Υπάρχουν κάποιες γεύσεις που, σε όσες διαφορετικές μορφές, συσκευασίες ή συνταγές και αν τα δοκιμάσεις, αν δεν δεις που και πώς δημιουργούνται θα έχεις πάντα μισή εικόνα. Αυτό το λέω για το κρασί, για παράδειγμα, γι αυτό και παροτρύνω συνεχώς τον κόσμο να επισκεφθεί ένα οινοποιείο και να δει τις διαδικασίες και τους ανθρώπους που το οδηγούν από το αμπέλι στο ποτήρι του. Κάτι αντίστοιχο σκεφτόμουν και για την τρούφα, όμως. Είναι ένα φυσικό προϊόν που λατρεύω, αισθανόμουν όμως ότι όσα ξέρω, έχω δει, διαβάσει και δοκιμάσει γύρω από αυτήν, δεν ήταν αρκετά. Έτσι, στο τελευταίο ταξίδι μου στην Τοσκάνη, τον περασμένο Φεβρουάριο, πήγα ο ίδιος για κυνήγι τρούφας.
Αρκετές μέρες πριν φύγω από την Ελλάδα, είχα επικοινωνήσει με τον Giulio, ίσως τον πιο γνωστό κυνηγό τρούφας (Tartufaio) της ευρύτερης περιοχής, με τον οποίο είχαμε κανονίσει όλες τις λεπτομέρειες. Έτσι, όταν ήρθε η προκαθορισμένη μέρα και ώρα, πήγα και τον βρήκα στο σπίτι του, στο Bagno a Ripoli, ένα όμορφο προάστιο έξω από την Φλωρεντία. Μαζί του με περίμενε η Eda, το πιστό και τέλεια εκπαιδευμένο τρουφόσκυλό του, χωρίς το οποίο δεν θα ήταν δυνατή οποιαδήποτε απόπειρα ανεύρεσης τρούφας. Η μέρα ήταν τέλεια - ήταν απόβροχα και είχε λιακάδα με ευχάριστα κρύο καιρό. Ο Giulio με είχε προειδοποιήσει και είχα φορέσει πρόχειρα ρούχα και άρβυλα πεζοπορίας. Μετά από μία γρήγορη θεωρητική παρουσίαση της τρούφας, αλλά και της δραστηριότητάς του, την οποία συνόδευσε ένας μυρωδάτος εσπρέσο από παραδοσιακή μόκα, ξεκινήσαμε.
Οδηγήσαμε κάμποσο, και αφήσαμε το αυτοκίνητο στους πρόποδες ενός λόφου, εκεί όπου ο δρόμος τελείωνε. Συνεχίσαμε πεζοί σε ένα μονοπάτι, περπατώντας για αρκετή ώρα μέσα στην όμορφη βλάστηση, μέχρι που βγήκαμε και από αυτό. Η Eda ήταν σταθερά αρχηγός μας, αλλά και ο Giulio έδειχνε να ξέρει την περιοχή τέλεια. Όπως μου εξήγησε ο ειδικός, θα κυνηγούσαμε την τρούφα "bianchetto" (Tuber Borchii), η οποία είναι η "φτηνότερη" λευκή τρούφα και απαντάται τη συγκεκριμένη εποχή (τέλος χειμώνα-αρχές άνοιξης), γι αυτό και ονομάζεται επίσης "Marzuolo" (του Μάρτη). Είναι περιζήτητη, έχει χαρακτηριστική, έντονη μυρωδιά και δεν συναντάται σε πολύ μεγάλο βάθος μέσα στο χώμα.
|ig:1-7|
Και ενώ τα λέγαμε όλα αυτά, η Eda άρχισε να τριγυρνάει ανήσυχη και να μυρίζει το έδαφος. Εκεί που σταμάτησε, ο Giulio την χάιδεψε, της έδωσε μια μικρή λιχουδιά αρωματισμένη με τρούφα (για να έχει συνεχώς τη γεύση στους αισθητήρες της), και άρχισε να σκάβει πολύ προσεκτικά. Λίγα εκατοστά πιο κάτω, η πρώτη μας τρούφα μας περίμενε! Από εκείνο το σημείο και μετά, το κυνήγι μας απέκτησε μεγάλο ενδιαφέρον. Η Eda περιφερόταν σαν δαιμονισμένη, μυρίζοντας ασταμάτητα, και βρίσκοντας συνεχώς καινούριους "θησαυρούς". Κάποια στιγμή βέβαια την έκανε την σκανδαλιά της, καθώς εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι κάποια στιγμή με τον Giulio πιάσαμε την κουβέντα και δεν της πολυ-δίναμε σημασία, κι έτσι τη μεγαλύτερη τρούφα της ημέρας (σαν μικρό μανταρίνι περίπου) αποφάσισε να την απολαύσει μόνη της! Χαλάλι της, βέβαια, καθώς είναι γεγονός ότι εκείνη είχε κάνει την πιο σημαντική και επίπονη δουλειά και από τους τρεις μας!
Καθόλη τη διάρκεια του κυνηγιού, και παρότι ανεβοκατεβαίναμε σε πολύ κακοτράχαλα εδάφη, ο Giulio μου έλεγε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Έμαθα ότι το κυνήγι της τρούφας είναι μια φοβερά επικερδής και δημοφιλής ενασχόληση, λίγοι όμως είναι οι κυνηγοί που διαθέτουν πιστοποίηση και άδεια από τις αρχές. Ο ίδιος ήταν αρχικά χομπίστας (η βασική του ενασχόληση ήταν η διεύθυνση του ξενώνα που διατηρούσε στην περιοχή με τη γυναίκα του), ώσπου κατάλαβε ότι το να κάνει το χόμπι του επάγγελμα ήταν για εκείνον - από κάθε άποψη - "μονόδρομος". Όταν δεν κάνει οργανωμένα κυνήγια για τουρίστες και παθιασμένους "τρουφόφιλους", βγαίνει ο ίδιος για κυνήγι και στη συνέχεια πουλάει τη "λεία" του σε συγκεκριμένα παζάρια ή από το internet. Μου εξήγησε επίσης ότι υπάρχουν πολλοί απατεώνες που κυνηγούν λαθραία και δεν σέβονται τη φύση (π.χ. δεν σκεπάζουν το λάκκο αφού βρουν μια τρούφα, έτσι ώστε ο μύκητας να μπορέσει να αναπαραχθεί ξανά αργότερα) ή βάζουν παγίδες και φόλες για τα σκυλιά των άλλων κυνηγών, ώστε να μειώνουν τον ανταγωνισμό. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι μόνο συγκεκριμένες ράτσες μπορούν να εκπαιδευτούν ως τρουφόσκυλα και η εκπαίδευση κοστίζει κάμποσες χιλιάδες ευρώ!
|ig:8-14|
Όταν το κυνήγι μας τελείωσε, γυρίσαμε εξουθενωμένοι στο σπίτι του, όπου μας περίμενε το δεύτερο, εξίσου απολαυστικό, σκέλος της ημέρας: η κατανάλωση της λείας μας. Αφού ζυγίσαμε τον θησαυρό που βρήκαμε, τον απολαύσαμε σε ένα όμορφο, σπιτικό γεύμα, για το οποίο είχε μοσχοβολήσει όλο το σπίτι! Και μη φανταστείτε ότι επρόκειτο για καμιά φοβερή χλιδή - αντιθέτως, και αυτό είναι το ωραίο της υπόθεσης, απολαύσαμε το κλασικό μεσημεριανό του tartufaio, αυτό που τρώει για να ανακτήσει τις δυνάμεις του μετά από το εξουθενωτικό κυνήγι στη φύση: χειροποίητη focaccia, τυρί και σούπα από τα ειδικά φασόλια της περιοχής, ποικιλίας zolfini, όλα "απογειωμένα" από το χαρακτηριστικό, έντονο άρωμα και τη γεύση της τρούφας. Και βέβαια, μπόλικο κρασί Chianti από την περιοχή. Α, και τη μία τρούφα που μας περίσσεψε, ακόμα και αφού τρίψαμε και στο παγωτό μας, ο Giulio μου την έδωσε μαζί μου και την απόλαυσα με το εκλεκτό βραδινό μου, που ήταν εξαιρετικά κρεατο-κεντρικό.
Το κυνήγι της τρούφας ήταν εμπειρία ζωής που ελπίζω να ξαναζήσω. Ήταν και είναι, επίσης, το μοναδικό κυνήγι το οποίο εγκρίνω και υπάρχει περίπτωση να συμμετάσχω (οτιδήποτε έχει να κάνει με κυνήγι ζώου ή πουλιού, με βρίσκει εξαιρετικά αντίθετο). Αν βρεθείτε σε περιοχή όπου υπάρχει τρούφα, σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Αν πάλι βρεθείτε στην Τοσκάνη, μη διστάσετε να αναζητήσετε τον Giulio μέσα από την ιστοσελίδα του και να του πείτε ότι σας έστειλε ο "Ted, il giornalista Greco"!
