Αυτός ο κρυμμένος κρητικός καφενές στην Καλλιθέα έχει θεϊκό γαμοπίλαφο και αρνάκι οφτό

Πόσα κρητικά εστιατόρια να ’χει η Αθήνα; Μην τα μετράς, πολλά είναι και αυξάνονται διαρκώς, όμως λίγα παραμένουν αυθεντικά στις γαστριμαργικές επιταγές της λεβεντογέννας και τιμούν τις γεύσεις της.

Ένα από αυτά ανακαλύψαμε κρυμμένο σε ένα στενάκι της Καλλιθέας. Ο Μίτος λοιπόν, είναι ένας αυθεντικός κρητικός καφενές, λιτός και ειλικρινής σε αυτό που προσφέρει: παραδοσιακές κρητικές γεύσεις, καμωμένες με μεράκι και πρώτες ύλες που αναδεικνύουν τα πιάτα.

Ο εσωτερικός χώρος μόνιμα γεμάτος με κάθε λογής κόσμο, διακοσμημένος με κάδρα του Βενιζέλου, του Ξυλούρη και του Καζαντζάκη, κρητικά ρητά και χάρτες, επιμένει παραδοσιακά θυμίζοντας καφενείο σε χωριό σταματημένο στα 80s. Έχει και μερικά τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο κάτω από τις μυροβόλες νερατζιές που μοσχοβολούν.

Ο ιδιοκτήτης Μανώλης εγκάρδιος και επικοινωνιακός, αναλαμβάνει με το που κάθεσαι να σε μυήσει γευστικά στα πιάτα του τόπου του. Με καταγωγή από τα Λιβάδεια Μυλοπόταμου, μεγαλωμένος σε σφαγείο, δεν κάνει εκπτώσεις στην πρώτη ύλη: όλα τα κρέατα και τα ζαρζαβατικά είναι επιλεγμένα ένα προς ένα, τα δε κρέατα έρχονται από το χωριό και είναι ελευθέρας βοσκής.

Καλωσόρισμα με ρακή – τι πιο σύνηθες; – και χοντρό αλάτι σε δισκάκι για να ραντίσεις τα κρητικά καλούδια που θα ακολουθήσουν. Ξεκίνημα με ανθότυρο που ταιριάζει άψογα με την ρακή, λαχανοντολμάδες που έπειτα από προτροπή του ιδιοκτήτη συνδυάσαμε με ξύγαλο Σητείας και απογειώθηκαν και σαλάτα Μίτος με ζουμερή ντομάτα, μαρούλι, ραδίκι, αγκινάρα ξιδάτη και τραγανή (εδώ μπήκε το χοντρό αλάτι και έδεσε).

«Να φέρω και μυζηθροπιτάκια ή χορτοπιτάκια;». Φέρε και από τα δύο μάστορα, όλα θα γίνουν. Ήταν τηγανισμένα όπως πρέπει και αφράτα. Τα μυζηθροπιτάκια είχαν γέμιση κολασμένη με υποψία κανέλας και έδεναν άψογα με το μέλι, ενώ τα χορτοπιτάκια ήταν αρωματικά με τα βότανά τους σε σωστή αναλογία.

Άλλη μια ρακή γιατί σώθηκε να κάτσει λίγο το φαγητό και συνεχίζουμε με τις λοιπές προτάσεις του… σεφ, οι οποίες περιλάμβαναν γλυκάδια τηγανιτά (αμελέτητα, συκωτάκια κ.α.) σε αφράτο κουρκούτι χρυσαφένιο, γαλάντερο (το έντερο του μικρού αρνιού – λουκούμι) και μερακλίδικα γαρδουμάκια ήτοι λεπτό αρνίσιο αντεράκι τυλιγμένο σε κομμάτια κοιλιάς και φυσικά τις δεχτήκαμε μετά χαράς, γιατί ποιοι είμαστε εμείς να πούμε όχι;

«Οι άλλοι το λένε αντικρυστό, εγώ το λέω οφτό», μας κάνει σε μια φάση ο Μανώλης πριν προτείνει ένα από τα highlight της σχάρας, το αρνάκι του, και φυσικά γνέψαμε θετικά, ενώ παραγγείλαμε και ένα γαμοπίλαφο, γιατί τι σόι κρητικο-αθηναίοι είμεθα αν δεν φάμε το ξακουστό ετούτο πιάτο;

Το αρνάκι ήρθε ψημένο σωστά, με το λιπάκι του χωρίς να μυρίζει καθόλου,  και ραντίστηκε εκείνη τη στιγμή με το χοντρό αλάτι για να απογειωθεί (το λεμόνι απαγορεύεται αυστηρά), ενώ το γαμοπίλαφο ήταν πιάτο – ποίημα, με έντονη τη μυρωδιά από το βουτυράκι, δεμένο σωστά και με το βραστό (ζυγούρι) να το συντροφεύει αρμονικά σε μια συνύπαρξη μοναδική. Ίσως από τα κορυφαία που έχουμε δοκιμάσει στην Αθήνα.

Το τραπέζι μας έκλεισε με κέρασμα, μάντεψε, ρακή και ένα νοστιμότατο γλυκό καροτάκι τριμμένο, πριν χαιρετιστούμε και υποσχεθούμε πως θα ξανανταμώσουμε για να δοκιμάσουμε και τον υπόλοιπο κατάλογο, ο οποίος είναι από τους πλέον πληθωρικούς και σε τίποτα δε θυμίζει «καφενέ».

Λογαριασμός για ένα λουκούλειο κρητικό γεύμα, στα 20-25€ το άτομο, με άφθονη ρακή.