The Karate Kid: Η επιστροφή του Τζόνι...

Το 1984, ο σκηνοθέτης του “Rocky” επανήλθε στο είδος της αθλητικής ταινίας με τον ήρωα που υπερβαίνει τον εαυτό του και ωριμάζει ως άνθρωπος, με μια πιο εφηβική και πιο τρέντι εκδοχή. Το “Karate Kid”, σημείο αναφοράς για τους αρρωστημένους νοσταλγούς των έιτιζ, δόκιμους και αδόκιμους, δεν είναι τίποτα το σπουδαίο, παρά μια επαρκής εφηβική ταινία και δεν πρόκειται να επαναπροσδιοριστεί απ' τους γάλλους κριτικούς ή τους Ταραντίνο του μέλλοντος. Είναι προβλέψιμη, γλυκανάλατη και αυτοπαρωδείται άθελά της, με τον τρόπο εκείνο που μόνο τα ποπ-παράγωγα της δεκαετίας του '80 το κάνουν.

Παρ' όλ' αυτά, ο Μιγιάγκι θα είναι πάντα ο εμβληματικός σενσέι μιας ολόκληρης δεκαετίας, ο Ντάνιελ το καλό παιδί που νικά τους νταήδες και παίρνει το κορίτσι κι η Άλι, ο πρώτος ρόλος στον οποίο ερωτευτήκαμε την Ελίζαμπεθ Σου (Αχ!). Κι ο Τζόνι; Τι γίνεται με τον Τζόνι; Ποιος είναι ο Τζόνι; Είναι ο τραγικός χαρακτήρας της υπόθεσης, ο Ιούδας δίπλα στον Ιησού-Ντάνιελ, εκείνος που θυσιάζει την υστεροφημία του για να δώσει στον ήρωα το πάτημα να υπερβεί τον εαυτό του. Είναι ο μαθητής του Κόμπρα Κάι Ντότζο, που υπακούει τυφλά τον αδίστακτο επαθλοθήρα δάσκαλό του (Sweep the leg Johnny... You got a problem with that?) και χτυπά τον Ντάνιελ αντικανονικά στο πόδι... Είναι ο άνθρωπος που όλοι ήθελαν να ξεχάσουν μετά το Χτύπημα του Γερανού, αλλά κατάφερε να κερδίσει μια θέση στην καρδιά μας απονέμοντας ο ίδιος, αν και παράτυπα, το έπαθλο στον αντίπαλό του.

Κι επειδή όπως οι άνθρωποι, έτσι κι οι κινηματογραφικοί χαρακτήρες αξίζουν πάντα μιας δεύτερης ευκαιρίας, πριν από 3 χρόνια, ο Τζόνι (κατά κόσμον Γουίλιαμ Ζάμπκα) αποφάσισε να τη δώσει στον εαυτό του. 

Έστω και μ' αυτόν τον αρρωστημένο τρόπο: