Το δυνατότερο επιχείρημα και το τέλος του εμφυλίου

Όποτε κάποιος ξεστομίσει μια μπουρδολογία περί έλλειψης παιδείας, ψεκασμών ή σχεδίου μαζικής αποβλάκωσης ως κύριες αιτίες της σύγχρονής του κατάστασης στον τόπο του, πάντα μιλά βγάζοντας τον εαυτό του απ' έξω. Για κάποιο λόγο (είναι πιο ξύπνιος μάλλον απ' το μέσο όρο ή έπεσε στο βαρέλι με το αποβλακωτικό όταν ήταν μικρός και δεν τον πιάνει πια) στον ίδιο δεν έπιασαν τα ζοφερά “ξόρκια” και βλέπει την “αλήθεια” που οι υπόλοιποι δε μπορούμε να δούμε. Με λίγα λόγια, δε διστάζει να παρουσιαστεί ο ίδιος ως μια ζωντανή απόδειξη ότι όσα ισχυρίζεται συμβαίνουν και μάλιστα έχουν πετύχει προ πολλού το στόχο τους. Την ίδια στιγμή βέβαια, ένας αποβλακωμένος άνθρωπος μιλά μ' έναν άλλο αποβλακωμένο άνθρωπο και όσα λεν δε μπορεί παρά να είναι βλακείες, βούτυρο στο ψωμί των ιλουμινάτων.

Σκεφτόμουν όσα είπε η Ρεπούση για τ' αρχαία ελληνικά και τη μακρά συζήτηση που ξεκίνησε πριν διακοπεί απ' το μαχαίρι ενός, ψεκασμένου το δίχως άλλο, συνανθρώπου μας και γνήσιου τέκνου της λειψής ελληνικής παιδείας. Εντάξει, μπορώ ν' αντιληφθώ τους λόγους για τους οποίους θα μπορούσε να εκφραστεί διαφορετικά και να θέσει το θέμα πιο λομπίστικα μπας και η συζήτηση επικεντρωθεί για μια φορά στα ουσιώδη και όχι στα κραυγαλέα. Όμως διαβάζοντας και ακούγοντας όλ' αυτά τα στομφώδη περί της ανεκτίμητης σημασίας της αρχαίας ελληνικής γλώσσας ως εργαλείο διαμόρφωσης ανθρώπων σκεπτόμενων και στοιχειωδώς καλλιεργημένων δε μπορούσα παρά να καταλήξω στο ότι η Ρεπούση έχει στα χέρια το πιο δυνατό επιχείρημα απ' όλα και να τη συγχαρώ δημοσίως που επέλεξε να μην το χρησιμοποιήσει προς όφελος του διαλόγου:

Όλοι μα όλοι εμείς οι αρχιμάστορες της προσωπικής αποτυχίας μας και κατ' επέκταση της συλλογικής είχαμε, σε κάποιο στάδιο της εκπαίδευσής μας, διδαχθεί τα αρχαία ελληνικά κείμενα.

Τώρα που το είπα, θυμάμαι ότι η μεγαλύτερη επιτυχία του βιβλίου των αρχαίων ελληνικών και κατ' επέκταση του διδάσκοντος, στην προσπάθειά τους να στιγματίσουν το δημόσιο διάλογο εκτός της τάξης μου και να τον μπολιάσουν με λίγο απ' το γλωσσικό πλούτο των προγόνων μας ήταν την ημέρα που ανακαλύψαμε σε ένα κείμενο (χμμμ... δε θυμάμαι ποιο, αλλά και ποιος νοιάζεται;) τη λέξη “βύας”. Η οποία σημαίνει “μπούφος” (σύμφωνα με μια απλή, τόση δα υποσημείωση στο κείμενο), που ήταν και το ψευδώνυμο μιας συμμαθήτριάς μας από τα πολύ παιδικά μας χρόνια. Τη συνέχεια μπορεί κανείς να τη φανταστεί...

Η αρχαία ελληνική γραμματεία κατακτούσε και πάλι το προαύλιο, αλλά και τις ελίτ της γαλαρίας. Χαίρε! Χαίρε!

Σοβαρά τώρα, η επιλογή του “συστήματος” να πράξει το αυτονόητο (έστω και με μια καθυστέρηση που μυρίζει πολιτικό οπορτουνισμό) μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα έχει καταφέρει να ξεσκεπάσει όχι μόνο τον ήδη διάφανο για πολλούς χαρακτήρα του χώρου των αντιπροσώπων του 6.92% του εκλογικού σώματος, αλλά και την ένδεια των πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης που μπλόκαραν για λίγο πριν συστρατευθούν επιφυλακτικά με το ρεύμα εκκαθάρισης (επιτυχής ή όχι θα ξέρουμε μετά από κάποσο καιρό), όσο και του περιβόητου “λαού”. Ο οποίος αποκυρήσσει λίγο-λίγο τη Χρυσή Αυγή, αλλά όχι και τον λάιτ εθνικισμό στον οποίο ο ίδιος επιδιδόταν πάντα υποθάλποντας τις πιο ακραίες εκφάνσεις του. Για Δελαστίκ και Φωτόπουλο πάλι τι να πω, μιλάνε τα κείμενά τους από μόνα τους για το κομμάτι της σκεπτόμενης αριστεράς που αντιπροσωπεύουν, ενώ κι ο “κομιστής” κατάφερε και πάλι να παραδώσει μαθήματα γνήσιας ελληνικής αμετροέπειας με το διαβόητο εξώφυλλο, το οποίο ήταν ομολογουμένως ασυναγώνιστο σε Αρλεκιν-ισμό ακόμη κι απ' το προφίλ της νεαρής αστυνομικού σε άλλη Κυριακάτικη εφημερίδα:

“Τα γαλάζια της μάτια, που εκείνη τη στιγμή έβλεπαν την κόλαση, ήταν ίσως για λίγα λεπτά... ο παράδεισος του Παύλου. Άραγε τι τραγούδια θα έγραφε γι' αυτά αν ζούσε...”

Η συντάκτρια ανακαλύπτει έτσι μια αχτίδα φωτός μέσα στο σκότος της είδησης και υποθέτει τελικά, ότι αν ζούσε ο πολιτικοποιημένος ράπερ, επηρεασμένος απ' τα γαλάζια μάτια της αστυνομικού, θα γινόταν τραγουδιστής του R'n'B ή και λαϊκός ακόμη, αλλά με ερωτικές αποχρώσεις τύπου Πάριου, που μοιάζει και πιο πιθανό λόγω καταβολών. Ας είναι. Η μουσική άλλωστε είναι μία και δε χωρούν κατηγοριοποιήσεις και ψευτοδιλήμματα. Γι' αυτό και είναι πάρα πολύ σημαντικό ότι στο όνομα του Παύλου έκλεισε επιτέλους, με μια χειμαρρώδη συνέντευξη τύπου, ο κύκλος του αναίμακτου εμφυλίου που έβραζε εδώ και καιρό στους κόλπους του σύγχρονου ελληνικού μουσικού πολιτισμού...

Ναι, μοιάζει με σταλίδα στ' απόνερα του γλυκονείρου μας μπροστά στου φίλου το φευγιό, αλλά είναι αλήθεια. Οι χιπ-χόπερς έδωσαν επιτέλους τα χέρια με τους λόου-μπάπερς. Χαίρε! Χαίρε!