Το θέμα δεν είναι να σαπίσουν στη φυλακή Κορκονέας- μεσίτης

Η αποφυλάκιση Κορκονέα, του δολοφόνου του Αλ. Γρηγορόπουλου σε συνδυασμό με την προσωρινή αποφυλάκιση του μεσίτη από την υπόθεση δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου δημιούργησαν κύμα διαμαρτυρίας ανάμεσα σε συγκεκριμένο κοινό, τις πεποιθήσεις του οποίου θα εντόπιζε κανείς στην αριστερά.

Δεν μου προξενεί απορία που η διαμαρτυρία αυτή έχει πολιτικό πρόσημο. Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, και στις δύο περιπτώσεις υπήρχαν δύο «πλευρές» που η μία αντιστοιχούσε σε κάποιας μορφής συντηρητισμό (αστυνομικό κράτος/«νοικοκύρης») και η άλλη σε κάποιας μορφής κινηματικότητα (πιτσιρικάς που βγαίνει στα Εξάρχεια και τσακώνεται με αστυνομικούς/περσόνα για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας). Ο δρόμος της πολιτικοποίησης όποιου πράγματος είχα να κάνει με την υπόθεση ήταν ανοικτός.

Εκείνο που μου προξενεί εντύπωση είναι ότι η πολιτικοποίηση των υποθέσεων αυτών φτάνει και στο θέμα της ποινής- συνήθως με διαμαρτυρία για το πόσο χαμηλή είναι, πώς δεν επιβάλλεται, πώς αυτοί «γυρίζουν ελεύθεροι» και διάφορα τέτοια μαχητικά. Πώς αυτοί οι άνθρωποι δεν ρίχνουν το βάρος τους ώστε να υπάρχει μια πραγματικά ουμανιστική αναβάθμιση της κράτησης γενικά ως πρακτική;

Θεωρώ τη φυλάκιση απάνθρωπη πρακτική. Θεωρώ ακόμη ότι δεν έχει να προσφέρει τίποτα σε αυτό που το Σύνταγμα ονομάζει «σωφρονισμό». Στην καλύτερη περίπτωση πρόκειται για κράτησή των παρανομούντων κάπου μακριά από την κοινωνία, ή για τρόπο αποτροπής άλλων παράνομων ενεργειών. Από σωφρονισμό ή επανένταξη στην κοινωνία ούτε ίχνος. Στην χειρότερη θα πρέπει να μιλάμε για συλλογική επιθυμία εκδίκησης.  

Πιο σημαντικό από το «να σαπίσει στη φυλακή» ο “εκπρόσωπος”  του ιδεολογικού μας αντιπάλου, να ζητήσουμε οι αποφυλακίσεις να συνοδεύονται από διαδικασίες επανενσωμάτωσης στην κοινωνία ανθρώπων που βρέθηκαν στη ζώνη του εγκλήματος  Να υπάρξει ένα πλαίσιο επιμόρφωσης κατά τον εγκλεισμό και αντιστροφής των συνθηκών που οδήγησαν τον παραβάτη στο κελί.

Δεν μπορούμε να καταργήσουμε τις φυλακές αύριο. Μπορούμε όμως να τις κάνουμε ανθρώπινες και να εντάξουμε το έργο τους σε μια διαδικασία εκδημοκρατισμού της κοινωνίας και προόδου της. Ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι θα υπάρχουν ευνοϊκές διατάξεις για τύπους που μας είναι αντιπαθείς.

 Υπάρχει πολλή δουλειά να γίνει εκεί και οι της αριστεράς έχουν καθήκον να το δουν καθαρά.