Η θεαματική βασιλεία "μας"

Οι ουρές έξω από τη Μητρόπολη για προσκύνημα στην σορό του τέως, ήταν ένα μάθημα για όλους. Ειδικά για όσους θεωρούσαν ότι τα καμώματα των «χαζοάγγλων» που ασχολούνται κάθε λίγο και λιγάκι με το παλάτι είναι εθνικό τους χαρακτηριστικό.

Όμως η βασιλεία είναι θέαμα. Πάντα ήταν. Μια ματιά στο πως ζουν οι πλούσιοι σε βοηθά να ξεχαστείς από την μιζέρια της καθημερινότητας.

Βρίσκω αυτό το κρυφοκοίταγμα θλιβερό- όπως και το να παίζεις λαχεία, τζόκερ και λοιπά,  πιστεύοντας ότι θα πιάσεις την καλή και θα γλιτώσεις από τη μιζέρια. Ό,τι σε κάνει να απομακρύνεσαι από την πραγματικότητά σου πηγαίνει πιο πίσω το να προσπαθήσεις να την αλλάξεις. Άρα είναι ασπιρινούλα- και ούτε καν.

Όμως ποιος είμαι εγώ που θα αμφισβητήσω την αξία και την σημασία του θεάματος για τις μάζες; Και λέω για τις μάζες γιατί για κάθε έναν από αυτούς τους δόλιους που περίμεναν στην ουρά για να προσκυνήσουν μια σορό ενός πρώην μονάρχη, υπήρχαν άλλοι τόσοι που σκέφτηκαν να πάνε και υπερπολλαπλάσιοι που ενδιαφέρθηκαν για όλο αυτό και που το κατανάλωσαν ως τηλεοπτικό προϊόν.

Η βασιλεία πουλάει. Όχι ως πολιτική πρόταση- αυτό πρέπει να είναι το πολύ καμιά πεντακοσαριά άνθρωποι που το πιστεύουν, αλλά ως αισθητική πρόταση. «Επιτέλους είδαμε κομψούς και καλοντυμένους ανθρώπους¨, διάβασα σε ένα ποστ. Πράγματι, επιτέλους!

Μέσα σε όλες τις γραφικότητες και τις ελαφρότητες, αλλά και την αμηχανία της Κυβέρνησης για το πως να φερθεί στο δεξιό ακροατήριο χωρίς να θολώσει το εκσυγχρονιστικό της προφίλ, υπήρχε ένας θεσμός που πήρε τα πράγματα στα σοβαρά και έκανε τη δουλειά του, όπως αναμενόταν από αυτόν: Η εκκλησία.

Σχεδόν απελευθερωμένη από την ανάγκη να ξεκαθαρίσει ότι προτεραιότητα αποτελεί η δημοκρατία, εκπροσωπήθηκε στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο και έδωσε παράτερη λάμψη σε μια «ιδιωτική κηδεία». Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.