Θρυλικά καφέ που δεν υπάρχουν πια

Η βόλτα για καφεδάκι με το ταίρι, τους φίλους, την παρέα ή κατά μόνας –εμείς εδώ δεν κρίνουμε- αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής των Ελλήνων και δη των Αθηναίων, από παλαιοτάτων χρόνων. Ας γυρίσουμε λοιπόν τον χρόνο πίσω κι ας ταξιδέψουμε νοητά σε εκείνες τις εποχές που το ίντερνετ ήταν μια λέξη άγνωστη και τα ραντεβού δίνονταν από την προηγούμενη μέρα σε κάποια από τα πιο θρυλικά καφέ της πρωτεύουσας. Εκεί γράφτηκε ένα σημαντικό κομμάτι του λαϊκού πολιτισμού και της διασκέδασης των Αθηναίων τις προηγούμενες δεκαετίες και πάντοτε θα μας ξυπνά γλυκές νοσταλγικές μνήμες.

Λέντζος

Η φράση «πάμε για φραπέ στου Λέντζου;» έχει μπει πια στο χρονοντούλαπο της ιστορίας αφού το θρυλικό αυτό παγκρατιώτικο στέκι κατέβασε τα ρολά του τον Φεβρουάριο του 2013, όταν πια ο εσπρέσο είχε δείξει τα δόντια του κι οι Αθηναίοι σνόμπαραν τις φραπεδάρες. Από το 1964 όταν και πρωτοάνοιξε μέχρι και το 2013, στον Λέντζο θα έβρισκες κόσμο και κοσμάκη και, φυσικά, όλη την καλή Αθήνα που περίμενε υπομονετικά να δοκιμάσει το ξακουστό καφεδάκι του. Η επιτυχία του ήταν τέτοια που έγινε μάλιστα και τραγούδι από τον Δημήτρη Κοντογιάννη σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη και μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου.

Floral

Αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορικής Μπλε Πολυκατοικίας στα Εξάρχεια το Floral ξεκίνησε σαν ζαχαροπλαστείο τη μακρινή δεκαετία του 1930 κι άλλαξε πολλές φορές πρόσωπο μέχρι το οριστικό του φευγιό τον Ιούνη του 2016. Υπήρξε αγαπημένο καλλιτεχνικό στέκι τόσο για τους κατοίκους των Εξαρχείων όσο και για τη φοιτητιώσα νεολαία η οποία το τιμούσε ανελλιπώς με την παρουσία της. Στο Floral είχαν διεξαχθεί αμέτρητες παρουσιάσεις βιβλίων, σεμινάρια, λάιβ, προβολές ταινιών και λοιπές καλλιτεχνικές εκδηλώσεις παρουσία ορισμένων εκ των πιο φωτεινών μυαλών της αθηναϊκής πιάτσας.

Το Νέον

Το Νέον φιγουράρει δικαιολογημένα σε μπόλικες φωτογραφίες της παλιάς Αθήνας που κατά καιρούς φιλοξενούνται σε σχετικά αφιερώματα. Βλέπεις, το υπέροχο νεοκλασικό κτίριο στη γωνία της Οδού Δώρου και της Πλατείας Ομονοίας υπήρξε σημείο συνάντησης για πλήθος Αθηναίων από όταν άνοιξε τη δεκαετία του 1930 μέχρι και το 2010 όταν αποχαιρέτησε τους θαμώνες του. Εντυπωσιακό, με μεγάλους καθρέπτες και ζωγραφικό διάκοσμο αναδείχθηκε σε αγαπημένο στέκι του κέντρου των Αθηνών. Πλέον στον χώρο λειτουργεί κατάστημα «Βενέτης» αλλά ευτυχώς στον πρώτο όροφο του κτιρίου η διακόσμηση φέρνει στον νου το ιστορικό καφέ.

Καφέ Ζαχαράτου

Το ιστορικό αυτό καφέ άνοιξε τον Δεκέμβριο του 1888 στην πλατεία Συντάγματος και έκλεισε κάπου στο 1960 με αμέτρητες ιστορίες να το συνοδεύουν. Η πιο θρυλική εξ αυτών ήταν φυσικά η ρήση του Γεωργίου Παπανδρέου ο οποίος το χαρακτήρισε ως «το δεύτερο και πιο ελεύθερο κοινοβούλιο της χώρας». Μεγαλοπρεπές, με εντυπωσιακούς πολυελαίους κι ανάκλιντρα καθίσματα το Καφέ Ζαχαράτου υπήρξε σημείο αναφοράς για πάνω από 70 χρόνια στην Αθήνα και δεν λείπει από κανένα χρονογράφημα της εποχής.

Μπραζίλιαν

Ελύτης, Καρούζος, Μόραλης, Φασιανός, Βακαλό, Μερκούρη, Χατζιδάκις, Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Κατράκης, Βασιλικός και Ταχτσής ήταν μόνο κάποιοι από τους πιστούς θαμώνες του καφέ Μπραζίλιαν που βρισκόταν μέσα στη στοά Καλλιγά στην Βουκουρεστίου. Ο πρώτος ιδιοκτήτης του, Ευάγγελος Σαραβάνος άνοιξε το καφέ το 1944 θέλοντας να μάθει στους Αθηναίους όλα τα μυστικά του βραζιλιάνικου καφέ. Ο πρώτος κύκλος του θρυλικού αυτού καφέ για το οποίο ο Ταχτσής έγραψε τη “Συμφωνία του Μπραζίλιαν” έκλεισε το 2002. Έπειτα το Μπραζίλιαν μεταφέρθηκε στη Βαλαωρίτου αλλά δυστυχώς κι εκεί δεν μακροημέρευσε αφού αποχαιρέτισε το κοινό του κάποια χρόνια αργότερα.

Καφέ Ζαχαροπλαστείο Φλόκας

Τα αδέρφια Φλόκα είχαν ήδη μακρά ιστορία στη Θεσσαλονίκη ως ζαχαροπλάστες πριν ανοίξουν το πρώτο κατάστημά τους στην οδό Κοραή το 1938. Το 1940 θα ανοίξουν και δεύτερο κατάστημα στο Μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου του Στρατού πριν επεκταθούν και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας όπως στη Φωκίωνος Νέγρη. Ήταν πάντοτε το αντίπαλον δέος του Zonar’s κι είχε φανατικούς επώνυμους θαυμαστές όπως το πρωθυπουργικό ζεύγος Κωνσταντίνου και Αμαλίας Καραμανλή, τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Γιώργο Σεφέρη, τον Οδυσσέα Ελύτη και τον Νίκο Γκάτσο. Το κατάστημα στο Μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου του Στρατού έκλεισε το 1987 σηματοδοτώντας το τέλος ιστορίας του.