Αφού ο Τεντόγλου δεν είναι σαν κι εμάς, γιατί τον αγαπάμε τόσο;

Για μία ακόμη φορά η ελληνική κοινή γνώμη είναι ερωτευμένη με τον Μίλτο Τεντόγλου, τον άλτη μήκους από τα Γρεβενά που κυριαρχεί εδώ και λίγο καιρό σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο Μίλτος Τεντόγλου έκανε ένα άλμα που αποτελούσε την καλύτερη φετινή επίδοση στον κόσμο, το οποίο ακυρώθηκε επειδή τα παπούτσια του ήταν ακατάλληλα. Πεισμωμένος επανήλθε και, την ίδια ημέρα, έκανε ένα άλμο λίγο μεγαλύτερο από το προηγούμενο.

Το συγκεκριμένο περιστατικό μοιάζει βγαλμένο από ταινία. Προφανώς μια τέτοια ταινία δεν θα αφορούσε ένα άλμα, αλλά μια κατάκτηση παγκόσμιου τίτλου ή κάτι πιο «γκράντε», αλλά πιάνετε την λογική: δουλευταράς αποδεικνύει στο σύστημα ότι τον αδίκησε και γίνεται σούπερ επιτυχημένος. Οι θεατές ταυτίζονται με τον πρωταγωνιστή που τα κατάφερε με την αξία του (κι όχι με ξένες πλάτες).   

Όμως, ακόμη και αν το περιστατικό είναι η αφορμή, δεν είναι η αιτία που ευθύνεται για τα κύματα αγάπης προς τον έλληνα αθλητή. Τότε λοιπόν τι είναι;

Προφανώς ένα κομμάτι αυτής της αναγνώρισης είναι η επιτυχία του, τα ολυμπιακά και παγκόσμια μετάλλια που έχει κατακτήσει. Η κοινή γνώμη αγκαλιάζει τους επιτυχημένους, όπως είχε- τουλάχιστον αρχικά- δείξει το ενδιαφέρον για τον Στέφανο Τσιτσιπά, που δεν τον λες και τον πιο συμπαθή αθλητή. Αλλά όπως και πάλι έδειξε η μειούμενη ζέση με την οποία περιβάλει η ελληνική κοινή γνώμη τα αποτελέσματα του τενίστα, αν η επιτυχία είναι αρκετή για να σε βάλει στις καρδιές των ανθρώπων, δεν φτάνει για να σε κρατήσει εκεί.        

Έτσι, μού προξενεί εντύπωση που αυτή η κοινωνία του «εγώ είμαι και άλλος δεν είναι», της ήσσονος προσπάθειας, του «loud» και της ματσίλας αγαπά και κοιτάζει συνέχεια τον απλό και δουλευταρά Τεντόγλου. Γιατί όμως τον θεωρεί δικό της παιδί και εκτιμά την έλλειψη κομπασμού και τον απλό τρόπο που λέει και κάνει τα πράγματα;

Νομίζω ότι αυτά που κάνουν γκελ στον κόσμο, είναι δύο πράγματα που αναγνωρίζει στο νΤεντόγλου- δικαίως ή αδίκως δεν θα το κρίνω. Πρώτον του αναγνωρίζει ότι είναι «μάγκας» και δεύτερον ότι είναι αυθεντικός. Και αν οι περισσότεροι από όσους τον γουστάρουν θα μπορούσαν να μας πουν μόνο το πρώτο, εγώ θεωρώ ότι το δεύτερο είναι αυτό που λειτουργεί καλύτερα για να είναι κάποιος αποδεκτός και συμπαθής στην δημόσια σφαίρα.

Σε έναν κόσμο ειδώλων, κατασκευασμένων νικητών και αυτοπροβολής, δυσκολευόμαστε να προσδιορίσουμε μικρές «αλήθειες» που θα μας επιτρέπουν να λέμε στον εαυτό μας ότι κρίναμε σωστά. Ο Μίλτος Τεντόγλου είναι μια τέτοια αλήθεια. Και, φαίνεται ότι την έχουμε ανάγκη.

 

ΥΓ Την Πέμπτη έγινε γνωστό ότι ο Μ. Τεντόγλου δημοπραττεί τα... επίμαχα παπούτσια και προσφέρει τα έσοδα για την ενίσχυση των σεισμοπαθών σε Τουρκία και Συρία. Εντάξει, το τερμάτισε!