Το ΚΚΕ ως trend

Την πρώτη θέση της δημοφιλίας καταλαμβάνει ανάμεσα στους πολιτικούς αρχηγούς ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση.

Το θέμα δεν είναι ανεξήγητο, εμπίπτει όμως- όσο παράξενο και αν ακούγεται για ΚΚΕ- πιο πολύ στο πεδίο της «μεταπολιτικής», παρά σε εκείνο της πολιτικής. Εξηγούμαι: Ο Δημήτρης Κουτσούμπας αναδείχθηκε σε κομμάτι ενός ποπ χαβαλέ που ρίζωσε μέσω viral βίντεο τα οποία παράγει κυρίως αλλά όχι αποκλειστικά ο σατιρικός ιστότοπος Luben. Μέσα από εκεί και χωρίς να το επιδιώκει απέκτησε αυτού του είδους την ανώδυνη συμπάθεια που μπορεί να μπερδευτεί με αποδοχή.

Είναι αυτού του τύπου η συμπάθεια που μπορεί να αποτυπωθεί και αποτυπώνεται σε δημοσκοπήσεις ως αποδοχή, αλλά που είναι στην πραγματικότητα κατά το πλείστον «απολιτίκ» και μακριά από οποιαδήποτε κοινωνικά ή κινηματικά πλαίσια.

Συνεκδοχικά, μεγάλο μέρος της αποδοχής Κουτσούμπα και του ΚΚΕ μένει χωρίς επιθέσεις από τα Μέσα γιατί ως πολιτική επιλογή παραμένει ακίνδυνη και γενικώς συμπαθής ως πολιτισμική σταθερά, ακόμη και από πυλώνες της δεξιάς και της κεντροδεξιάς: «οι πραγματικοί αριστεροί» λένε σκεπτόμενοι το ΚΚΕ και το ιδεολογικό του δόγμα.   

Σε αυτό πρέπει να προσθέσουμε και το γεγονός ότι ο Περισσός έχει τελευταία εκσυγχρονίσει τον λόγο του ώστε να γίνει συμπεριληπτικός απέναντι σε μειονότητες, χωρίς να θέτει ως αδιαπραγμάτευτο κολαούζο δίπλα σε κάθε δικαιωματική αναφορά την πολιτική ανατροπή και την επανάσταση, όπως έκανε για δεκαετίες. Ας μην ξεχνάμε ωστόσο ότι λίγο καιρός έχει μόνο περάσει από τότε που το ΚΚΕ δεν υπερψήφισε το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια… Άραγε τι έχει αλλάξει και δεν ειναι πια "ο σοσιαλισμός που θα τα διορθώσει όλα";  

Το φαινόμενο Κουτσούμπα-ΚΚΕ μοιάζει λίγο με εκείνο του Παλιού Πασοκ του Ορθόδοξου. Σε εκείνη την περίπτωση μια αναθεωρητική ματιά στην βδελυγματική αποστροφή που προκαλούσε το Πασοκ τα πρώτα χρόνια της χρεωκοπίας και της κρίσης των μνημονίων ξεκίνησε από τον καλτ ψηφιακό τόπο εκείνου του γκρουπ στο facebook. Αυτό με τη σειρά του εξελίχθηκε στην σειρά αστείων συγκρίσεων της ζωής με Πασόκ και της ζωής με Σύριζα, όπου η αναφορά στην ευμάρεια της δεκαετίας του 1980 γινόταν μια γλυκόπικρη κριτική στην ανέχεια της προηγούμενης δεκαετίας. Και κάπως κάτω από το «αστείο» χώθηκε και κρύφτηκε το πολιτικό.

Αυτό το παιχνίδι του ΚΚΕ σε δύο ταμπλό, το ένα της πραγματικής πολιτικής και το άλλο της σοσιαλμιντιακής απολιτικής προβολής έχει οφέλη για το Κόμμα που χρόνια είχε τον… ανθρωποδιώχτη, εγείρει όμως θέματα ταυτότητας και, κυρίως, πολιτικής ειλικρίνειας.