Αι βουλαί Του: όπου κουτσός κι η μοίρα του
Αν ο Κερτ Κομπέιν δεν έπραττε το μοιραίο, θα γινόταν άραγε δάσκαλος φιλοσοφίας σαν το Νίκο Καρβέλα; Κι αν όχι, ο Οιδίποδας που κολλάει;
Ήταν το μακρινό 1994, όταν ο Νίκος Καρβέλας εμπιστευόταν στον, ραγδαία ανερχόμενο τότε, Σάκη Ρουβά ένα τραγούδι με τον εύγλωττο τίτλο “Σύμπλεγμα Οιδιπόδειο”, μια νιου-έιτζ εκδοχή του τραγικού αρχαιοελληνικού μύθου που, όμως, έμελλε να περάσει απαρατήρητη δίπλα στο μελοδραματικότερο “Αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας” (το ομώνυμο του LP), το ερωτικότερο “Ξανά” και το πιο καρναβαλικό “Έλα μου”, γνωστό πλέον και ως “Θα σου κάνω μακαρόνια με κιμά για να φας”.
Αν δεν κάνω λάθος, ο δίσκος πήγε καλά, υποβοηθούμενος ίσως κι απ’ την ανάγκη της αναβράζουσας νεολαίας της εποχής (εμού συμπεριλαμβανομένου) να ξεχαστεί μετά την σοκαριστική είδηση της αυτοκτονίας του Κερτ Κομπέιν που τόσο πολύ μας έκανε να σκεφτούμε τους μηχανισμούς της σχέσης μας με την εικόνα, τη διασημότητα, την εξουσία και την επανάσταση. Ή και... όχι, αφού μόλις είχαμε ανακαλύψει έναν νέο Χριστό να φορτωθεί τις αμαρτίες μας και μπορούσαμε να συνεχίσουμε να χτυπιόμαστε στα κλαμπ, τα μπαρ και τα λαϊβάδικα ανενόχλητοι, απλώς… επειδή μπορούμε. Δε βαριέσαι, όμως. Υποθέτω ότι, όντας αμετανόητος ροκάς κι έχοντας ξεπεράσει τη ροκαμπίλι φάση του προ πολλού, ο Νίκος Καρβέλας επηρεάστηκε κι εκείνος λίγο απ’ τη γκραντζ αισθητική της εποχής πριν αποφασίσει να γαρνίρει με λίγη “βρωμιά” την πεντακάθαρη εικόνα του μετέπειτα εθνικού μας σταρ. Βέβαια, εκ του αποτελέσματος και με το πέρασμα του χρόνου να μην το κολακεύει καθόλου, μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι δεν παιδεύτηκε και πολύ για να σκαρώσει στίχους όπως “αγαπώ να με πηγαίνεις θέατρο και σινεμά / αγαπώ να μου στεγνώνεις με πιστολάκι τα μαλλιά”.
Γι’ αυτό κι εγώ, εντελώς αυθαίρετα και χωρίς να τολμώ καν να σκεφτώ ότι ο Κερτ Κομπέιν θα μπορούσε να έχει καταλήξει φιλόσοφος σαν τον Καρβέλα αν δεν έπραττε το μοιραίο, αποφάσισα να παντρέψω το “Ζέχνει εφηβεία” με το “Σύμπλεγμα Οιδιπόδειο” και να το εμπιστευτώ (στη φαντασία μου και τη δική σας, τουλάχιστον) στον, ώριμο πλέον, Σάκη Ρουβά, τον ερμηνευτή, τον σταρ, τον καλλιτέχνη, τον σύζυγο, τον πατέρα...
Μαζέψτε όπλα, φέρτε φίλους / Έχει πλάκα να χάνεις και να το παίζεις άνετος / Η άλλη βαριέται του θανατά, μα νομίζει ότι το ‘χει / Ωχ, όχι! Ξέρω μια κακή λεξούλα
Γεια, γεια, γεια, πόσο χαμηλά / Γεια, γεια, γεια, πόσο χαμηλά / Γεια, γεια, γεια, πόσο χαμηλά / Θέλω να με έχεις και γκόμενο και γιο / Σύμπλεγμα Οιδιπόδειο
Είμαι χειρότερος σ’ αυτό που κάνω καλύτερα / είναι χάρισμα και νιώθω ευλογημένος / η παρέα μας ήταν εδώ από πάντα / και θα είναι εδώ μέχρι το τέλος
Γεια, γεια, γεια, πόσο χαμηλά / Γεια, γεια, γεια, πόσο χαμηλά / Γεια, γεια, γεια, πόσο χαμηλά / Θέλω να με έχεις και γκόμενο και γιο / Σύμπλεγμα Οιδιπόδειο
Πολλές φορές ξεχνώ για ποιο λόγο γεύομαι / Α, ναι, μάλλον με κάνει να χαμογελώ / Το βρήκα σκληρό, αλλά δε βρίσκεται με τίποτα / Και καλά, ‘ντάξει, γ@#$%έ το...
Γεια, γεια, γεια, πόσο χαμηλά / Γεια, γεια, γεια, πόσο χαμηλά / Γεια, γεια, γεια, πόσο χαμηλά / Θέλω να με έχεις και γκόμενο και γιο / Σύμπλεγμα Οιδιπόδειο
Χμμμ! Καθόλου άσχημο. Να του δώσουμε κι έναν τίτλο, π.χ “Ζέχνει Οιδιπόδειο” και έχουμε έναν πραγματικά διαχρονικό ύμνο στην ασυμβίβαστη εφηβεία και τους απανταχού αιώνιους νεολαίους που δεν κάνουν ούτε βήμα πίσω στην διεκδίκηση των ονείρων τους και του αδιαπραγμάτευτου δικαιώματός τους να πηδάν το κράτος που τους βυζαίνει.
Τέλος πάντων, επτά ολόκληρα χρόνια πριν το “Αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας” του Σάκη και την αυτοκτονία του Κερτ Κομπέιν, στο μακρινό Ιράν της υπαρκτής θεοκρατίας, ο Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί (συγχωρεμένος πια) εξέδιδε μια “επαναστατική” διαταγή (φάτουα), σύμφωνα με την οποία οι εγχειρήσεις αλλαγής φύλου θα θεωρούνταν στο εξής θεμιτές στο πλαίσιο της προσωπικής του ερμηνείας του ισλαμικού νόμου (σαρία). Την ίδια στιγμή βέβαια, η ομοφυλοφιλία παρέμενε ποινικό αδίκημα που επέσυρε από 50 βουρδουλιές έως και την ποινή του θανάτου, κάτι που δεν έχει αλλάξει μέχρι και σήμερα που το Ιράν ακολουθεί μόνο την Ταϊλάνδη σε αλλαγές φύλου. Με λίγα λόγια, ο άγιος πατέρας των ιρανών τα έβαλε κάτω και σκέφτηκε: “Θεέ μου, τι μπελάς κι αυτός! Αλλά πες μου σε παρακαλώ, αφού οι ομοφυλόφιλοι υπάρχουν και είναι παιδιά σου και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό, μήπως να τους αλλάζουμε φύλο να παντρεύονται νόμιμα και με την ευχή μας; Πώς το ‘πες αυτό; Τα σπάει; Αααααααααααχαχαχαχαχαχαχαχ!” Και εγέννετο επιδοτούμενη αλλαγή φύλου. Εθελούσια προφανώς, όπως ήταν και η εκκλησία στο στρατό. Αν δεν πήγαινες, βέβαια, θα καθάριζες τουαλέτες και ταψιά ή θα έκοβες πατάτες. Κάπως έτσι, αν δεν αλλάξεις φύλο στο Ιράν, θα τις τρως όποτε σε πιάνουν να… ή θα σε εκτελέσουν μια και καλή και θα βγεις απ’ τη μιζέρια σου.
Η υπέροχη αυτή περίπτωση ανθρώπινης παράνοιας μου ‘ρθε στο μυαλό καθώς διάβαζα ένα προς ένα τα 2.496 σχόλια κάτω απ’ το πρώτο άρθρο της πρόσφατης ανοιχτής διαβούλευσης γύρω απ’ την επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια. Αν το κάνατε κι εσείς, καταλαβαίνετε. Αν δεν το έχετε κάνει πάλι, πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο και το χρόνο σας, είναι —μαζί με τις υπόλοιπες διαβουλεύσεις, υποθέτω— μνημείο νεοελληνισμού που ενώνει όλες τις περιόδους του ελληνικού πνεύματος σε ένα thread. Γούστα!
Στην πρώτη κιόλας σελίδα, κάποιος προλαβαίνει να ανατρέψει το παρωχημένο πια επιχείρημα των υπέρμαχων της “προόδου” που επικαλείται τη χρονολογία στην οποία ζούμε λέγοντας: “Είναι ντροπή να μιλάτε για σύμφωνα συμβίωσης ομοφυλόφυλων και για τα επώνυμα —ακούς εκεί— των τέκνων τους… εν έτει 2015.” Αναρωτιέται κανείς αμέσως αν εννοεί πως η συζήτηση αυτή θα έπρεπε να ξαναγίνει π.χ το 2065 ή θα έπρεπε ήδη να έχει κλείσει για την ανθρωπότητα με μια οριστική απόφαση “κατά”. Λίγο πιο κάτω κάποιος τη βγαίνει από αριστερά στους “προοδευτικούς” που επικαλούνται τη νομοθεσία άλλων κρατών: “Για ποια προηγμένα δυτικά κράτη μιλάμε; Αυτά που σφάξανε την βόρεια Αφρική και συνεχίζουν να σφάζουν —με εμπροσθοφυλακή τον ISIS— τη Συρία; Τα προηγμένα ευρωπαϊκά κράτη και τον πολιτισμένο δυτικό κόσμο που αιματοκύλισε την πρώην Γιουγκοσλαβία και την Ουκρανία και τώρα σηκώνει φράχτες για να μην εισέλθουν στα εδάφη τους οι πρόσφυγες που οι ίδιοι δημιούργησαν; Αυτούς που δημιούργησαν στη χώρα μας ανέργους, πείνα, φτώχεια και μας απειλούν να μας διώξουν από τα σπίτια μας;”
Ενδιαφέρουσα είναι και η παρέμβαση του χρήστη Ομοφυλοφιλία.gr ο οποίος καταλήγει: “Σε κάθε περίπτωση, οι νομοθεσίες που προωθούν αφύσικες συμπεριφορές δεν πρόκειται να κάνουν κανέναν μας ευτυχισμένο.” Εμβρόντητος ο αναγνώστης μπροστά στην προφανή αντίφαση, αναγκάζεται να επισκεπτεί το url για να ανακαλύψει, τελικά, ότι πρόκειται για μια “ομάδα αλληλοβοήθειας για ομοφυλόφιλους που θέλουν να ζήσουν αγνά” με τη βοήθεια του Χριστού. Σ’ αυτό το σημείο, το ενδιαφέρον μετατίθεται απ’ την ανοιχτή διαβούλευση —η οποία, για όσους έχουν αγωνία, εξελίσσεται σε τζιχάντ-λάιτ με απροσδόκητα πολλές και λεπτομερείς αναφορές στη γνωστή υπόθεση με τα Σόδομα— στο καινούργιο σάιτ που μόλις ανακαλύψαμε και, συγκεκριμένα, στο πιο δημοφιλές άρθρο του με τον πιασάρικο τίτλο “Πώς να κόψεις το χέρι σου”. Μπαίνοντας μέσα διαβάζουμε τα λόγια του Χριστού κατά τον Ματθαίο: “Αλίμονο στον κόσμο από τα σκάνδαλα και τους πειρασμούς που οδηγούν στην αμαρτία. Γιατί, όπως έχει τώρα η κατάσταση του κόσμου, κατ’ ανάγκην θα έρθουν οι πειρασμοί. Αλλά αλίμονο στον άνθρωπο εκείνον, που γίνεται αιτία να έλθει ο πειρασμός. Εάν το χέρι σου ή το πόδι σου γίνεται αφορμή να αμαρτάνεις, κόψ’ το και ρίξ’ το μακριά σου. Είναι καλύτερο να μπεις στην αιώνια ζωή κουτσός ή κουλός, παρά να έχεις δυο χέρια και δυο πόδια και να ριχτείς στην αιώνια φωτιά.”
Αυτά, κατά τον Ματθαίο, τα είπε ο Χριστός. Τι εννοούσε όμως; Να κόβουμε χέρια, πόδια και λοιπά άκρα για να μην αμαρτάνουν; Όχι, βέβαια. Η ορθή ερμηνεία έρχεται παρακάτω με την υπογραφή του Ιερέα Χρυσόστομου: “Δεν τα λέει αυτά τα πράγματα για τα σωματικά μας μέλη. Αλίμονο. Αλλά τα λέει για τους φίλouς, για τις σχέσεις, τις οποίες θεωρούμε ότι αποτελούν αναγκαία μέλη μας. Αυτό το έχει ήδη πει και το λέει και τώρα. Γιατί τίποτα δεν είναι τόσο επώδυνο όσο η κακή παρέα. Γιατί αυτά που δεν τα καταφέρνει ο καταναγκασμός, τα πετυχαίνει συχνά η φιλία, είτε πρόκειται για ζημία είτε για κέρδος. Γι’ αυτό με πολλή ειλικρίνεια ο Χριστός μάς προστάζει να αποκόψουμε ό,τι μάς ζημιώνει, εννοώντας όσα πράγματα μάς δημιουργούν πειρασμό.” Με λίγα λόγια, “για όλα φταιν’ οι γκόμενες, οι πρώην κι οι επόμενες, επώνυμες κι ανώνυμες και γενικώς…” Γιατί τί άλλο είναι “οι φίλοι” στην προκείμενη περίπτωση; Για να λέμε και του στραβού το δίκιο πάντως, η “κακή παρέα”, όντως, είναι επώδυνο πράμα...
Και τώρα, λοιπόν, “εν έτει 2015” που τα “προηγμένα δυτικά κράτη” καταρρέουν υλικά και ηθικά, έρχεται το ελληνικό κράτος και θέλει να κάνει την “αφύσικη συμπεριφορά” κι αμαρτωλή φιλία κάτι σαν το γάμο. Όλ’ αυτά, την ώρα που ο Νίκος Καρβέλας κυκλοφορεί τα “Μαθήματα φιλοσοφίας” του όπου δηλώνει ευθαρσώς σε όλους εμάς τους μικροαστούληδες ότι “ο γάμος γ@#$%αι”, ενώ ο Σάκης Ρουβάς μιλά από καρδιάς για τη νεόκοπη σχέση του με το αρχαίο θέατρο: “Θα μπορούσα να παίζω τον Οιδίποδα σε όλη μου τη ζωή. Αφότου γεννήθηκα έως να πεθάνω. Όχι γιατί πιστεύω ότι θα παίξω τον καλύτερο Οιδίποδα του κόσμου, ούτε γιατί πιστεύω ότι θα τον παίξω καλύτερα από τον Μινωτή. Αλλά θα το κάνω σαν ένας άνθρωπος που κατανοεί ότι όσο κι αν παίζει αυτό το ρόλο, πάντα θα υπάρχει κάτι που δεν το βρήκε.”
Με τα λόγια και τη φωνή του Γιώργου Μητσικώστα που μιμείται τον Γιώργο Γεωργίου: Ο Οιδίποδας… το ξεεεέρει;
Αν δεν κάνω λάθος, ο δίσκος πήγε καλά, υποβοηθούμενος ίσως κι απ’ την ανάγκη της αναβράζουσας νεολαίας της εποχής (εμού συμπεριλαμβανομένου) να ξεχαστεί μετά την σοκαριστική είδηση της αυτοκτονίας του Κερτ Κομπέιν που τόσο πολύ μας έκανε να σκεφτούμε τους μηχανισμούς της σχέσης μας με την εικόνα, τη διασημότητα, την εξουσία και την επανάσταση. Ή και... όχι, αφού μόλις είχαμε ανακαλύψει έναν νέο Χριστό να φορτωθεί τις αμαρτίες μας και μπορούσαμε να συνεχίσουμε να χτυπιόμαστε στα κλαμπ, τα μπαρ και τα λαϊβάδικα ανενόχλητοι, απλώς… επειδή μπορούμε. Δε βαριέσαι, όμως. Υποθέτω ότι, όντας αμετανόητος ροκάς κι έχοντας ξεπεράσει τη ροκαμπίλι φάση του προ πολλού, ο Νίκος Καρβέλας επηρεάστηκε κι εκείνος λίγο απ’ τη γκραντζ αισθητική της εποχής πριν αποφασίσει να γαρνίρει με λίγη “βρωμιά” την πεντακάθαρη εικόνα του μετέπειτα εθνικού μας σταρ. Βέβαια, εκ του αποτελέσματος και με το πέρασμα του χρόνου να μην το κολακεύει καθόλου, μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι δεν παιδεύτηκε και πολύ για να σκαρώσει στίχους όπως “αγαπώ να με πηγαίνεις θέατρο και σινεμά / αγαπώ να μου στεγνώνεις με πιστολάκι τα μαλλιά”.
Γι’ αυτό κι εγώ, εντελώς αυθαίρετα και χωρίς να τολμώ καν να σκεφτώ ότι ο Κερτ Κομπέιν θα μπορούσε να έχει καταλήξει φιλόσοφος σαν τον Καρβέλα αν δεν έπραττε το μοιραίο, αποφάσισα να παντρέψω το “Ζέχνει εφηβεία” με το “Σύμπλεγμα Οιδιπόδειο” και να το εμπιστευτώ (στη φαντασία μου και τη δική σας, τουλάχιστον) στον, ώριμο πλέον, Σάκη Ρουβά, τον ερμηνευτή, τον σταρ, τον καλλιτέχνη, τον σύζυγο, τον πατέρα...
Μαζέψτε όπλα, φέρτε φίλους / Έχει πλάκα να χάνεις και να το παίζεις άνετος / Η άλλη βαριέται του θανατά, μα νομίζει ότι το ‘χει / Ωχ, όχι! Ξέρω μια κακή λεξούλα
Γεια, γεια, γεια, πόσο χαμηλά / Γεια, γεια, γεια, πόσο χαμηλά / Γεια, γεια, γεια, πόσο χαμηλά / Θέλω να με έχεις και γκόμενο και γιο / Σύμπλεγμα Οιδιπόδειο
Είμαι χειρότερος σ’ αυτό που κάνω καλύτερα / είναι χάρισμα και νιώθω ευλογημένος / η παρέα μας ήταν εδώ από πάντα / και θα είναι εδώ μέχρι το τέλος
Γεια, γεια, γεια, πόσο χαμηλά / Γεια, γεια, γεια, πόσο χαμηλά / Γεια, γεια, γεια, πόσο χαμηλά / Θέλω να με έχεις και γκόμενο και γιο / Σύμπλεγμα Οιδιπόδειο
Πολλές φορές ξεχνώ για ποιο λόγο γεύομαι / Α, ναι, μάλλον με κάνει να χαμογελώ / Το βρήκα σκληρό, αλλά δε βρίσκεται με τίποτα / Και καλά, ‘ντάξει, γ@#$%έ το...
Γεια, γεια, γεια, πόσο χαμηλά / Γεια, γεια, γεια, πόσο χαμηλά / Γεια, γεια, γεια, πόσο χαμηλά / Θέλω να με έχεις και γκόμενο και γιο / Σύμπλεγμα Οιδιπόδειο
Χμμμ! Καθόλου άσχημο. Να του δώσουμε κι έναν τίτλο, π.χ “Ζέχνει Οιδιπόδειο” και έχουμε έναν πραγματικά διαχρονικό ύμνο στην ασυμβίβαστη εφηβεία και τους απανταχού αιώνιους νεολαίους που δεν κάνουν ούτε βήμα πίσω στην διεκδίκηση των ονείρων τους και του αδιαπραγμάτευτου δικαιώματός τους να πηδάν το κράτος που τους βυζαίνει.
Τέλος πάντων, επτά ολόκληρα χρόνια πριν το “Αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας” του Σάκη και την αυτοκτονία του Κερτ Κομπέιν, στο μακρινό Ιράν της υπαρκτής θεοκρατίας, ο Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί (συγχωρεμένος πια) εξέδιδε μια “επαναστατική” διαταγή (φάτουα), σύμφωνα με την οποία οι εγχειρήσεις αλλαγής φύλου θα θεωρούνταν στο εξής θεμιτές στο πλαίσιο της προσωπικής του ερμηνείας του ισλαμικού νόμου (σαρία). Την ίδια στιγμή βέβαια, η ομοφυλοφιλία παρέμενε ποινικό αδίκημα που επέσυρε από 50 βουρδουλιές έως και την ποινή του θανάτου, κάτι που δεν έχει αλλάξει μέχρι και σήμερα που το Ιράν ακολουθεί μόνο την Ταϊλάνδη σε αλλαγές φύλου. Με λίγα λόγια, ο άγιος πατέρας των ιρανών τα έβαλε κάτω και σκέφτηκε: “Θεέ μου, τι μπελάς κι αυτός! Αλλά πες μου σε παρακαλώ, αφού οι ομοφυλόφιλοι υπάρχουν και είναι παιδιά σου και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό, μήπως να τους αλλάζουμε φύλο να παντρεύονται νόμιμα και με την ευχή μας; Πώς το ‘πες αυτό; Τα σπάει; Αααααααααααχαχαχαχαχαχαχαχ!” Και εγέννετο επιδοτούμενη αλλαγή φύλου. Εθελούσια προφανώς, όπως ήταν και η εκκλησία στο στρατό. Αν δεν πήγαινες, βέβαια, θα καθάριζες τουαλέτες και ταψιά ή θα έκοβες πατάτες. Κάπως έτσι, αν δεν αλλάξεις φύλο στο Ιράν, θα τις τρως όποτε σε πιάνουν να… ή θα σε εκτελέσουν μια και καλή και θα βγεις απ’ τη μιζέρια σου.
Η υπέροχη αυτή περίπτωση ανθρώπινης παράνοιας μου ‘ρθε στο μυαλό καθώς διάβαζα ένα προς ένα τα 2.496 σχόλια κάτω απ’ το πρώτο άρθρο της πρόσφατης ανοιχτής διαβούλευσης γύρω απ’ την επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια. Αν το κάνατε κι εσείς, καταλαβαίνετε. Αν δεν το έχετε κάνει πάλι, πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο και το χρόνο σας, είναι —μαζί με τις υπόλοιπες διαβουλεύσεις, υποθέτω— μνημείο νεοελληνισμού που ενώνει όλες τις περιόδους του ελληνικού πνεύματος σε ένα thread. Γούστα!
Στην πρώτη κιόλας σελίδα, κάποιος προλαβαίνει να ανατρέψει το παρωχημένο πια επιχείρημα των υπέρμαχων της “προόδου” που επικαλείται τη χρονολογία στην οποία ζούμε λέγοντας: “Είναι ντροπή να μιλάτε για σύμφωνα συμβίωσης ομοφυλόφυλων και για τα επώνυμα —ακούς εκεί— των τέκνων τους… εν έτει 2015.” Αναρωτιέται κανείς αμέσως αν εννοεί πως η συζήτηση αυτή θα έπρεπε να ξαναγίνει π.χ το 2065 ή θα έπρεπε ήδη να έχει κλείσει για την ανθρωπότητα με μια οριστική απόφαση “κατά”. Λίγο πιο κάτω κάποιος τη βγαίνει από αριστερά στους “προοδευτικούς” που επικαλούνται τη νομοθεσία άλλων κρατών: “Για ποια προηγμένα δυτικά κράτη μιλάμε; Αυτά που σφάξανε την βόρεια Αφρική και συνεχίζουν να σφάζουν —με εμπροσθοφυλακή τον ISIS— τη Συρία; Τα προηγμένα ευρωπαϊκά κράτη και τον πολιτισμένο δυτικό κόσμο που αιματοκύλισε την πρώην Γιουγκοσλαβία και την Ουκρανία και τώρα σηκώνει φράχτες για να μην εισέλθουν στα εδάφη τους οι πρόσφυγες που οι ίδιοι δημιούργησαν; Αυτούς που δημιούργησαν στη χώρα μας ανέργους, πείνα, φτώχεια και μας απειλούν να μας διώξουν από τα σπίτια μας;”
Ενδιαφέρουσα είναι και η παρέμβαση του χρήστη Ομοφυλοφιλία.gr ο οποίος καταλήγει: “Σε κάθε περίπτωση, οι νομοθεσίες που προωθούν αφύσικες συμπεριφορές δεν πρόκειται να κάνουν κανέναν μας ευτυχισμένο.” Εμβρόντητος ο αναγνώστης μπροστά στην προφανή αντίφαση, αναγκάζεται να επισκεπτεί το url για να ανακαλύψει, τελικά, ότι πρόκειται για μια “ομάδα αλληλοβοήθειας για ομοφυλόφιλους που θέλουν να ζήσουν αγνά” με τη βοήθεια του Χριστού. Σ’ αυτό το σημείο, το ενδιαφέρον μετατίθεται απ’ την ανοιχτή διαβούλευση —η οποία, για όσους έχουν αγωνία, εξελίσσεται σε τζιχάντ-λάιτ με απροσδόκητα πολλές και λεπτομερείς αναφορές στη γνωστή υπόθεση με τα Σόδομα— στο καινούργιο σάιτ που μόλις ανακαλύψαμε και, συγκεκριμένα, στο πιο δημοφιλές άρθρο του με τον πιασάρικο τίτλο “Πώς να κόψεις το χέρι σου”. Μπαίνοντας μέσα διαβάζουμε τα λόγια του Χριστού κατά τον Ματθαίο: “Αλίμονο στον κόσμο από τα σκάνδαλα και τους πειρασμούς που οδηγούν στην αμαρτία. Γιατί, όπως έχει τώρα η κατάσταση του κόσμου, κατ’ ανάγκην θα έρθουν οι πειρασμοί. Αλλά αλίμονο στον άνθρωπο εκείνον, που γίνεται αιτία να έλθει ο πειρασμός. Εάν το χέρι σου ή το πόδι σου γίνεται αφορμή να αμαρτάνεις, κόψ’ το και ρίξ’ το μακριά σου. Είναι καλύτερο να μπεις στην αιώνια ζωή κουτσός ή κουλός, παρά να έχεις δυο χέρια και δυο πόδια και να ριχτείς στην αιώνια φωτιά.”
Αυτά, κατά τον Ματθαίο, τα είπε ο Χριστός. Τι εννοούσε όμως; Να κόβουμε χέρια, πόδια και λοιπά άκρα για να μην αμαρτάνουν; Όχι, βέβαια. Η ορθή ερμηνεία έρχεται παρακάτω με την υπογραφή του Ιερέα Χρυσόστομου: “Δεν τα λέει αυτά τα πράγματα για τα σωματικά μας μέλη. Αλίμονο. Αλλά τα λέει για τους φίλouς, για τις σχέσεις, τις οποίες θεωρούμε ότι αποτελούν αναγκαία μέλη μας. Αυτό το έχει ήδη πει και το λέει και τώρα. Γιατί τίποτα δεν είναι τόσο επώδυνο όσο η κακή παρέα. Γιατί αυτά που δεν τα καταφέρνει ο καταναγκασμός, τα πετυχαίνει συχνά η φιλία, είτε πρόκειται για ζημία είτε για κέρδος. Γι’ αυτό με πολλή ειλικρίνεια ο Χριστός μάς προστάζει να αποκόψουμε ό,τι μάς ζημιώνει, εννοώντας όσα πράγματα μάς δημιουργούν πειρασμό.” Με λίγα λόγια, “για όλα φταιν’ οι γκόμενες, οι πρώην κι οι επόμενες, επώνυμες κι ανώνυμες και γενικώς…” Γιατί τί άλλο είναι “οι φίλοι” στην προκείμενη περίπτωση; Για να λέμε και του στραβού το δίκιο πάντως, η “κακή παρέα”, όντως, είναι επώδυνο πράμα...
Και τώρα, λοιπόν, “εν έτει 2015” που τα “προηγμένα δυτικά κράτη” καταρρέουν υλικά και ηθικά, έρχεται το ελληνικό κράτος και θέλει να κάνει την “αφύσικη συμπεριφορά” κι αμαρτωλή φιλία κάτι σαν το γάμο. Όλ’ αυτά, την ώρα που ο Νίκος Καρβέλας κυκλοφορεί τα “Μαθήματα φιλοσοφίας” του όπου δηλώνει ευθαρσώς σε όλους εμάς τους μικροαστούληδες ότι “ο γάμος γ@#$%αι”, ενώ ο Σάκης Ρουβάς μιλά από καρδιάς για τη νεόκοπη σχέση του με το αρχαίο θέατρο: “Θα μπορούσα να παίζω τον Οιδίποδα σε όλη μου τη ζωή. Αφότου γεννήθηκα έως να πεθάνω. Όχι γιατί πιστεύω ότι θα παίξω τον καλύτερο Οιδίποδα του κόσμου, ούτε γιατί πιστεύω ότι θα τον παίξω καλύτερα από τον Μινωτή. Αλλά θα το κάνω σαν ένας άνθρωπος που κατανοεί ότι όσο κι αν παίζει αυτό το ρόλο, πάντα θα υπάρχει κάτι που δεν το βρήκε.”
Με τα λόγια και τη φωνή του Γιώργου Μητσικώστα που μιμείται τον Γιώργο Γεωργίου: Ο Οιδίποδας… το ξεεεέρει;
