει τίποτα παραπάνω  εκτός από το να θρέψει και να συντηρήσει την αγάπη του, τον σκοπό του. Και γιατί τελικά, ένα τίποτα μπορεί να είναι τα πάντα».   

Μακάρι ρε συ Χρήστο. Γιατί από εδώ το τίποτα φαίνεται τίποτα και είναι στενάχωρο.

Αντίο.