Ο λαϊκισμός τρώει τα παϊδάκια
Το γάντι που πέταξε ο υφυπουργός παιδείας στο Πολυτεχνείο και σε όσους το θεωρούν κομβική στιγμή στην παλινόρθωση της δημοκρατίας δεν ήταν τυχαίο λάθος.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Η πρόσφατη ρήση του υφυπουργού Παιδείας, Άγγελου Συρίγου ο οποίος επιχείρησε να συνοψίσει τα πεπραγμένα της νεολαίας κατά την δικτατορία λέγοντας ότι «τραγούδαγαν αντάρτικα και έτρωγαν παϊδάκια» είναι μια βαθιά λαϊκίστικη δήλωση.
Δεν είναι φυσικά κάτι πρωτόγνωρο κάποιος από τα κόμματα εξουσίας να αποδομεί μια κατάσταση για να δανειστεί κάποιες ή κάποια εικόνα που περιλαμβάνεται εκεί, προβάλλοντάς τα σαν αλήθεια που διαπνέει ολόκληρο το οικοδόμημα. Ο υφυπουργός αναφέρθηκε στο Πολυτεχνείο και από εκεί πέρασε στην νεανική αντίδραση στην Χούντα την οποία και συνόψισε με τον κατάπτυστο τρόπο που θα έκανε- φαντάζομαι- πολύ χαρούμενους πολιτικούς φίλους του υπουργού στυλ Άδωνι Γεωργιάδη.
Το πρωτόγνωρο έχει να κάνει με το ότι η ανάμελη αυτή ρήση φαίνεται να εντάσσεται σε μια προσπάθεια σχετικοποίησης του ρόλου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στην παλινόρθωση της δημοκρατίας. Και προφανώς το εκ δεξιών ενδιαφέρον δεν σχετίζεται με την προσπάθεια να εντοπιστεί με ιστορική ακρίβεια η αιτιώδης συνάφεια που οδήγησε στην πτώση της Δικτατορίας, αλλά για να πληγεί ένα εξεγερσιακό φαντασιακό, μια ηρωική στιγμή του νεανικού-φοιτητικού κινήματος που περιλαμβάνεται στις πιο ένδοξες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Και γιατί να πληγεί; Θα ρωτήσει κανείς. Γιατί να αμφισβητηθεί; Τι έχει να χάσει η δεξιά από την ύπαρξη ενός λίγο-πολύ αδρανούς αφηγήματος, μιας λίγο- πολύ ξεθωριασμένης εποποιίας που αναβιώνει κάθε φορά που δέχεται επίθεση ή αμφισβητείται; Νομίζω η απάντηση είναι «γιατί δεν νιώθει άνετα με αυτήν». Γιατί δεν κατανοεί την κοινωνική σημασία της, όπως δεν την κατανόησε ποτέ και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και το μεταδικτατορικό δημοκρατικό κράτος που έφτιαξε με Γκωλική δεξιοτεχνία.
Τα νεανικά κινήματα όμως δεν είναι απειλή για μια κοινωνία. Αντιθέτως: είναι κύτταρο ζωής που το έχουμε απόλυτη ανάγκη αν θέλουμε να μην πέσουμε σε λήθαργο και να πάψουμε να ονειρευόμαστε. Οι ιδρυτικοί μύθοι των κινημάτων αυτών έχουν λόγο που επιβιώνουν, μπορούν να διδάξουν πράγματα όλους αυτούς που προτιμούν να κλείνουν το καπάκι σε ό,τι αδυνατούν να νιώσουν. Δεν θα έρθει από αυτούς ένας καλύτερος κόσμος- από τα Πολυτεχνεία θα έρθει. Και εκεί έτρωγαν φακές.
Δεν είναι φυσικά κάτι πρωτόγνωρο κάποιος από τα κόμματα εξουσίας να αποδομεί μια κατάσταση για να δανειστεί κάποιες ή κάποια εικόνα που περιλαμβάνεται εκεί, προβάλλοντάς τα σαν αλήθεια που διαπνέει ολόκληρο το οικοδόμημα. Ο υφυπουργός αναφέρθηκε στο Πολυτεχνείο και από εκεί πέρασε στην νεανική αντίδραση στην Χούντα την οποία και συνόψισε με τον κατάπτυστο τρόπο που θα έκανε- φαντάζομαι- πολύ χαρούμενους πολιτικούς φίλους του υπουργού στυλ Άδωνι Γεωργιάδη.
Το πρωτόγνωρο έχει να κάνει με το ότι η ανάμελη αυτή ρήση φαίνεται να εντάσσεται σε μια προσπάθεια σχετικοποίησης του ρόλου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στην παλινόρθωση της δημοκρατίας. Και προφανώς το εκ δεξιών ενδιαφέρον δεν σχετίζεται με την προσπάθεια να εντοπιστεί με ιστορική ακρίβεια η αιτιώδης συνάφεια που οδήγησε στην πτώση της Δικτατορίας, αλλά για να πληγεί ένα εξεγερσιακό φαντασιακό, μια ηρωική στιγμή του νεανικού-φοιτητικού κινήματος που περιλαμβάνεται στις πιο ένδοξες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Και γιατί να πληγεί; Θα ρωτήσει κανείς. Γιατί να αμφισβητηθεί; Τι έχει να χάσει η δεξιά από την ύπαρξη ενός λίγο-πολύ αδρανούς αφηγήματος, μιας λίγο- πολύ ξεθωριασμένης εποποιίας που αναβιώνει κάθε φορά που δέχεται επίθεση ή αμφισβητείται; Νομίζω η απάντηση είναι «γιατί δεν νιώθει άνετα με αυτήν». Γιατί δεν κατανοεί την κοινωνική σημασία της, όπως δεν την κατανόησε ποτέ και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και το μεταδικτατορικό δημοκρατικό κράτος που έφτιαξε με Γκωλική δεξιοτεχνία.
Τα νεανικά κινήματα όμως δεν είναι απειλή για μια κοινωνία. Αντιθέτως: είναι κύτταρο ζωής που το έχουμε απόλυτη ανάγκη αν θέλουμε να μην πέσουμε σε λήθαργο και να πάψουμε να ονειρευόμαστε. Οι ιδρυτικοί μύθοι των κινημάτων αυτών έχουν λόγο που επιβιώνουν, μπορούν να διδάξουν πράγματα όλους αυτούς που προτιμούν να κλείνουν το καπάκι σε ό,τι αδυνατούν να νιώσουν. Δεν θα έρθει από αυτούς ένας καλύτερος κόσμος- από τα Πολυτεχνεία θα έρθει. Και εκεί έτρωγαν φακές.
